Комментарии к «Федру» Платона. Книга вторая. Гермий Александрийский

τελεστικὴ πᾶν τὸ ἀλλοτριον καί μολυσματῶδες καὶ βλαβερὸν ἀποδιώκουσα, τέλεον ἡμῶν καὶ άὸλαὸῆ τὸν βίον τηρεῖ, καὶ τὰς μανίας καί δαιμονιώδεις φαντασίας  αποδιώκουσα, Yγιεῖς καὶ ὁλοκλήρους καὶ τελείους ἡμᾶς ποιεῖ, ὥσπερ δὴ καὶ τὴν ἔνδον ψυχὴν τελέαν καὶ ὁλοκληρον Eποίει. Ἡ δὲ μαντικὴ Eνιαίως συναιρεῖ τὸ Eκτεταμένον καὶ ἄπειρον τοῦ χρονου, καὶ ὡς Eν ἓνί  παροντι τῷ νῦν τά πάντα ὁρᾷ τά τε παρεληλυθοτα <καὶ> τὰ Eνεστῶτα καὶ τὰ μέλλοντα· διὸ προλέγουσα τὰ Eσομενα, ἅπερ αύτὴ ὡς παροντα ὁρᾷ, ἄπταιστον ἡμῶν ποιεῖ διοδεύειν τὸν βίον· ὥσπερ δὴ καὶ ἔνδον πάσας τὰς πεπληθυσμένας καί  πολλάς ζωὰς καὶ δυνάμεις τῆς ψυχῆς Eπὶ τὸ Eν συναιρεῖ καὶ ἀνάγει, ίνα μᾶλλον σῴζηται καὶ συνέχηται.  H δὲ Eρωτικὴ Eπιστρέφει τους νέους εἰς ἡμᾶς καὶ εἰς φιλίαν ἡμῶν ἄγει, παιδευτική τις οῦσα καὶ αύτὴ τῶν νέων, καί ἀπὸ τοῦ αἰσθητοῦ κάλλους Eπὶ τὸ ψυχικὸν ἡμῶν κάλλος συνάγουσα τοῦς νέους, καὶ ἀπὸ τούτου Eπὶ τὸ νοητὸν ἀναπέμπουσα, ὥσπερ δὴ καὶ ἔνδον τὸ Eν τῆς ψυχῆς τοῖς θεοῖς συνῆπτεν. -Ππορησεν ὀ ἑταῖρος Προκλος πῶς, εἰ Eκ διαιρέσεως λαμὸάνονται αἱ μανίαι, δυνατὸν ἄλλην εἰναι παρὰ ταύτας. Πρὸς ὸ εἰπεν ο φιλοσοφος οτι, εἱ καὶ Eκ διαιρέσεως λαμὸάνονται, οὐδὲν κωλύει, μᾶλλον δὲ καὶ ἀναγκαῖον, ἕκαστον αYτῶν Yπὸ πολλῶν κεῖσθαι θεῶν, κατ  ἄλλας μέντοι καὶ ἄλλας έπιὸολάς. Πῶς δὲ, φησὶ, τήν τελεστικὴν ἀεὶ προτάττοντες πασῶν τῶν παρ ἡμῖν Eπιτηδεύσεων, καὶ αὐτῆς <τῆς> φιλοσοφίας τῆς ἀνθρωπικῆς Yπερτέραν αὐτὴν λέγοντες, νῦν καὶ μαντικῆς καὶ Eρωτικῆς ποιοῦμεν καταδεεστέρανς Ἡ πρῶτον μὲν Eν τοῖς, τοῦ ἀνθρωπίνου βίου πράγμασιν αὐτὴν προτάττομεν, ἀλλ οὐχὶ καὶ Eν τοῖς τῆς ψυχῆς αὐτῆς καθ αYτήν.

      Aλλά διὰ τί μὴ ὡς ἔνδον ἔχει, οὕτω καὶ Eθως καὶ γάρ Eλέγομεν εἰναι ἀναλογίαν τοῖς ἔνδον πρὸς τὰ ἔθω, H ἔστι μὲν οπῃ ἔχει τὴν πρὸς τά ἔνδον ἀναλογίαν, ἔστι δὲ οπῃ οὐκ Eχει. Προτάττεται μὲν γάρ πασῶν τῶν ἄλλων ἡ τελεστικῆ, οτι δὴ καὶ τάς ἄλλας πάσας συλλαὸοῦσα ἔχει (καὶ γάρ θεολογίαν καί φιλοσοφίαν σύμπασαν καὶ Eρωτικὴν μέντοι· δεῖ γὰρ αὐτὴν σφοδρα Eρωτικῶς Eθῆφθαι αύτῶν, ἱνα καί κατορθωθῇ), τήν μέντοι Eρωτικὴν τῆν ἔθω μονην καθ Eαυτὴν ἀποδιαλαὃοντες οὔτω θεωροῦμεν, καὶ ταύτῃ φαίνεται ἡμῖν καταδεεστέρα τῆς τελεστικῆς.

      Τῆς τελεστικῆς οῦν Eάν ἀποδιαλάὸῃς τὰς ἄλλας, πολὺ αὐτάς καταδεεστέρας αύτῆς ὄψει. ού δεῖ οῦν τάς ἀναλογίας κατά πάντα παραοάλλειν, ἀλλὰ καθὸ μονον παραλαμὸάνονται· οῖον ὡς εἰ σχήματα παρα λαμὸάΙνοιτο ἀνάλογον κατὰ τά Eμὸαδά, μηκέτι δὲ κατά τάς περιμέτρους· ού γάρ πάντως ἀκολουθήσει. Δῧται μεν οῦν πᾶσαι αἱ εἰρημέναι μανίαι κρείττους εἰσι τῆς σωφρονούσης ψυχῆς. Eστι μέντοι τις τῇ σωφροσύνῃ σύστοιχος μανία, ἢν καί κατά τι πλεονεκτεῖσθαι Yπὸ τῆς σωφροσύνης Eλέγομεν. Κατὰ γὰρ τους μέσους λογους τῆς ψυχῆς καὶ Eτι τοῦς ζδοθαστικοῦς Eπίπνοιαί τινες γίνονται, καθ ἅς Yπὲρ Eλπίδα ἀποτελοῦσί τινα