Шеър сайёраси. Шодмонқул Салом

оралаб,

      Ёмғир-ла қутладинг, сезяпман, Раббим!

      Дил ва соғинч ҳаққи, кенг даргоҳингда

      Яшагим келяпти, жуда яшагим…

      ХХI АСР ШОИРИГА ТАСКИН

      – Кепқолинг, фақат мен орзу сотаман,

      Манов, «Марсга учиш», бу – «Мангу яшаш!»

      Мана, Оловуддин сеҳрли чироғи,

      Манави «Соғиниш», буниси «Қўмсаш».

      «Онани туш кўриш», «Ҳижрон» ва «Висол»,

      Кепқолинг, фақат мен орзу сотаман.

      «Йиғлаш», «Энтикиш» бор, «Чуқур хўрсиниш»,

      Кўпроқ олганларга нархин ўтаман.

      Опқолинг, сотаману кетаман!

      – Нега бунча катта орзуларингиз,

      Кўплари фасондан қолган, амаки.

      «Эслолмаслик» йўқми, қиммат бўлса ҳам,

      Хорижники бўлса, янаям яхши.

      …Дод, молим ўтмайди, бозорим касод,

      Юраги тор дунё раҳм қилмайди.

      Шоирларга текин тарқатай десам,

      Бошловчи шоирлар бунга келмайди,

      Бу бозорни улар ҳали билмайди.

      ЭСКИРМАЙДИГАН РИВОЯТ

      (Ҳазрат Навоийдан тола нур)

      Бир тождор бор эди, элпарвар, оқил,

      Юртнинг ташвишида ўтган ҳар они.

      Фуқаро кўнглига топган эди йўл,

      Адолат ғиштидан бино қўрғони.

      Қирқ бошли тулпордир сиёсат – бешак,

      Қирқта жилови бор – ҳар бири ҳар ён.

      Бирига эрк бериб, бирин сал тортиб,

      Подшоҳ сергак эди, сезгир, устомон.

      Макрга чап бериб, иғвони янчиб,

      Ҳукм сурар эди мардона, ўктам.

      Балки шу заҳматин мукофотига

      Хизр йўқлар эди уни дамо дам.

      Илоҳ нури билан қамашиб қалби,

      Хизр-ла суҳбатдош бўлур эди шоҳ.

      Чўнг бир ишоралар берарди набий,

      Элнинг иқболидан этганча огоҳ.

      …Бир кун шоҳ кўнглида бошланди ғулу,

      Иброҳим1 қисмати келди ёдига.

      «Ушбу тожу давлат, айшу фароғат,

      Арзирми жаннатнинг гард тупроғига?!»

      Олам ва одамнинг тарзини ўйлаб,

      Кирди сўфийликнинг риёзатига.

      Салтанат ташвишин топшириб буткул,

      Юз бурди Тангрининг ибодатига.

      Олис тоғ бағрини макон тутди ул,

      Охиратин ўйлаб нолалар қилди.

      Инсон кўзи тушмас ёбонда танҳо,

      Ҳақнинг рағбатига эришмоқ бўлди.

      Гарчи шу кундан сўнг ўзгарди олам,

      Гарчи осудалик завқини туйди.

      Аммо қанча интиқ бўлиб турса ҳам,

      Уни энди Хизр йўқламай қўйди.

      Йиллар ўтди, унинг аҳволи нигун,

      Яратгандан тунлар йиғлаб сўради.

      «Бир бор жамолини кўрсат ул зотнинг!»

      Шоҳнинг юрагини қайғу ўради.

      Томчи кўзёшнинг ҳам бордир ҳисоби,

      Буюк мувозанат қургандир Эгам.

      Бир тонг Ҳаққа етди шоҳнинг хитоби,

      Хизр пайдо бўлди айни ўша дам.

      Шоҳ юзи ёришди тонгдан ранг олиб,

      Хизр-ла кўришди бўлганича шод.

      «Нечун мени ёлғиз ташладинг, эй, дўст,

      Нотавон кўнглимни айлаб нообод?»

      Хизр жавоб қилди: «Эй, одил ўғлон!

      Қисматига

1

Иброҳим Адҳам назарда тутилмоқда.