Шеър сайёраси. Шодмонқул Салом

соғиниб, эслаб борадир.

      Ўзини бу ерга меҳр чорлаган,

      Шунга у дил доғлаб, аразлаб борадир.

      Юрагини эса сеҳр чорлаган

      Интиқиб, ўтиниб, тизлаб борадир.

      Аразчини суяр бу кекса савдо,

      Арази ёзилмай тезлаб борадир.

      Аслида пешонанг шўр эди, оғам,

      У яна бағрингни тузлаб берадир.

      Олдидан чиққаннинг юрагин ёриб,

      Чиқмаганга қўлин гизлаб борадир.

      Сизга таниш кўзи фитнани билмас,

      Елкадаги кўзи сўзлаб берадир.

      Ғамлининг кўзлари кулишни билмас,

      Ёноғи севинчни ихтиро қилмас,

      Қошлари имони имо қилолмас,

      Пинҳон ишқни элга ошкор этолмас,

      Шул сабаб саҳнага юзлаб борадир.

      Эй, қисмат, қоч, унинг йўлидан чиқма,

      Юракдаги қутлуғ жомини тўкма,

      Эй, ўлим аждари, жонинг ширинми?

      Қўй, шуни чақма!

      Тангрига бир қўшиқ созлаб борадир,

      Тангри ҳам гоҳ қўшиқ қўмсаб турадир.

      ҲОЛ

      Кўнглим осмонига чиқди ғам ойи,

      Ғуссадан қорилди вужудим лойи,

      Ичимни илитди интиқлик чойи,

      Кейин сеҳрлади соғинчнинг майи…

      Ғам ойида тўйлар бошлаб юрибман,

      Ғолиб Бойчибордай оёқ керибман.

      Илкимни илкига жондай берибман,

      Асли танҳолигим билмай турибман…

      Ҳамма юзин бурган сўқмоқдан юрдим,

      Соғинч қишлайдиган бир кулба қурдим.

      Одам бормайдиган жойларга бордим,

      Одам кўрмайдиган тушларни кўрдим…

      Воҳ, мендан минг фарсаҳ нари қочдилар,

      Тангрим муҳрлаган қулфни очдилар.

      Кўнглимни уйқумда келиб янчдилар,

      Сўнг уни оламга дондай сочдилар…

      Ёлғизлик бўридек бўғзимдан олди,

      Шеърларим тилимга келолмай қолди.

      Шоирни изламанг, у адо бўлди,

      Ё ўлди, ё қолди – бир бало бўлди…

      Онаси ўлгандай бўзлади бир кун

      Жаҳонда онаси йўқлиги учун.

      Бедардлар даврасин ёритди бир тун

      Жаҳонда оналар борлиги учун…

      – Ҳеч банда бўлмагай дунёга устун!

      – Устун бўлолмаса яшамоқ нечун?

      – Ул ёқда ҳам сени ўйлайди тун-кун!

      – Эҳтимол, ўзининг аҳволи нигун?

      У шундай такаббур саволлар берди,

      Ўзин ёниб турган оташга урди.

      Одам юрмайдиган йўллардан юрди,

      Одам кечмайдиган хаёллар сурди…

      Мен ўзим кўрганман тонгдай отганин,

      Қувонч қучоғида масрур ётганин,

      Кўзлари қамашиб, қушдай қотганин,

      Кўрганман – ой каби сокин ботганин…

      Ҳа, кейин…

      Қўлида соғинчдан тўлган пиёла,

      Ортида жондордек эргашган нола.

      Нигоридан оқар қоп-қора жола,

      «Отам қачон келар?..» сўрайди бола…

      Ёмғирли булутдай дил шеърга тўлди,

      Ким ғолиб, ким мағлуб ҳисоби бўлди.

      Мен ҳам безор бўлдим – у ёлғиз қолди,

      Қиёмат ҳам яқин, не бўлса бўлди…

      – Балки юракларда У содир бўлган?

      –