Танланган асарлар: 1-жилд. Ўткир Ҳошимов

эшитган эди.

      – Майли, – деди хўрсиниб. – Ойимлар келгандирлар…

      Унинг хўрлиги келди. Ҳозирги ҳолатини атрофдагилардан яшириш учун тескари қараб кийинди. Бир амаллаб ўзини хушчақчақ кўрсатиб хайрлашди-да, йўлакка чиқди.

      Иссиқ адёлга ўралган ўғилчасини кўтариб олганча секин-секин юриб, йўлакдан ўтди. Туғруқхонанинг оғир, ойнабанд эшигини очиб, қор босган цемент зиналарга оёқ қўйди-ю, бирдан қувончдан қичқириб юборди:

      – Мардон ака!

      Алимардон зангори “Волга”сини кўча томонга буриб қўйганча, машина эшигини ланг очиб ўтирарди. Унинг бир оёғи машина ичида, иккинчиси ерда турар, ёнбоши билан руль чамбарагига суянганча сигарет тутатар эди.

      У Муқаддамнинг овозини эшитиб, бурилиб қаради. Бирдан чеҳрасида қувончли табассум чарақлаб кетди. Машинадан сакраб тушиб, қўлларини олдинга чўзганча келди.

      – Қаний, қаний! – У болаларча шодлик билан чақалоққа талпинар, ҳадеб жилмаяр эди.

      Муқаддам ўғилчасини унинг қўлига тутқазди.

      – Худди ўзингиз… – деди биров эшитиб қолиб уят қилишидан чўчиб шивирлаб.

      Алимардон чақалоқни беўхшов қучоқлаб олганча, бир қўллаб юзини очди.

      Чақалоқ биринчи марта кўраётгани учун қуёшдан кўзларини қамашиб, секин-секин юмиб-очар, қаёққадир жавдираб тикилмоқчи бўлар, Алимардон билан Муқаддам эса қувончдан кулишар, шу топда улар жаҳондаги энг бахтли одамлар эди.

      – Қўйинг, – деди Муқаддам чақалоқнинг юзини беркитиб. – Шамоллатиб қўясиз!

* * *

      Тақдир деган гапни одамлар ўзини юпатиш учун ўйлаб топган бўлса керак. Бошимизга оғир ташвиш тушса унинг оқибатини кўрамизу сабабини суриштириб ўтирмаймиз. Қисматдан нолиб қўя қоламиз. Кўпдан буён худди шу қисмат измимиздан қувиб юрганини, уни ўзимиз эргаштириб юрганимизни бўйнимизга олишдан қўрқамиз.

      Алимардон ҳам ўз тақдирини ўзи эргаштириб юрганидан бехабар эди.

      Эрта баҳор кунларидан бирида у концертга бормади: катта магазиннинг мудири қизини узатаётганини айтиб, қўярда-қўймай уни тўйга олиб кетди. Алимардон бу “ўғил бола” йигит билан кўпдан улфат эди. Бир нафас иккиланиб турди-да, рози бўлди: “Бир сафар концертни менсиз ҳам ўтказиб кўришсин-да!”

      У эртасига эрта билан репетицияга ҳаммадан илгари етиб борди. Машинасини энди панжара ичига қўйиб чиқаётган эди, ўзига қараб секин-секин юриб келаётган Зуфар Ходиевични кўриб, тўхтаб қолди. Зуфар Ходиевич ёмғирпўшини ечиб елкасига ташлаб олган, бўйнида костюмига монанд жигарранг шарфи осилиб ётар, оғир гавдасини кўтаролмагандек хиёл эгилиб, вазмин-вазмин қадам ташлаб келарди.

      “Ҳозир яна дийдиёсини бошлайди”, – деб ўйлади Алимардон ғижиниб. Кеча ўйлаб қўйган баҳонасини, тоби қочиб қолганини айтишга оғиз жуфтлаб турган эди, Зуфар Ходиевич унинг бармоқларини ўзининг юмшоқ кафтлари орасига олиб қисди-да, жилмайиб сўради:

      – Машина яхши ишлаяптими?

      “Нима демоқчи бу?” – Алимардон ўзининг ҳолатига мос бўлмаган тетик оҳангда кулди.

      – Отдек!

      – Кетдик