Ни даулыйсың, йөрәк? / О чём тревожишься, сердце? (на татарском языке). Лена Шакирзянова

атыла.

      Көлеп кенә тора курчаклары,

      Атлары да – Сабан туеннан.

      Шундый тыныч дөнья, шундый рәхәт,

      Кем туйсын, ди, мондый уеннан.

      Нәниләрнең чып-чын дәүләте бу,

      Тик патша юк монда, хаким дә…

      Һәммәсенә тигән үз өлеше,

      Кояш тигез төшкән һәркемгә.

      Чыгып киттем аннан буш кул белән,

      Нидер калды ләкин аласы.

      Уйлап куйдым эчтән моңсу гына:

      Без дә бит – шул дөнья баласы!..

      Безнең әле бер җир авыртмый

      Безнең әле бер җир авыртмый…

      Кәеф кенә менә кайчакта

      Сүрәнәеп китә, көч бетә.

      Эчең-тышың туңа, өшетә.

      Үзеңне дә хәтта сөймисең:

      Биттән – чырай, кулдан эш китә.

      Кызыктырмый уен-көлкеләр,

      Сихәте бар тәнгә, дисәк тә.

      Һәммәсеннән бизеп кисәктән,

      Егыласың кайчак түшәккә…

      Безнең әле бер җир авыртмый…

      Йөрәк кенә менә кайчакта

      Туктыйм-туктыйм, диеп куркыта.

      Сөенсәң дә аңа ярамый,

      Көенсәң дә аны яралый.

      Дөнья исә моңа карамый,

      Алып, дулкыннарга ыргыта:

      Буйсындырам барыбер, дип көлә,

      Буйсынмаганны да бик белә…

      Йөрәк, йөрәк, ә син тип кенә!

      Безнең әле бер җир авыртмый…

      Күңел генә менә кайчакта

      Әрнеп-әрнеп сыкрый, сызлана.

      Өермәләр җанда кузгала.

      Мин үзем бер ялгыз кыз бала,

      Балаларын Җирнең кызганам.

      Бәлаләрен уйлап борчылам,

      Бәхет эзләп, көн дә юл чыгам:

      Якынайтам, имеш, арасын.

      Сызлап тора дөнья ярасы…

      Безнең әле бер җир авыртмый…

      Шагыйрь догасы

      Кара таплардан арынып,

      агарып булса икән.

      Иске күлмәктән калып та,

      яңарып булса икән…

      Чирәмгә басып йөргәнгә

      куана белсәң икән.

      Билгесез көнгә ашкынып

      уяна белсәң икән.

      Юклыктан түгел, туклыктан

      борчыла алсаң иде.

      Чыгып булмаслык хәлдән дә

      бер чыга алсаң иде…

      Кеше өчен чын күңелдән

      кайгыра белсәң икән.

      Кемнең кемлеген бүгеннән

      аера белсәң икән.

      Рәнҗегән чакта язмышка,

      берәү көч бирсә иде.

      Иртә кермәгән акыллар

      инде кич керсә иде…

      Үзеңнән дә өстен булып

      кала белергә иде.

      Төзәлер өчен, дөньяга

      кабат килергә иде…

      Күршеңдәге дустыңны да

      сагынып булса икән.

      Сүнәм-сүнәм, дигәндә дә

      кабынып булса икән.

      Кара таплардан арынып,

      агарып булса иде.

      Искереп бетсәң дә Җирдә,

      яңарып булса иде…

      Үкенү

      Бүген ямьсез төш керде.

      Үлгәнемне күрдем…

      Кырык эшем кырылып калган,

      имеш.

      Үлгән килеш,

      Шуңа үкендем…

      Күпер һәм елга

      Күпер