Жавдарзордаги халоскор. Дж. Д. Сэлинджер

жавоб ҳам бермадим. У яна бир марта такрорлади.

      – Ҳолден, қўйиб юборсам овозингни ўчирасанми?

      – Ҳа.

      У нари кетди, мен эса ўрнимдан турдим. Акашак бўлгур оёғини деб бутун кўксим қаттиқ оғриётганди.

      – Билиб қўй, сен ифлос, итдан тарқаган овсар аҳмоқкалласан, – дедим.

      Бу гапимдан кейин у қутуриб кетди. У лаънати семиз бармоғини юзимга бигиз қилиб, – Ҳолден, жин урсин сени. Охирги марта огоҳлантиряпман. Агар ҳозироқ бас қилмасанг, мен сени…

      – Нега энди жим бўлишим керак-а? – Мен салкам бақираётган эдим. – Сен овсарлардаги ҳамма муаммо мана шунда. Ҳеч қачон одамга ўхшаб гапиришни хоҳламайсанлар. Шунинг учун ҳам овсарсанлар. Овсарлар ҳеч қачон баҳслашишни ёқтиришмайди, чунки бирор бир ақлли…

      Шунда у яна боягидек устимга чиқиб олди. Ўзимни яна полда кўрдим. Ўшанда ҳушимдан кетганмидим, эслолмайман. Менимча, ҳушим жойида эди. Одамни ҳушидан кетказиш кинолардагидек жа унчалик ҳам осон иш эмас. Шундай бўлишига қарамай, бурнимдан шашқатор қон оқаётганди. Бошимни кўтарганимда Стредлейтернинг нақ пешонамда турганини кўрдим. У қўлтиғига ювиниш учун ишлатадиган ашқол-дашқолларини қистириб олганча турарди.

      – Йиғиштир деганимда овозингни ўчиришинг керак эди, – деди у.

      Овозидан яхшигина безовталик сезилиб турарди. Ҳойнаҳой, полга йиқитганимда суяк-пуягини синдириб қўймадиммикан деб қўрққан бўлса керак. Эҳ, шундай бўлмагани чакки бўлди-да.

      – Жин урсин сени, барини ўзинг тилаб олдинг, – деди у. Қаранглар-а, у чинакамига ташвиш чекаётганди.

      Мен эса ўрнимдан туришга шошмадим. Уни итдан тарқаган овсар деб сўкиб ётавердим. Томим кетиб қолаёзганди. Йиғлаб юборишдан аранг ўзимни тийиб турардим.

      – Бор, юзингни ювиб кел, – деди Стредлейтер. – Эшитяпсанми гапимни?

      – Керак бўлса ўзинг юв, овсар башарангни, – дедим. Биламан бу ёш боланинг гапи, лекин нима қилай, ўшанда ақлдан озаётгандим. – Ювинишга кетаётиб йўл-йўлакай Шмид хонимнинг кайфини чоғлагин хўпми дедим.

      Шмид хоним мактаб қоровулининг хотини бўлиб, олтмиш беш ёшлардаги кампир эди.

      Стредлейтер эшикни ёпиб ювиниш хонасига қараб кетгани эшитилгунча полда ўтиравердим. Сўнг ўрнимдан турдим. Қалпоғимни қидириб ҳеч қаердан топа олмадим. Ниҳоят, уни топдим, каравотимнинг тагида экан. Қалпоғимни кийдим ва ўзимга ёқадигандек қилиб, учини орқа томонга буриб олдим. Кейин кўзгу қаршисига бориб афтимга бир қараб олдим. Ҳеч қачон бунчалик башараси бузилиб кетган одамни кўрмаган бўлсангиз керак. Оғзи-бурним бежалган, пижамам ва ванна халатимга ҳам қон теккан эди. Ҳозирги аҳволим бир томондан ташвишга солса, бошқа томондан қизиқарли эди. Мана бу қонлар ва ҳаммаси бир бўлиб мени ишкалчи қилиб кўрсатаётганди. Умрим бино бўлиб атиги икки марта урушганман ва иккаласида ҳам ютқазганман. Мен унчалик ҳам уришқоқ бола эмасман, тинчликсеварман, ростини айтсам.

      Ҳойнаҳой, Экли жанжални эшитиб уйғониб кетгандир деган ўй ўтди хаёлимдан. Шунинг учун душхона пардалари орқали ўтиб унинг хонасига кирдим.