ДУРР УЛ–МАЖОЛИС. Сайф уз–Зафар Навбаҳорий

сўнг шом намозини ўқиб ўтирган эди, бир тўда кийиклар елди. Бу зоҳид ориф¹ (¹Аллоҳдан хабардор, билимдон) эди, айтди:

      – Эй кийиклар, меҳмон келибди, уни меҳмон қилайин. Шу онда тўдадан бир кийик ажралиб чиқди. Ориф деди:

      – Эй кийик, бисмил² (²сўймоқ) бўл.

      Дарҳол бисмил бўлди ва ерга йиқилди. Ориф унга:

      “Бирён³ (³Пишмоқ, қовурмоқ) бўл” деди. Оловсиз бирён бўлди.

      Сўнг: “товоққа туш”, – деди. Осмондан бир қизил дастурхон ва дастурхон устида эса қизил ёқутдан бир товоқ пайдо бўлди. Бирён гўшт товоқларга тушди.

      Ориф деди:

      – Эй меҳмон, энди егил.

      Едилар, шунда у дуойи такбир илди. Иброҳим алайҳис салом кўнглида деди: “Ҳақ субҳонаҳу ва таолонинг даргоҳига яқин кишилар бор экан”. Сўнг Орифга деди:

      – Эй, бузруквор, Худойи таолонинг даргоҳида мени дуо билан ёд қилғил.

      Ориф деди:

      – Қирқ йилдирки, доимо Ҳақ субҳонаҳу ва таолонинг мулоқотини тилайман. Асло мустажоб¹ (¹қабул бўлиш) бўлмайди, ундай экан, сенга нима деб дуо қилгайман – Ориф давом этди: – Бир куни биёбонда кетаётган эдим, тасодифан бир неча қўйни кўриб қолдим. “Бу қўйлар кимники?” – деб сўрадим. “Бу қўйлар Иброҳим ҳалиллуллоҳнинг қўйлари”, – деб жавоб берилди. Иброҳим ҳалиллуллоҳнинг муборак номларини эшитиб, ўзимга дедим: “Субҳоналлоҳ қандай саодатманд бандаларки, мен кеча–кундуз ўша пайғамбарнинг жамолини кўрмагунимча бу дунёдан кетқизма, деб доимо Худойи таолодан тилар эдим”. Меҳтар Иброҳим бу сўзни эшитиб деди:

      – Эй зоҳид, сенинг дуойинг мустажоб бўлди, мен ўша Иброҳим ҳалиллуллоҳман.

      Зоҳид шодланиб кетди, ўрнидан сакраб туриб, Меҳтар Иброҳим билан кўришди ва деди:

      – Эй пайғамбари Худо, карам қилиб, бир пас тур, токи мен икки ракаат шукр намозини ўқиб олай. У саждага бошини қўйиб:

      – Илоҳим, ҳалил–ур–раҳмон (Иброҳим) жамолига етқиздинг, энди тўлиқ караминг билан дийдорингни насиб эт, – деди–ю, жонини Ҳақ субҳонаҳу ва таолога таслим қилди.

      ҲИКОЯТ

      Ривоят қилишларича, Абдуллоҳ Муборак Каъбага бормоқчи бўлди. Бағдодга етганда бир мурдор қуш² (²Гўшти харом қуш) ни қўйнига солиб кетаётган аёлни кўрди. Абдуллоҳ Муборак ундан:

      – Эй хотин, бу мурдорни нима қиласан? – деб сўради.

      Хотин деди:

      – Бир неча фарзандим бор, бугун уч кундурки, ҳеч нарса ейишмаган. Бу қушни сўйиб, гўштини уларга едираман. Чунки, бу ҳазрати пайғамбар саллаллоҳу алайҳи вассаллам сўзи бўйича мубоҳ¹ (¹ Рухсатли, қилса бўладиган иш) дир.

      Абдуллоҳ Муборак бу сўзни эшитиб, кўп ғамгин бўлди. Ўзига: “Эй, Абдуллоҳ, агар Каъбани тавоф қилиш керак бўлса, мана шу заифани кўнглини шод қил”, – дея барча йўл озиғини ўша хотинга бериб юборди.

      Байт:

      Кўнгил олмоқ ҳажжи акбар² (² улуғ ҳаж, пайғамбар туғилган кунига тўғри келадиган ҳаж) ўлди,

      Ки юз минг Каъбадин бу беҳтар³ (³ яхши, соз) ўлди.

      Ҳожилар ҳажни тавоф қилиб қайтганларида Абдуллоҳ Муборак деди:

      – Каъбани тавоф қилиб олмаганимга яраша, ҳожиларни тавоф қилайин.

      У