Танланган асарлар. Носир Фозилов

қилиб? – деб сўради Фурқат қизиқиб.

      – Кейин кўрасан… Бир боплаб адабини берамиз Жавлонхўжани. Иккинчи қўрслик қилмайдиган бўлади.

      – Қўй-е!..

      Болалар қарашса, бобоси ҳали-бери келмайдиган. Зерикишди чоғи, уйга кириб, Сарви бувидан кетишга рухсат сўрашди.

      – Бобомга салом деб қўйинг, буви.

      – Ҳа, майли, эртароқ кета қолинглар, бўлмаса, – деди Сарви буви меҳрибонлик билан иккаласининг пешанасидан ўпиб хайрлашаркан.–Шундоқ чиқиб туринглар…

      – Хўп буви, ўзингиз ҳам тушиб туринг бундоқ, – деди Фурқат худди катталардай.

      – Тушамиз, тушамиз. Бобонгнинг бироз юмушлари бор, битсин… Анваржон, хайр, Меҳрихонга, адангга, Маҳфузага салом эт.

      Болалар йўлга тушишди. Бироз юргач, орқаларидан «тез ёрдам» машинаси сигналини чалиб, шитоб билан ўтиб кетди. Болалар эпчиллик билан ўзларини четга олишди.

      – Мунча ҳовлиқади бу! – деди Анвар устига сачраган бир-икки томчи лойни арта туриб. Улар яна йўлга тушишди. Хиёл юришгач, бундоқ қарашса, шундоқ кўчанинг бошида Жавлонхўжа келаётибди. Қўлида ўроғлиқ нарсаси бор. Магазиндан тағин нимадир ўмариб келяпти, гумон қилишди болалар. Анварнинг эсига бояги режа тушиб, мияси тез ишлаб кетди. У шу заҳоти ғалати йўрғалаб бориб, Жавлонхўжага салом берди, сўнг орқасига ўгирилиб, Фурқатга айёрона кўз қисди-да:

      – Жон амаки, мени кечиринг, – деди иккала қўлини кўксига қўйиб. – Жон амакижон, кечира қолинг…

      Жавлонхўжа қаддини ростлади. Ҳалиги нарсани у қўлидан бу қўлига олди. Ҳозиргина олдиларидан ўтган «тез ёрдам» машинаси унга ҳам лой сачратиб ўтиб кетган шекилли, чўнтагидан дастрўмолини олиб, сўкиниб артаркан, бир чеккага туфлаб сўради:

      – Сен бола нима иш қилувдингки, мен кечираман? – У ҳали ҳам у ёқ-бу ёғини артарди.– Тфу, лаънати…

      – Ану, чипор товуғингизни сўйиб қўйдим…

      – Нега сўяр экансан?–Жавлонхўжанинг товуши ўзгарди.

      – Анақа… томдан қа-қағлаб тушиб… ану бостирма тагида турган кулранг қашқангизни ҳуркитиб юбориб…

      – Ҳуркитса чипор товуқни сўясанми, лаънати!

      – Нега сўймас эканман, – деди Анвар ҳам товушини бир баҳя кўтариб, – тойингиз бирдан юлқиниб, бостирманинг устунини тойдириб юборди-да!

      – Кейин нима бўлди, жувонмарг?

      – Кейин охурда курт-курт кавш қайтариб турган буқангизни том босиб ўлдирди.

      – Вой, бўрдоқи буқам! – деди Жавлонхўжа инграб. – Саттор қаёқда эди, Саттор!

      – Сатторхўжангиз ҳуркиган тойдан қочаман деб, айвондаги тошойнангизга бошини уриб олиб, чил-чил қилди.

      – Нима деяпсан ўзи, ҳароми? Бошини чил-чил қилдими, ойнаними?

      – Ойнани ҳам, бошини ҳам.

      – Вой болам… – у юрагини чангаллаб, деворга суянганича ўтириб қолди. – Ўзи омонми?

      – Ўзини ҳалиги сизга лой сачратиб кетган «тез ёрдам» олиб кетди, амаки.

      – Вой жувонмарглар… Сенлар нима қилиб юрувдиларинг бизникида, а?

      – Анақа, рангли телевизорингизни тузатмоқчи эдик.

      – Вой, телевизор яп-янги эди-ку!..