Кәефеңә көя төшермә / Не порть себе настроение (на татарском языке). Марсель Галиев

каравыл өен хәтерләтә иде.

      – Менә минем кебек, икенче сулыш ачылганны көтә белергә кирәк. Нигә рифмоплётство белән шөгыльләнергә? – дип, Марс Шабаев, теләктәшлек эзләп, бүтәннәргә күз төшерде. («Минем кебек» диюенең хикмәте: нәшриятның баш мөхәррирлегеннән төшеп, түрәлек ләззәте беткәч, ул ныклап шигырь язарга күчкән иде.)

      – Каждому – своё! – дип, Равил Фәйзуллин теннис ракеткасыннан алып сарымсакка кадәр салынган сумкасының җилкә каешын рәтләп куйды. Бухенвальд концлагереның капка башына язып куелган, Рим императорлары һәм Гитлер яратып куллана торган бу әйтемне эчке канәгатьлек белән янә кабатлады: – Каждому – своё…

      Гариф Ахунов әңгәмәнең Мөдәррис Әгъләмов турында икәнлеген үтеп барышлый да аңлап алган иде. Тукталып тормыйча, сүзен иңбашы аша гына ыргытты:

      – Зарланмый ул – шунысы ошый миңа. Өч көн вокзалда кунып килсә дә, борыны югары булыр. Башкалар кебек, фатир сорап та тинтерәтмәс… Одним словом – җегет! Черәшеп яза торган шагыйрь! – дип, ул, ашыгып, кабинетына кереп китте. Язып бетерәсе романының 492 нче битендәге өченче абзацта «шөшле» сүзен, Азнакай ягындагыча, интеллигентный итеп, «чөшле» сүзенә үзгәртергә ашыга иде.

      Марс Шабаев, миңа кушылмас микән дигән өмет белән, Мөхәммәт Мәһдиевкә карады.

      – Мин үзем шигырь закончалыклары белән шөгыльләнмәдем. Аны безнең кафедрада Марсель Бакиров белән Хатыйп Миңнегулов нык өйрәнделәр. Мөдәррис Әгъләмов хакында төпле бер тәнкыйть фикере күптән сорала. Аны кем дә булса язып чыгарга тиеш кебек шикелле тоела сыман миңа… – дип, сак кына кагылып, дипломатының бикләвечен тикшереп алды.

      – Такмак язса язсын кеше, ахмак кына булмасын, – дип, Илдар Юзеев тәмәкечеләрдән читкәрәк китте.

      Марс Шабаев сораулы карашын төбәгәч, тәнкыйтьче Мансур Вәлиевнең уң кашы күзлек ырмавы астыннан үрле-кырлы сикерә башлады… Ике төн, ике көн уйланып, җавапны өченче көнне генә табарга гадәтләнгән иде ул.

      – Башыңа ни килә, быр-рат, яза барырга кирәк. Уйлап утырсаң булмый ул! – дип, Әхәт Гаффар балыклы сыра тәме килгән мыек чылгыен авызына капты.

      Төркем уртасын ярып, Рәис Даутов килеп керде:

      – Язганы җитәр! Мөдәррис Әгъләмов алты шигыре белән генә дә тарихта калачак. Алты чын шигырь сезгә язарга кирәк әле! – дип, ул кыска бармаклы куллары белән һаваны кискәләп сөйли башлады.

      – Аның нинди премиясе бар әле? – дип, Роберт Миңнуллин сүзгә кушылды.

      – Бернинди дә…

      – То-то… Премиясез шагыйрь була димени!

      – Алайга китсә… Тукайның үзенеке дә юк! Әнә Зөлфәтнең әле… – дип, Рәис Даутов тотлыгып калды.

      Барысы да Зөлфәтнең түшендәге значокка төбәлделәр. Утызынчы еллардагы Осоавиахим значогын Зөлфәт, үзе дә яңа гына искәреп, якасыннан умырып алды да бер кырые сүтек кесәсенә салып куйды:

      – Азамат эше бу, мөртәт малай! Өйгә кайткач, взводны күтәрергә туры килер! – диде.

      Зөлфәтнең биш баласы барлыгын һәм ул өендә хәрби тәртип керткәнлеген белгәннәр елмаешып куйдылар.

      Шулчак коридорда Мөдәррис Әгъләмов үзе күренде. Июнь челләсендә генә кия торган сырган эчле