Танланган асарлар: 1-жилд. Ўткир Ҳошимов

телевидение минорасининг қир учида пуфакдай тўлин ой осилиб турарди.

      – Бирпас туринг, мен… ҳозир… – Алимардон тез-тез юриб, театр биносини айланиб ўтди-да, машинаси турадиган темир панжара ичига кирди. Шоша-пиша чўнтагидан калит олиб, машина эшигини очди. Моторни гуриллатиб, кўз очиб-юмгунча ташқарига чиқди.

      Аёл фараларнинг ёрқин нурида кўзини пана қилиб четлашди. Алимардон ўтирган ерида чўзилиб, ўнг тарафдаги эшикни очди.

      – Ўтиринг.

      Аёл ёмғирпўшини шилдиратиб унинг ёнига ўтирди.

      – Сизни қаердадир кўрганга ўхшайман, – деди Алимардон йўлдан кўз узмай бораркан.

      – Сиз биздақаларни кўрармидингиз!

      Алимардоннинг кўнглидаги умид ишончга айланиб, жилмайиб қўйди.

      – Отингиз нима?

      – Клара…

      Алимардон катта кўчага чиқиб олиш учун машинани чапга бурган эди. Клара сурилиб келиб унга урилди. Шу кўйи қайта нари сурилмади. Алимардон баданига тегиб турган ёш, таранг вужудни сезиб, ҳаяжонланиб кетди, юраги орзиқа бошлади.

      Шу топда кўчалар айниқса кезишли бўлган, милиционерлар мотоцикли-ю, сув сепадиган машиналардан бошқа ҳеч нима йўқ, икки қатор чироқлар маржони машина истиқболиги югуриб келарди…

      Хадрага етгандан кейингина қаёққа боришини сўраши кераклиги Алимардоннинг эсига келди.

      – Қаёққа борасиз, Кларахон? – деди хотиржам оҳангда гапиришга уриниб.

      – Чилонзор…

      – Йўлимиз бир экан.

      – Биламан.

      Алимардон унга кўз қири билан қараб қўйди.

      – Қаёқдан биласиз?

      – Сизни билмаган одам борми? – Машина ичи ғира-шира қоронғи бўлса ҳам Алимардон Кларанинг чиройли кўзларини сузиб қўйганини пайқади.

      – Фақат сиз ҳеч кимни билмайсиз… – Клара бир лаҳза жим кетди-да, негадир армонли оҳангда кулди. – Ҳар сафар концертингизга тушаман. Берган гулларимни оласизу қайрилиб ҳам қарамайсиз.

      Алимардон бирданига концертда ўзини ўпган аёлни эслади. “Ҳа, шу экан-да…” – У индамай кулиб қўя қолди.

      Беш қаватли панелли уйлардан бирининг олдига етганда Клара секингина шипшиди:

      – Чапга юрасиз…

      Машина парча-парча ой нури сочилиб ётган йўлакдан дарахтлар орасига кириб тўхтади. Бир эшикдан Алимардон, наригисидан Клара тушди.

      – Раҳмат, – Клара қўл чўзди.

      Алимардон унинг чиройли, дўмбоқ қўлини авайлабгина қисаркан, вужудида тағин енгил титроқ уйғонганини сезди.

      – Зинангиз қоронғи экан, – деди у қоп-қора оғзини ланг очиб турган йўлак эшигига қараб. – Чиққани қўрқмайсизми?

      – Сизга бари-бир эмасми? – Клара ҳамон унинг қўлини қўйиб юбормас, ойдинда чеҳраси бир оз рангсиз, аммо жозибали кўринарди. Алимардон унинг қўйиб юборгиси келмаётганини тушунди. Боядан бери хаёлида чарх ураётган фикр яна ғимирлади. “Беш кунлик дунёда хотинга хиёнат қилмаган эркак борми?”

      Шартта қўлини бўшатиб, асабий ҳаракатлар билан машинани эшигини қулфлади-да, қайтиб келди, уни қўлтиқлади.

      – Юринг.

      Икковлари