Комментарии к «Федру» Платона. Книга вторая. Гермий Александрийский

τῶν φυσικῶν λογων γίνεταί τις κοινωνία, οὕτω δὴ καὶ τῶν τοιῶνδε ψυχῶν καί γενῶν καὶ τῶν τούτοις ἑπομένων ἀγαθῶν ἠ κακῶν. «Ωσπερ γὰρ εί ἡμεῖς κοιμώμενοι ἑπελανθανομεθα τῆς προτέρας ζωῆς τῆς χθὲς γενομένης, ἔδοξαν ἂν ἡμῖν πολλοὶ βίοι εἰναι έν ἑνὶ ἀνθρωπίνῳ βίῳ, συν εχοῦς οὔσης τῆς ζωῆς Eν τοῖς ἒὸδομήκοντα ἢ ὀγδοήκοντα τούτοις ἔτεσιν, οὕτω δὴ καὶ έν τῷ γένει τῷδε Eστί τις συνέχεια ἠν ἡμεῖς μὲν ούχ ὁρῶμεν, οἳ μέντοι μοιρηγέται ϑεοῖ καὶ οἳ τα γένη κληρωσάμενοι δαίμονες… «Ωσπερ οὐν Eν ἑνὶ βίῳ τήνδε τῆν νοσον ο ίατρὸς οὐκ εύθυς χειρουργία θε ραπεύει, ἀλλὰ περιμένει ἂίχρις οὐ Eπιτήδειος γένηται ο πάσχων Yπομεῖναι τὴν χειρουργίαν, οὕτω καὶ Eν τῷ γένει ποιοῦσιν οἳ ἔφοροι τοῦ γένους δαί μονες, ὼς καὶ Ἡροδοτος ἱστορεῖ, οτι μετὰ πέντε γενεὰς Eθέτισαν οἱ τοῦ Λυδοῦ ἀπογονοι τήν δίκην. Τὸ δὲ παλαιῶν Eκμηνιμάτων οτι τὰ πολυχρονια τῶν αμαρτήματων δυσεκνιπτοτερά εἰσιν, ἃ καὶ τελεστικῆς μονης δεῖται εἰς κάθαρσιν, τα δὲ ολιγοχρονιώτερα εύιατώτερα· «Ωσπερ δὴ καὶ Eπὶ ἰατρικῆς ὁρῶμεν, ολιγοχρονίων μὲν γὰρ ὄντων τῶν παθῶν καὶ εὐθὺς ἀρξαμένων, Eαν Eπιμελεῖσθαί τις ἄρξηται ἑαυτοῦ, ρᾆν ἀπαλλάττε ται, πολυχρονίων δὲ γενομένων δυσχερέστερον, οἰον γὰρ εἰς φύσιν καὶ ἕξιν καθίσταται τὸ κακὸν καὶ γίνεται ὥσπερ οὐλὴ ένσκιρρωθεῖσα· οὕτως οὐν καὶ Eπὶ τῶν ἀδικημάτων, Eὰν μὲν αὐτὸς ο ἁμαρτὼν εύθυς μεταγνῷ καὶπροσ· ελθὼν ἀπολογήσηται τῷ ἀδικηθέντι, ἀναλύει τὸ ἀδίκημα καὶ ἀνυπεύθυνον ἑαυτὸν ποιεῖ τῇ δίκῃ, οταν δὲ πατρος τις ἀδίκημα ἀναλύῃ, ὃν ἥρπασεν Eκεῖνος ἀγρὸν φέρε ἀποδιδοὺς, ἑαυτον τε ἀνυπεύθυνον ποιεῖ τῇ δίκῃ, τήν τε ψυχὴν τοῦ πρώτως ἁρπάσαντος Eπικουφίζει καὶ ὠφελεῖ (ταῦτα δέ καὶ ἡ τελεστικὴ θᾶττον ἰᾶται), Eὰν μέντοι ἀπὸ προγονων ἁρπάσας τύχῃ τὸν ἀγρὸν καὶ Eφεθῆς ολον τὸ γένος χρήσηται, πρῶτον μὲν ἄδηλον λοιπὸν γίνεται τὸ ἀδίκημα καὶ ταύτῃ δυσιατώτερον, ἔπειτα δὲ καὶ ο χρονος ὥσπερ φυσιοῖ τὸ κακον. Διά δη τοῦτο πολλάκις οἱ ϑεοὶ προφητεύουσι καὶ εἰς τούσδε τοὺς τοπους ἀπελθεῖν καὶ ἀπολογήσασθαι τῷδε τῷ ἀνθρώπῳ, ᾤ μηδέποτε γνώριμος γέγονε, καὶ έξευμενίσασθαι τονδε, ἵν» οὕτως ἰάσεως τύχῃ καὶ ἀποθῆται τα δυσχερῆ καὶ παύσηται ποινηλατούμενος. Προφη γ “ τιύουσι δὲ οἱ ϑεοῖ οὐχ «ίνα τήν δίκην ἀνέλωσιν, ἀλλ» ίνα τὰ τῆς δίκης γένηται καὶγὴμεῖς ἑπανορθώμεθα. Ἡ τελεστικὴ οὐν, ᾧ ἂν Eγγένηται αὐτον τε ἀνορθοῖ τὸν ἔχοντα τήν μα· νίαν, καὶ δι» αύτοῦ καὶ ἄλλους πολλοὺς σῴζει» ὥσπερ δῄ καὶ Eπὶ Eκείνου λέγεται τοῦ τεμοντος τὴν δρῦν καὶ παρακαλουμένου Yπὸ τῆς Νύμφης μῆ τεμεῖν, ομως οὐκ Eφείσατο, ἀλλ» ἔτεμε καὶ Eμεινε ποινηλατούμενος καὶ τῶν ἀναγκαίων τροφῶν δεομενος, καὶ εἰ» ποτε καὶ Eνέπιπτέ <τι> αὐτῷ εύθὺς Eξεφορεῖτο ἄχρις οὐ ο τελεστὴς αύτῷ εἰπε βωμὸν ἱδρύσασθαι καὶ θῦσαι τῇδε τῇ Νύμφῃ· καὶ οὕτως Eπαύσατο τῶν συμφορῶν.

      Ἁλλῳ δὲ μητροκτονήσαντι εἰπεν ο ϑεὸς ζητῆσαι ἄλλην γῆν παρα τήν οὐσαν καί Eκεῖ οἰκῆσαι, ὃ δὲ, νῆσον ἀναδοθεῖσαν Yπὸ τοῦ ποταμοῦ συμὸαλὼν