Русалкі клічуць. Зараслава Камінская

хутка. Хутчэй, чым яна. Занырнуць, схавацца? Але няма як схавацца на сярэдзіне возера.

      – Дабранач!

      Голас малады. Сам незарослы. Здаецца, не звер.

      – Добры дзень.

      Ён зусім блізка: чутно, як цяжка дыхае, а ў месячным святле відаць мокрыя валасы і бліскучыя вочы. Рухаўся па коле, і яна паварочвалася за ім, каб не губляць позірку:

      – То ж мы вітаемся ўначы, які тут дзень? Сполах праходзіў, змяняўся цікаўнасцю:

      – Адкуль прыплылі?

      – Здалёк. Ты з гэтай вёскі?

      – Але.

      – То яшчэ сустрэнемся.

      І пасля гэтага абяцання Марыля адчула, што там, пад вадой, у іншым сусвеце, яна зусім голая. А ён?

      Ён павярнуў да свайго берага, не развітаўшыся. Толькі крыкнуў здалёк:

      – А ты не толькі ў возеры, але і па зямлі прыгожа рухаешся!

      Бачыў?

      Але як тут спытаеш: і сорамна, і ён вунь дзе, яшчэ крыху – і выйдзе з вады. Выйдзе з вады! Марыля крутанулася, каб не падглядаць, і павольна паплыла ў супрацьлеглы бок. Крыху развіднелася – гэта разам зсонцам надыходзіў новы працадзень. Іншых тут не было.

* * *

      Cубота, але ўсё роўна патрэбна падымацца на працу. Наста выпраўлялася пісаць пра спартовыя зборы, а Ліза – рабіць кліенткам манікюр.

      Яны вучыліся разам, разам жылі ў інтэрнаце, і размеркавалі іх разам у адну і тую шматтыражку, на завод.

      – Каша будзе праз тры хвіліны.

      Гэтак Наста будзіла Лізу амаль штодня. І Насту не выключыш, не перавядзеш на пяць хвілін пазней – прыйдзе і адбярэ коўдру.

      – Каву наліла, малака няма.

      Ліза яшчэ не прывыкла прачынацца на новым месцы, таму ранак здаваўся незвычайным, незнаёмым. Такім, як першы ранак пасля таго, як скончыўся тэрмін яе размеркавання: Ліза выйшла з-пад коўдры і апынулася ў цалкам невядомым свеце. Але назад вярнуцца было немагчыма – так, як немагчыма яшчэ раз прагледзець жахлівы сон. Тым самым ранкам яна звольнілася і пайшла на курсы. Рабіць пазногці навучылася за адзін месяц, што значна хутчэй за тыя пяць гадоў, якія выдаткавала на папярэднюю прафесію.

      – Калі вернешся? – Ліза села на зэдлік і адчула, які ён кволы і ненадзейны.

      Наста насыпала кашы сабе і ёй, паставіла кубкі з кавай:

      – Не хачу пісаць пра гэтыя спартовыя зборы, не хачу, не хачу. Добра табе.

      Далей усё развівалася па гадамі адпрацаваным алгарытме: Ліза мыла посуд, Наста мылася ў ванне, Ліза мылася ў ванне – Наста фарбавалася перад вялікім люстэркам у калідоры, Ліза фарбавалася перад вялікім люстэркам у калідоры – Наста прасавала адзенне і апраналася, Ліза прасавала адзенне і апраналася – Наста выбягала з хаты. Перад тым як замкнуць кватэру, Ліза са шкадаваннем зірнула на пліту, на якую ўчора не хапіла часу. Як жа аддзерці тлушч?

* * *

      – Мне, калі ласка, французскі. Я іду на вяселле, хутка пачнецца, яўжо пры макіяжы, а на манікюр учора не паспела, дык са мной абмянялася маці, яна была да вас запісаная, і вось мне французскі, – калі вы хочаце навучыцца адключацца ад рэчаіснасці, паспрабуйце