Hüzur küçəsi. Шуле Юксель Шенлер

bizdən də açıqgözlülər varmış.

      Biz o yalanı başa düşdük, amma nə isə nəsib səninmiş… -

      deyə dodağının altında mızıldadı… Bilal bir hadisə yarat-mamaq üçün səbrlə dişlərini sıxdı, kağızı alaraq, gənc qızla birlikdə ayaqda onları gözləyən qadının yanına gəldi…

      – Qızının qeydiyyatı tamamdır, xala …

      Qadın Bilala əməlli-başlı mehrini salmışdı:

      – Dedim də, övladım, – dedi. – Allah səndən razı olsun.

      Həm də yüz min dəfə razı olsun. Allah heç bir muradını gözün-də qoymasın…

      Sonra qızına döndü:

      – Zeynəb, sən də təşəkkür et də qardaşına, qızım…

      Gənc qızın yanaqları al-al olmuşdu. Başını önünə əyib:

      – Təşəkkür edirəm… Sizə çox zəhmət verdik. – dedi.

      Bilal söhbəti başqa səmtə yönəltmək istədi: 29

      – Eviniz İstanbuldadır, xala?

      – Xeyr, övladım, biz Elazığlıyıq.

      – İstanbulda yaxın qohumlarınız filan var?

      – Xeyr, yoxdur …

      – Yaxşı , bəs qızınızı kimə əmanət edəcəksiniz bu böyük şəhərdə?

      Qadın mütəvəkkil bir əda ilə ah çəkdi və:

      –Qurbanı olduğum Allaha… – dedi.

      Bilal:

      – Doğrudur, nə qədər ata – ana, qızlarını oxutmaq üçün belə böyük şəhərlərdə tək başına qoyub, Allaha əmanət edirlər, amma onlar əvvəl-axır şeytana əsir düşürlər …

      Qadın sanki yalvarırmışcasına:

      – Sus oğlum sus … Yaramı deşmə bu sözlərinlə – dedi. -

      Biz sənin o bildiyin ata-analardan deyilik, atası da mən də liseydən sonra qızımızı oxutmamağa qərarlı idik. Amma gəl gör ki, böyük danışmışıq; orta məktəbi bitirən kimi qız başladı ki, mən ali təhsil alacağam. Nə atası, nə mən, qarşısını ala bilmədik … Bütün sinif yoldaşları ali təhsil alanda bu niyə kənarda qalsın?! Ağladı, sızladı, razı olmadıq … Atası: "İstanbula gedib o oxumuş sürtüklərdən olacaqsan? " -

      deyə icazə verməyəndə, qız "Mən namuslu, başıaşağı olandan sonra kimsə mənə heç nə edə bilməz", – deyə

      ağlamsınırdı. Bir də gördük ki, qız kədərindən xəstələnib.

      Çarəsiz qaldıq, oxumağını qəbul etdik … Artıq, qoruyucusu Allah olsun; nə deyək? …

      Qadın islanan gözlərini dəsmalı ilə quruladı. Zeynəb, günahkar bir uşaq kimi gözlərini yerdən ayırmırdı. Bilal, içi sızıldaya – sızıldaya yenə qadından soruşdu:

      – Yaxşı indi harada qalacaq bəs qızınız?

      30

      – Cağaloğlundakı tələbə yataqxanasına min bir çətinlikdən sonra qəbul etdirə bildik, şükürlər olsun…

      Bilalın ürəyi növbəti dəfə ağradı. Bir neçə dəfə qarşısından keçmişdi bu yataqxananın. Keçəndə də qapı qarşısında burun-buruna sevişən cütlüklərin o həyasız davranışları ürəyini bulandırmışdı hər dəfə … Birdən Zeynəbin də

      o qrupun arasında gördü elə bil… Əsəbi və tələsik bir vəziyyətdə:

      – Nə isə, Xudahafiz, xala. Qızınızı Allah qorusun. Sizə

      də müvəffəqiyyətlər arzulayıram, Zeynəb xanım… – deyib ana-qızın heyrət dolu baxışları arasında yanlarından ayrılıb çölə çıxdı…

