Танланган асарлар. Носир Фозилов

тушди шекилли, қих-қих кулиб қўшиб қўйди:– Бобонг раҳматли кўп қизиқ одам эди-да…

      – Ким, у, Қодир ота? Мен танийманми? – гапга суқилди магазинчи.

      – Танийсан, мулла Жавлонхўжа, танийсан… Қиз… – деди Қодир ота тугунини қўлига олиб.– У кишини танимаган одам бор эканми? Казо-казоларнинг додини берган Замонали-да! Ўша одамнинг невараси бўлади бу!

      Бирдан магазинчининг рангидан қон қочди. Қодир отага ҳам, болаларга ҳам ола қаради. Қодир ота унинг қарашини сезмади шекилли:

      – Қани, оппоқларим, кетдик, – деганча ҳассасини дўқиллатиб магазиндан чиқди. Фурқат дарров бобосининг қўлидан тугунни олди.

      Назарбекнинг кўчалари паст-баланд, баъзи жойларига сув тўпланиб, музлаб қолган, кўчанинг кунгай томонлари эса, офтоб тушиб эриб, чилп-чилп лой бўлиб ётар эди. Зийрак Анвар йўл-йўлакай: «Ҳалиги магазинчи бобомнинг номини эшитганда нега ранги қув ўчди экан?» – деб ўйлаб борар, ўзича бу гапнинг тагида албатта бир сир борлигига ишонар, буни ҳозир Қодир бободан сўрашга ийманар эди.

      Кўча эшик ёнида уларни икки юзи қип-қизил, яп-янги эгни-бошининг у ер-бу ерига лой сачраган, қулоқчинининг боғичини орқасига қилиб боғлаб олган пучуққина бир бола кутиб олди. Фурқатнинг гапига қараганда у бола бобосининг ён қўшниси, бояги сермулозамат магазинчининг ўғли экан. Улар салом-аликдан сўнг Қодир отанинг кетидан ичкарига киришди. Сарви хола неварасини кўриб хурсанд бўлганидан ўзини қўярга жой тополмай қолди. Анвардан уйдагиларининг аҳволини сўради. Қодир ота тугундан бўшаган рўмолини силкиб туриб:

      – Энди, болаларим, менинг бир жойга бориб келадиган ишим бор. Сенлар манави Сатторхўжа билан ўйнаб туратуринглар. Мен тезда қайтаман. Кейин бафуржа гурунглашамиз. Хўпми? – деди.

      Болалар бошларини силкишди. Анвар ёшгина боланинг номига «хўжа» сўзи қўшилганига таажжуб қилдими, ялт этиб унга қаради.

      Қодир ота кетгач, болалар дарвоза олдига – кунчувоққа чиқишди. Анча вақтгача уларнинг гаплари қовушмади. Бу орада Сарви хола невараларини икки марта чойга таклиф қилди. «Бобом келсинлар, кейин…», – деб киришмади улар. Анвар билан Фурқат бу ёққа нима мақсадда келишганини Сатторхўжага айтишмади. Ахир бу иккаласининг сири эди-да!

      Бир оз ўтгач, Сатторхўжа тилла суви юритилган соатига қаради:

      – Юринглар бизникига. Ҳозир мультфильм бошланади, – деди мақтанганнамо. – Телевизоримиз рангли…

      Оддий телевизор бўлганида киришмас эди-ю, аммо Фурқат билан Анвар рангли телевизор қанақа бўлишини ҳали кўришмаган эди, қаршилик билдиришмади, секин Сатторхўжага эргашишди. Кираверишда улар қадди сал букилган, чуваккина, эгнида қора бахмал камзул, оқ дока рўмоли тагидан бошини гулли шоҳи қийиқ билан боғлаб олган, оёғига амиркон маҳси-кавуш кийган кампирга дуч келишди. Болалар салом беришган эди, кампир нимадир деб минғирлаб ўтди-кетди. Ким билади, балки ана шу минғирлаши саломга алик олганидир.

      Сатторхўжаларнинг ҳовлисига кирган болаларнинг оғзи ланг очилиб қолди. Бунақа жой Тошкентда бўлса, камида беш-олти оиланинг ҳовлиси бўлар эди. Бу чеккада данғиллама уйлар, айвонлар, у чеккада катта оғилхона,