Кәефеңә көя төшермә / Не порть себе настроение (на татарском языке). Марсель Галиев

ашарга азаплана торгач, янәшәсендә йотлыгып карап куйган Равил Фәйзуллинга:

      – «Балык башыннан да тәмле нәрсә юк дөньяда» дип, авыз суларын китерә идең, бик җайсыз нәрсә икән, – ди.

      – Костюмнан, галстук буып, кем инде балык башына тотына, – ди Равил Фәйзуллин. – Аны бит болай ашамыйлар. Аны бит!.. Ялгызың гына калып… Ишекне эчтән ике йозакка бикләп… Билдән чишенеп ташлап… Муенга сөлге салып… Терсәктән мае акканчы, ике куллап ботарлый-ботарлый… Җиде тавышка сызгыртып, җелеген суыра-суыра… Ара-тирә рәхәт кычкыргалап… Башны артка ташлап, мәмрәп торган итен тел өстенә сала-сала… Мыраулый-мыраулый ашарга кирәк!..

      Хикмәти сан

      Атаклы сүз остасы Фәйзи Йосыповка шундый сорау бирәләр:

      – Сез чибәр кеше, Фәйзи ага. Яшьтән үк бик популяр булгансыз. Шактый кызларның башын әйләндергәнсездер, ә?!

      Фәйзи ага гөргелдәп көлә:

      – Есениннан бу турыда сорагач: «Санын белмим», – дигән. Мин дә шулай.

      Тимер ишек

      Язучылар йортының тышкы ишеген туң тимердән ясап маташалар. Моңа барысыннан бигрәк Рөстәм Мингалим борчыла:

      – Язучыларга тимер ишек куялар димени?! Ти- мер ишек артында утырмыйм мин! – дип пыр тузына бу.

      Аны җаваплы сәркатип Мансур Шиһапов болай дип тынычландыра:

      – Кызма син, Рөстәм туган. Күпләр тимер ишек артында утырып классик булдылар. Муса Җәлилне ал! Хәсән Туфан, Фатих Кәрим… Аяз Гыйләҗев… Тагын кемнәр? Ә! Үземне онытып торам икән әле… Мин дә биш ел гомерне тимер ишек артында чыныктырдым бит!

      – Язучылар арасында төрмә бәхете тигәннәр бетеп бара… Урам исеме, һәйкәл урыннарын бүлешкәндә, син беренче инде, алай булгач, – дигән Рөстәм Мингалим.

      Яхшылык

      Ринат Мөхәммәдиевнең Казан белән Мәскәү арасында йөргән еллары. Монда – Язучылар берлеге рәисе, тегендә депутат санала.

      Чираттагы командировка алдыннан коридорда хушлашу мизгеле. Ринат Мөхәммәдиев бер кулын урынбасары Мансур Шиһаповның калын иңсәсенә, икенче кулын шофёрының ябык иңенә салган:

      – Мин киткәч, атна буе Мансур абыеңны йөртерсең, аңладыңмы? Мансур абыең кая әйтә, шунда барасың. Машинаны жәлләмә!

      – И рәхмәт инде, Ринат Сафич! Яхшылыгыңны ил онытмас! – ди Мансур Шиһапов.

      Ул арада сәркатип кыз Мансур Шиһаповны телефонга дәшеп ала.

      Ринат Мөхәммәдиев шофёры колагына иелә төшеп пышылдый:

      – Мин китүгә… ватыл! Ватыл!..

      Коры тота

      Эш сәгате бетеп килә.

      Редакция бүлмәсендә бер төркем язучылар чәйләп, гөр килеп сөйләшеп утыралар. Шулчак Равил Фәйзуллинның кесә телефоны мырылдап куя. Телефонын колак яфрагына ябыштыруга, Фәйзуллинның маңгаена шагыйранә тир бәреп чыга:

      – Әйе. Тыңлыйм, Газиз Равилович. Аңладым, Газиз Равилович. Хәзер, хәзер кузгалам, Газиз Равилович!

      Ул арада Фәйзуллин, тиз-тиз генә киенеп: «Минем вакыт бетте, егетләр!» – дип китеп тә бара.

      – Бик җитди урыннан шалтыраттылар, ахры. Ул Газиз Равилович дигәннәре әллә Президент аппаратында эшләүчеме? – дип сорый