Размова з люстэркам. Коллектив авторов

Ды і пра свайго Бога не памятае, калі ўспамінаў. У царкве быў толькі аднойчы ў дзяцінстве, яшчэ калі жыла бабуля Тэкля. Сядзеў, стомлена апусціўшы рукі і галаву на спінку пярэдняй лаўкі. Сядзеў так немаведама колькі.

      Ён быў дужы, як і ўсе ў родзе Краўчанкаў. Пра такіх у іхняй вёсцы казалі «каню брат». Не памятае, каб сур’ёзна хварэў. У школе калі і прагульваў урокі, дык зусім не з прычыны прастуды. У арміі ягоныя сябры ляжалі па некалькі разоў у шпіталі, а ён – ніводнага. У прафтэхвучылішчы на практыцы некалькіх хлопцаў схапіла запаленне лёгкіх, майстру нават вымову далі, што пагадзіўся ў непагадзь вучыць практыкантаў кладцы, дык Міхась заступіўся за любімага настаўніка, маўляў, хлопцы самі вінаватыя, што легкадумна аднесліся да экіпіроўкі. І пазней на працы, калі які грып там – дык у іхняй брыгадзе такая завядзёнка: адляжацца два-тры дні, без аніякіх бальнічных. А Міхася, здаецца, і грып ніколі не браў. Калі і адпрошваўся з працы, дык каб з’ездзіць у вёску да радні па якой пільнай патрэбе. Ён і ў паліклініку сваю хадзіў раз на пяць гадоў выключна для таго, каб потым даведку вадзіцельскую атрымаць. Ніякіх санаторыяў і курортаў не прызнаваў – што яму там рабіць? А вось адпачыць у вёсцы, збегаць на досвітку ў грыбы ды пасядзець з вудай на рацэ – такога задавальнення ніводны санаторый не дасць. Ды й колькі прыемных спраў можна парабіць у той жа вёсцы ці на лецішчы падчас водпуску!

      Усё яму было ў радасць: і праца, і адпачынак. У мужчыны заўжды быў добры настрой. «Аптыміст ты, Міхась!» – зайздросцілі сябры. А цяпер што? Дзе ўзяць той аптымізм, калі ў цябе рак?

      – Хопіць маліцца чужому богу! – нехта паляпаў Міхася па плячы. – Давай выйдзем на свежае паветра!

      Зноў гэты жартаўнік прычапіўся? Мужчына пенсійнага ўзросту, апрануты ва ўсё светлае, што выглядала неяк па-святочнаму, павёў яго да лаўкі ў зацені ліп.

      – Ты ж не каталік? Во, на лбе напісана, што не каталік. І я, братка, таксама. А хаджу вось у касцёл, а ўсё чаму? Прызнаюся табе шчыра, малюся польскаму богу за дапамогу, за дачку і зяця малюся. Ды й да царквы, браток, магу не даклыпаць, бо надта ўжо ногі баляць.

      Памаўчаў, уважліва разглядваў Міхася. Зноў загаварыў:

      – У мяне дачка з зяцем перабраліся ў Польшчу, разумееш? Дык трэба неяк і да касцёла прывыкаць, каб быць ну як бы бліжэй да дзяцей.

      Міхась абыякава кіўнуў галавой.

      – За мяжой жывуць, здаецца, хваліцца трэба і ганарыцца, а для нас з жонкай гэта ой якой бядой абрынулася. Як так, адзіная дачка і некуды ў чужы свет? Ды адкуль? З Мінска, са сталіцы! Жыццё пачынаць з нуля!

      Мужчына махнуў рукой у бок лаўкі пад ліпай, маўляў, давай прысядзем. Пад ліпай і праўда было не так спякотна.

      – Ну, абжыліся маладыя трохі і, каб нас, значыцца, супакоіць, што ўсё ў іх там добра наладжваецца, пасылку прыслалі. З дастаўкай, каб нас, значыцца, не абцяжарваць. А дома цешча была адна. Яна ж і дзверы паштарцы адчыніла.

      Не каб нашай старой не спытаць, ад каго пасылка. А яна вазьмі ды спытай, адкуль пасылка. Паштарка зірнула на адрас і кажа:

      – Танцуйце, даражэнькая! Пасылка вам з Гайнаўкі!

      – Цешча