Պոեմներ, առակներ, հեքիաթներ. Աթաբեկ Խնկոյան

սրան, գուցե մեղմանա:

      Հաֆիզը և աղջիկը առաջ եկան:

      – Ով է այդ ծերունին, – ահեղաբար հարցրեց Լանկթամուրը:

      – Այդ Հաֆիզն է, – պատասխանեց Դոնիան:

      Լանկթամուրի դեմքը մեղմացավ: Նրա աչքերն այնպես սպառնալի չէին: Տիրեց մի րոպեաչափ ծանր լռություն: Վերջապես Լանկթամուրն ասաց.

      – Հաֆի՜զ, ես վաղուց էի ուզում քեզ տեսնել: Ամբողջ աշխարհում ես և դու ենք մեծ. դու քո բանաստեղծություններով, ես իմ հաղթություններով: Մի բան կարդա ինձ համար:

      Այլայլված բանաստեղծը չէր իմանում ինչ ընտրեր: Այդ ժամանակ Դոնիան շշնշաց.

      – Թող վարդը իր թփին…

      Հաֆիզր հասկացավ աղջկա միտքը, արիացավ և սկսեց.

      «Թող վարդը իր թփին: Եթե քաղվի՝ նա կմեռնի, և դու չես տեսնի նրա գեղեցկությունը և հոտը չես առնի: Թո՜ղ վարդը իր թփին: Մի՞թե դու չես կարող չքաղած հիանալ նրանով: Թո՜ղ վարդը իր թփին: Եթե չքաղես՝ քեզ համար կասեն, որ դու իմաստուն ես, դու ողորմած ես: Բայց եթե քաղես՝ կասեն, որ քո ձեռները վայրագ են և քո սիրտը անողորմ: Թո՜ղ վարդը իր թփին»:

      Բանաստեղծը լռեց…

      – Քո բանաստեղծությունը ինձ դուր է գալիս, Հաֆիզ, – ասաց Լանկթամուրը: – Բայց քո խորհուիդը ինձ համար չէ, ես նրանցից չեմ, որոնք բավականության համար են վարդ քաղում:

      Հաֆիզը բարձրացրեց ձեռքը և ցույց տալով դեպի Շիրազը, ասաց.

      – Հիշի՜ր, հաղթո՜ղդ, որ այս քաղաքը Պարսկաստանի վարդն է:

      Լանկթամուրը շրթունքները կծեց, նա սկզբում գրգռված էր երևում, բայց մի քիչ մտածելուց հետո ձայն տվեց իր զորքին, – Մնացե՜ք այստեղ, գիշերեցե՜ք քաղաքի պատերի տակ:

      Զորքը քաղաք չմտավ:

      Լանկթամուրը միայն ինքը մտավ քաղաք և քաղաքն առավ իր հպատակության տակ:

      Շիրազը մնաց անվնաս:

      ԻՆՉԻՑ է, ՈՐ ԽԵՑԻՔԸ ԱՂՄԿՈՒՄ ԵՆ

      Ծովային արքան՝ հզոր Նեպտունը

      Ծովի հատակում ունի իր տունը:

      Ողջը բյուրեղյա, ճոխ այգիները

      Գրկել են նրա շեն պալատները.

      Շեն պալատները ճոխ են և հարուստ:

      Պատերը խեցի, նախշերը զուտ բուստ,

      Մարգարիտները երկար հյուսերով

      Ներսից կախված են պես-պես ձևերով,

      Փայլուն ձկները՝ պահապան դռան,

      Գիշեր ու ցերեկ հսկում են վրան:

      Ծովի իշխողին անթիվ աղջիկներ՝

      Գողտրիկ, նազելի հավերժահարսներ

      Եվ ծառայում են, և զբաղեցնում,

      Հազար տեսակի երգում ու պարում.

      Արքայի աչքից ոչինչ չի փախչում,

      Նա հանգիստ չունի և չի էլ ննջում.

      Նա հետևում է ձկների լողին,

      Եվ հրեշների այլանդակ խաղին.

      Նաև տեսնում է, ինչպես հավքերը

      Ջրի մեջ փռած ջարդված թևերը

      Գոռ ալիքների կամ քամու ձեռից

      Իջնում են անդունդ ծովի երեսից:

      Երբեմն էլ արքան հեծնում է իր ձին՝

      Ճեպընթաց ձուկը, ծովային Դելֆին,

      Գնում շրջելու իր տերությունը,

      Տեսնել ու զգալ իր մեծությունը:

      Այս մի անգամը արքան դուրս գնաց

      Եվ մի երկու օր ուրիշ տեղ մնաց.

      Մի չքնաղ աղջիկ մոտեցավ պատին,

      Այնտեղից պոկեց գույնզգույն խեցին.

      Կապեց մազերից, իրեն զարդարեց,

      Շատ ուրախացավ, շատ երգեց, պարեց:

      Հզոր Նեպտունը տուն վերադարձավ

      Տեսավ