ДУРР УЛ–МАЖОЛИС. Сайф уз–Зафар Навбаҳорий

хотинмиз, бу ўғлимиз бўлади. Эй руҳулуллоҳ, жуда ҳам камбағалмиз, ноиложлик сабабидан бозорга бора олмаймиз. Бу учовимизнинг орамизда фақат чопон бор, навбат билан кийиб, шаҳарга борамиз. Эй руҳулуллоҳ, Худо сизни бизнинг олдимизга юборибди, бизнинг тилагимизни Худойи таолодан тилаб беринг, токи уччовимиз очлик балосидан нажот топайлик! – дейишди.

      Исо алайҳис салом муножат қилиб деди:

      – Эй бор Худоё, бу бандаларингни очлик балосидан қутқар!

      Фармон бўлди:

      – Эй Исо, азалда бу уч кишига тақдир қалами шуни ёзган.

      Исо қайтиб келиб, бу хабарни уларга айтган эди, улар:

      – Қалам унинг қўлидами ёки қўли қаламдами? – дейишди.

      Исо алайҳис салом бу сўзни бениёз даргоҳга арз этди. Парвардигори оламдан ҳукм бўлди:

      – Субҳи содиқ¹ (¹Ҳақиқий тонг, бу субҳи козиб, яъни ёлғон тонгнинг акси) да нима тиласалар қабул этаман!

      Ҳазрати Исо алайҳс салом шод бўлдилар. Шунда хотин эрига деди:

      – Биз нима тиласак, Худойи таоло берадиган бўлди, сен нима тилайсан?

      Эри деди:

      – Менинг тилагим сенинг висолингдир!

      Эри хотинидан:

      – Сен нима тилайсан? – деб сўради.

      Хотин деди:

      – Ёшликни тилайман. Менга шундай ҳусну жамол берсаки, бу ҳусну жамол мендан бошқа ҳеч кимда бўлмаса!

      Шундай қилиб, субҳи содиқ ҳам бўлди. Аёл булоқ лабига бориб, таҳоратини янгилади, икки ракаат намоз ўқиб, бошини саждага қўйди, тилагини айтиб тугатмасдан Худойи таоло унга шундай ҳусну жамол ато қилдики, ҳақиқатан ҳам бундай ҳусну жамол ҳеч кимда йўқ эди. Шу пайтда подшо овга чиққан бўлиб, аёлнинг юзидан таралаётган нурнинг шуъласини кўрди ва ошиқи беқарор      бўлиб қолди. Унга деди:

      – Эй жони жаҳон, сарви равон, сен одаммисан ёки паримисан?

      Хотин:

      – Одам фарзандиман! – деб жавоб берди.

      Подшо деди:

      – Агар мени қабул қилсанг, сени маҳрам¹