Қўрқма. Жавлон Жовлиев

нега кўндинг? Бўйнингга олдинг хаёлингга ҳам келмаган айбловларни!”

      “Қиз бола отани севар! Бари бўҳтонни симирдим токи боши омон бўлсин ҳар бир оиланинг, отамнинг! Қизларинг бор мендан зиёда, ҳали нозик, ҳали оч. Орзулари кўп мунис онамнинг, соч толаларимдан ҳам мени мўл севар. Асло жасадимни кўрсатманг унга, жиянларимга, севганимга… Улар қабримга йиллар ўтиб, баҳор устимни ажиб чучмомалару қизғалдоқлар билан безаганида, балки йўқлаб тушларига кирсамгина ҳур бўлиб, келишар қабрдан кўкармаган соф гуллар исини етаклаб…”

      Ўқ фурсат бермади ортиқ дийдорга.

      Бўлмаса, минглаб миллат қизларининг ҳам тушларига кирмоқлигини айтарди.

      Ота билан қиз сўзлашарди сўнгги бор аламли!

      “Безовта қиламан саратонда, қор ёққанда, тушу тунда. Уларга айтмоқлигим керак: “Қўрқоқни туғмоқлик ҳали оналик эмас”. Мардларнинг онасигина онадир фақат. Бизда эса бундай аёллар бир вақтлар эди сероб, мен сизнинг тушингизни бузаман бокираликни бузгани каби эрларингиз! Миллат қизлари, келажак оналари, туғмагунча мард болани то тинч қўйманг эрингизни мудрашга, ухлашга, ҳатто тик туришга! Қаршимда ўқ, у тегар ҳали мард йигит қўли тегмаган кўксимга. Билингки, шу ўқ каби тўсиқсиз кириб бораман ширин тушларингизга!”

      Йиқилади токчадаги қуриган гуллар, сал туриб устига ағнайди девор. Ёпиб шувалади бор ҳақиқат. Шу билан парда ёпилади, томоша тамом!

      Топа олмадим қабрини излаб.

      Гуллар сочаман дегандим.

      Очиқ кўзлар эса ҳамон мени таъқиб қилади. Шовқин солади кипригининг шамоли. Миллат қизлари эса сонларин очиб қаттиқ ухлайди. Туш кўришни ва унга ишонишни эса аллақачон унутишган. Аммо қўрқоқни туғиш урфда ҳамон!

      Кеча ҳам ўша деб тонг қадар азоб тортдим.

      Тишларимни бир-бирига қайраб, аламга ботиб ётавердим. Худди эгаси осилган терак бўйида содиқ кутаётган отдек.

      Ўргандим. Азобларимни фақат кулгилар билан ифода этишни. Бўлмаса, одамлар сенинг ўртанаётганингни қаердан ҳам билишарди.

      Мен талаба қизни асраб қолишни истайман. Бунинг учун нима қилиш кераклигини ўйлайман. Тунлар аччиқ-аччиқ куламан. Ўша кўзлар мени азоблайди, ухлатмайди, киприклар қорачиғимга игнадай қадалади.

      Наҳот тушларини бузиб киришга битта мард қиз қолмаган бўлса миллатда!

      Оналар, сиз кимларни туғаётибсиз?!

*

      Бобом мени ўзи истаганидай катта одам қила олмади.

      Аммо катта қилди.

      Момом менга она бўла олмади, аммо эмчак тутди.

      Очиққан кунларим эчки сути берди, қурут шимитди, оғзимга қуйруқ солди, гўшт тиқди.

      “Сутдан қолгани билинмасин, ирик жигит бўлсин”, – деди.

      Мен ирик бўлдим, чирик бўлмадим, ямоқчи бўлдим, ялоқчи бўлмадим.

      Момом мени шамоллардан тўсди, янгаларнинг қусуқ гапларидан ҳам, амаким зардасидан ҳам.

      Улар жеркиса, оғзига урди, уришса, олдимни олди, мени деб ўз болаларини тошлади, уларни қарғаб бўзлади. Аммо барибир бобом мени катта қилди.

      У менга ҳаётни танитди. Сўкиб-сўкиб тарихни ўргатди. Ўз тарихимни билиб ўсдим. Етмиш талабани қўмсаб улғайдим.

      Бобом