Шеър сайёраси. Шодмонқул Салом

шоҳнинг юзига солдилар разм,

      Недандир титрарди қўрқмас баҳодир.

      Кўзида тириклик нишони сўнган,

      Сочига оқ тушган, паришонхотир.

      Уни ўраб олди дўстлар, сафдошлар,

      Сув тутди, рад этиб олмади жомни.

      Саволлар бежавоб, шоҳ сўзламасди,

      Унинг шу жимлиги бузди оламни.

      Етти кун бирорта сўз айтмади у,

      Етти кун ҳеч кимни этмади қабул.

      Фақат инграб чиқди етти узун тун,

      Ярадор арслонни тингламоқ мушкул.

      Ниҳоят юзланиб маҳрам зотларга

      Сўз айтди – гўёки чайқалди денгиз.

      «Не сир кўрганимни сўрманг ҳеч қачон,

      Айтсам ҳам барибир ишонолмайсиз!»

      …Мен бугун минг йиллик тарихни тинглаб,

      Ўйчил кириб келдим кўҳна Чорсуга.

      Кенг майдон саҳнида тош қотиб қолдим,

      Кўрганимни айтсам қолгум кулгуга.

      Жўмард шоҳ рад этган жомдай тўлди дил,

      Айтмайман, айтсам ҳам ишонмас биров.

      Искандар эҳромда кўрганин кўриб,

      Юракка ўрлади бир мудҳиш олов.

      Нени кўрдим, қўрқдим – Худога аён,

      Эй, сен асрдошим, сўрайверма, бас!

      Дўст-ку дўст, душманга этмасин раво,

      Ҳа… шоҳнинг кўргани яхши нарсамас.

      ҲАСРАТИМ

      Ўзбекнинг полвон адиби Тоғай МУРОД хотирасига!

      Бу юракда нелар бор,

      Очиб кўрар замон йўқ.

      Бошимга дўнар бургут,

      Кўзи оч-у, қорни тўқ.

      Манзил, ҳей, қандай манзил,

      Юрак етилди оҳдан.

      Ёшим қирққа етмасдан,

      Қайтиб келдим жанггоҳдан.

      Шамолга шалоқ бўлиб,

      Эрмак бўлиб элакка.

      Мени қўйинг, жўралар,

      Тўзим тиланг юракка.

      Отамнинг ҳасратига

      Сандал каби исиниб.

      Худонинг кенг уйида

      Юрибманда қисиниб.

      Бу юракда нелар бор,

      Нелар йўқ бу юракда.

      Тангрига хатлар ёзсам,

      Қор ёғади фалакдан.

      Галасидан айрилган

      Бир бўрини кўргандим.

      У менга ҳавас қилди,

      Мен унга ҳавас қилдим.

      Исмини ҳам билмайман,

      Балки бир номсиз банда.

      У менга бахт тилайди,

      Бахтсизлик кўрмаганда.

      Бу юрак – тилсиз шоир,

      Дод демас, жим кетяпти.

      Қизим фалакда туриб,

      Менга мактуб битяпти.

      Дунё, чин исминг нима,

      Матлабинг не, тириклик?

      Балки шу хароб умрим

      Чумолига буюклик?!

      Бу ланж, беор даврада,

      Жонга май аро киргай.

      Май баҳона сенга ҳам,

      Қачонлардир сўз бергай.

      Қўлга ўрганолмаган

      Бўри – менинг юрагим.

      Ўзимни мастга солсам,

      Куйиб кетар кўкрагим.

      Қўлга ўрганолмаган

      Бўри увуллайди зор:

      Очиб кўрар имкон йўқ,

      Бу юракда нелар бор.

      «Сезмаган эканман, соғинган эканман…»

      Сезмаган эканман, соғинган эканман,

      Оғриб