Кәефеңә көя төшермә / Не порть себе настроение (на татарском языке). Марсель Галиев

көнне берсеннән-берсе матуррак киенгән «Казан утлары» язучылары Илдар Юзеев кабинетына җыелалар. Юзеев аларга берәр бит кәгазь өләшеп чыга.

      – Чит ил язучылары килгәнче, исем-фамилияләрегезне кирегә язып чыгыгыз, тегеннән шулай куштылар…

      Дулкынланган язучылар дәррәү эшкә керешәләр. Бераздан шаркылдашып көлү башлана. «Шатаг Фидәр» дигәне Рәдиф Гаташ, «Ташар Имазин» дигәне Рашат Низами икән бит, каһәр…

      Ерунда

      Башкортстан шагыйре Муса Гали – үргә каратып таралган ап-ак чәчле, эчтән яктыртылган шикелле ап-ак йөзле бик сәламәт кеше. Үзенчәлеге шунда: аның кебек тә тәмле итеп, аның кебек тә ләззәтләнеп, аның кебек тә яратып авырган булып сөйли белүче бүтән берәү бар микән дөньяда? Әгәр микроблар күзгә күренерлек, песи зурлык булсалар, Муса агай аларны, сыртларын кашый-кашый, сөеп-иркәләп, тәрбиядә генә тотар иде…

      Бер елны Муса Гали белән Илдар Юзеев Иҗат йортында бергә туры киләләр. Иртәнге аштан соң көн дә урман сукмагыннан гәпләшеп йөриләр икән болар.

      – Йокым начарланды. Төн буе боргаланам, әллә нинди төшләр күреп саташып чыгам, – ди Муса Гали.

      – Йокы – ерунда, – ди Илдар Юзеев.

      – Җитмәсә, бил сызлый. Яшьлектә сакланмаган хәзер чыга инде менә. Әллә бөерләргә салкын бәргән микән, бөерләрне харап иткәнмендер инде мин, әйеме?

      – Бөер – ерунда… – ди Илдар Юзеев.

      – Кан басымым да югары сикерә бит минем. Күз аллары караңгыланган кебек була. Кан басымы күтәрелсә, баш сызлый.

      – Баш – ерунда… – ди Илдар Юзеев.

      – Кинәт упкынга төшеп киткәндәй булу турыдан-туры йөрәккә бәйле инде, әйеме? Йөрәк шаяра бугай минем. Йөрәк шаяру – хәтәр инде ул.

      – Йөрәк – ерунда… – ди Илдар Юзеев.

      – Син нәрсә, Илдар туган, һаман «ерунда да ерунда» дип барасың. Мин синнән киңәш сорыйм, ә син… Нәрсә ерунда түгел соң, синеңчә? Йөрәктән үлеп китүең дә бик тиз…

      – Үлем дә – ерунда… – ди Илдар Юзеев. – Иң главные – сәламәтлек, Муса агай.

      Әл-лү

      Язучыларның Яшьләр белән эшләү бүлегендә телефон шалтырый. Илдар Юзеев, трубканы күтәрүгә үк, ерактан килгән нәзек тавышның хуҗасы Нәҗип Мадьяров икәнен танып ала.

      – Әл-үүү, кем әле бу? – ди Казан артындагы черек баганалардан сузылган чыбык аша килгән калтырча тавыш.

      – Нәҗип Мадьяров тыңлый, – ди Илдар Юзеев.

      Трубкада өй түбәсеннән ташка мыйк итеп егылып төшкән тычкан тавышы ишетелә, аннары бераз тынлыктан соң аңга килү сизелә:

      – Ничек сез?.. Мин бит Нәҗип Мадьяров, – ди Нәҗип Мадьяров, икеләнеп кенә.

      – Юк, мин Нәҗип Мадьяров булам, – ди Илдар Юзеев.

      – Шаярмагыз әле! Язучылар союзымы бу? Нәҗип Мадьяров мин үзем бит…

      – Мин – шагыйрь Нәҗип Мадьяров. Балтачта яшим. Менә Казанга килдем дә… Мөхәррирләргә бүләккә дип алган куян бүрекләрем дә барые… Яңа китабым чыгып килә. Ә сез нинди Нәҗип Мадьяров? – ди Илдар Юзеев.

      – Туктагыз әле, мин дә Балтачта яшим бит, минем дә китабым чыгып килә. Мин дә Нәҗип Мадьяров.

      – Знать не знаю! – ди Юзеев. – Мин – Нәҗип Мадьяров!

      Шулчак