Жавдарзордаги халоскор. Дж. Д. Сэлинджер

Жейн ҳақида бир оғиз ҳам гапирмади. Ниҳоят ўзим гап очдим.

      – Жейн тўққиз яримгача рухсат олган бўлса ҳам анча кеч қайтдинг. Сени деб кечга қолиб кетибди-да?

      Мен буларни сўраганимда Стредлейтер каравотининг четига ўтирволиб оёғининг тирноғини олаётганди.

      – Яна бир неча дақиқага кўпроқ, холос, – деди у. – Қайси қовоқкалла шанба куни ҳам тўққиз яримгача жавоб олади?

      Эй Худо, Стредлейтерни кўргани кўзим йўқ.

      – Нью-Йоркка бордингларми? – сўрадим мен.

      – Жиннимисан? У атиги тўққиз яримгача жавоб олган бўлса, қанақасига Нью-Йоркка бора олардик?

      – Ҳа, қийин масала.

      У менга қаради ва “Менга қара, агар чекмоқчи бўлсанг, ваннахонага чиқсанг бўлмайдими? Сен бу лаънати ердан ҳайдалаётган бўлишинг мумкин, лекин мен ҳали битиргунимча сабр қилишим керак” деди.

      Пинагимни ҳам бузмадим. Ростакамига. Томи кетган одамдек чекишни давом эттирдим. Биргина қилган ишим ўгирилиб унинг тирноқ олишини кузатиш бўлди. Мана! Мактабмисан мактаб! Бу ерда нуқул кимнингдир тирноқ олишини ёки ҳуснбузарини сиқиб ўтиришини томоша қиласан.

      – Унга мендан салом айтдингми?

      – Ҳа

      Жуда айтади-да, ифлос.

      – У-чи, нима деди? – сўрадим. – “Қиролича”ларини орқа қаторга териб қўйиш одати ҳалиям бормикан, сўраб кўрдингми?

      – Йўқ, бу ҳақида сўрамадим. Нима, бутун оқшом шашка ўйнаб чиқишди деб ўйлаяпсанми, Худо ҳақи?

      Худойим, ундан қанчалар нафратланаман. Ҳатто унга жавоб ҳам бермадим.

      – Нью-Йоркка бормаган бўлсангиз, хўш, уни қаерга олиб бординг? – сўрадим бироз ўтиб. Гапирганимда овозимни титраб чиқишидан базўр сақлаб тургандим. Уҳ-ҳ, асабим бузилиб кетаётганди, менинг. Бир нарса бўлганини кўнглим сезаётганди.

      Стредлейтер лаънати тирноқларини олишни тугатди. Каравотидан туриб иштончан ҳолда жиғимга тегишни бошлади. У каравотим ёнига келиб устимга энгашди ва ер юткур лаънати муштини елкамга туширди.

      – Йиғиштир, – дедим мен. – Нью-Йорк бўлмаса, у билан қаёққа бординг?

      – Ҳеч қаёққа. Биз фақат лаънати машинада ўтирдик.

      Стредлейтер яна ўша ифлос қилиғини такрорлаб елкамга мушт туширди.

      – Йиғиштир бу қилиғингни, – дедим. – Кимнинг машинасида?

      – Эд Бенкининг машинасида.

      Эд Бенки Пенсининг баскетбол ўқитувчиси эди. Бизнинг Стредлейтер эса унинг эркатойларидан бири, чунки у жамоанинг юлдузи эди. Эд Бенки доим Стредлейтер хоҳлаган пайтда унга машинасини бериб турарди. Аслида, ўқувчиларга устозларнинг машинасидан фойдаланиш тақиқланган. Лекин бу ўйнашдан бўлган спортчилар доимо бир-бирини қўллайди.

      Стредлейтер эса ҳамон елкамни муштлар эди. У бир қўлидаги тиш чўткасини оғзига солиб, икки қўллаб тушираётганди.

      – Машинада нима қилдинглар? Хўш, дон олишдингларми? – овозим қалтираб кетди.

      – Қандай хунук гап бўлди-я. Кел, манави совун билан оғизчангни тозалаб қўяй.

      – Жавоб бер.

      – Буёғи энди сир, ошна.

      Мана шундан кейин нима бўлгани