      Fakültələri eyni olduğu üçün Bilal Zeynəbi hər gün sinifdə görə bilirdi. Anası gedəndən sonra gənc qız tamamilə

      ortada qalmışdı. Sinifdə heç kimə yaxınlaşa bilmir, əxlaqına və ciddiliyinə güvəndiyi üçün təkcə Bilalla danışır, hər çətin-liyini, hər müşkülünü ona açırdı. Yaşıd idilər, amma Zeynəb ona "Bilal abi" deyə xitab edirdi … Əsasən Bilal da bu saf və

      təmiz gənc qıza qarşı özünü bir böyük qardaş mövqeyində

      görürdü. Zeynəbin gündə beş dəfə namaz qıldığını da öyrənəndə isə ümumiyyətlə dünyalar onun olmuşdu …

      İndi bacısı ilə bağlı narahat olan bir böyük qardaş kimi onunla yaxından maraqlanırdı artıq. Onu hər cür pis fikrə

      qarşı mühafizə və müdafiə etməyə çalışırdı. Lakin ilin son-larına doğru, Zeynəb Bilalı böyük bir xəyal qırıqlığına uğ-ratdı. Geyimi yavaş-yavaş dəyişilirdi Zeynəbin. Artıq makiyaj da etməyə başlamışdı Zeynəb… Zeynəbin paltarları da get-gedə qısalmaqda idi… Zeynəb başqa bir Zeynəbə çevrilirdi artıq… Uzun hörülmüş saçlarını kəsdirmiş, bərbərdə

      müxtəlif formalara saldırırdı qısa saçlarını… Artıq Bilala da 31

      əvvəlki kimi yaxınlaşmırdı Zeynəb… Ətrafında bir çox qız və

      oğlan tanışları var idi … Yoldaşları onu "Zeynoş" deyə çağı-rırdılar. Xülasə Zeynəb də həyatından məmnun idi …

      Havalarda uçurdu sanki Zeynəb… Bilal ruhən darmadağın olmuşdu. Onu bu dəli, dünyapərəst və nəfspərəst qara-güruha qarşı qorumaq üçün apardığı bütün mübarizənin bo-şa getdiyini gör-mək pis təsir edirdi Bilala …

      Bir gün, dərsdən sonra qapıdan çıxanda, tək qaldığı bir anda ona yaxınlaşdı:

      – Zeynəb,– dedi … – Artıq günorta namazlarında məscidə

      gəlmirsən… Yoxsa qəzaya saxlayırsan?…

      Zeynəb, artıq o məhcub, o utancaq qız deyildi .. Sərbəst bir gülüşlə:

      – Yox Bilal qardaş, qəzanı da qıla bilmirəm.

      Dərslərimdən vaxt qalmır, vallah … Anlayacağın buraxdım namazı … Qoy bir məzun olum, o zaman düşünərik … – dedi.

      Bir müddət heç nə danışmadan getdilər, sonra Bilal icazə istəyərək ayrıldı …

      Aradan bir neçə gün keçmişdi …

      Bilal həmişə olduğu kimi günorta namazını camaatla birlikdə Bayəzid məscidində qılırdı… Namaz bitib camaat dağılandan sonra adəti üzrə oradakı Qur'ani–Kərimlərdən birini götürüb, səssiz-səssiz oxumağa başladı. Bir ara arxa tərəflərdən bir qadın hıçqırığı yüksəldi. Hıçqırıq pərdə-pərdə yüksələrək, məscidin qübbələrində dərin əks-səda verərək ətrafa yayıldı. Bilal, "Məbədin ülviliyi qarşısında içi dolan bir möminədir … "düşüncəsi ilə oxumağa davam etdi…

      Lakin hıçqırıqlar kəsiləcəyi yerdə get-gedə artmaqda, məscidin içinə dərin bir hüzn havası yayılmaqda idi .. Üstə-lik, 32

      bu səs Bilala çox tanış gəlirdi. "Sədəqallahüləzim" – deyərək Quranı bağladı, arxasına döndü …

      Lakin o