Яңа гасыр тавышы / Голос нового века (на татарском языке). Антология

тормышы алып баруын.

      Рокси, Рокси, без ирекле кебек,

      Тик безнең дә бар бит хуҗалар.

      Туган көннәр безнең, кызганычка,

      Бигрәк артык тыйнак узалар.

      Рокси, Рокси, ә син «һау-һау» диеп,

      Гел өрәсең әле хуҗаңа.

      Ә без менә усал бер караш та

      Ташлаган юк югыйсә аңа.

      Казанда кыш

      Казан кар астында күмелеп ята,

      Карлар күмгән йортлар арасын.

Һ. Такташ

      Бөтәрләнеп, бөгәрләнеп бетеп,

      Казан кар астында күмелеп ята.

      Әй абыйлар, тизрәк кыймылдагыз,

      Тиздән, тиздән инде таң ата.

      Тракторлар, арган юлчы кебек,

      Иренеп кенә торып китәләр.

      Карга бата-чума кара мәче үтә,

      Хәерлегә булсын иртәләр…

      Хәерлегә булсын иртәләр, – ди

      Кара мәче үзе, куркынып.

      Тар сукмактан, тимер юлга тиеп,

      Машиналар үтә, ыжгырып.

      Кар астында күмелеп ята бирә

      Матур-матур, гүзәл бакчалар.

      Хәзер инде шушы матурлыктан

      Күзен сирпеп үтми Наташалар,

      Машалар, Сашалар.

      Казан кар астында күмелеп ята,

      Казыйлар да кабат күмелә.

      Галстуклы тәти абыйларның

      Кабат бүген башы иелә.

      – Ә иртәгә бер тамчы кар калмас,

      – Ә кем әйтте?

      Мин ишеттем бары кешедән.

      – Димәк, иртәгәгә кызык булыр,

      Сүзең булса үзең ишедән…

      Бөгәрләнеп, бөтәрләнеп бетеп,

      Юрган астын саклап яткан мәлдә,

      Акылыннан шашкан тавыш белән

      Телефоным җырлый бүлмәдә.

      – Алло, алло,

      Абый, ач тәрәзәң,

      Ап-ак карның башына җиткәннәр,

      Әллә нинди язу-мазар сызып,

      Ап-ак карны алып киткәннәр.

      – Чынлап мәллә,

      Тукта, куймыйча тор,

      Бер күз атыйм әле тәрәздән…

      Ышанмаслык, бер бөртек калмаган,

      Урлаганнар карны каладан.

      Алло, алло, ә кем алып киткән,

      Урлаганнар, әллә басканнар?

      – Әйе, абый, урлаганнар карны,

      Кытайларга урлап сатканнар.

      Утырып сөйләшик…

      Бу заман шулкадәр тизләнде,

      Үзгәрде яшәүнең мәгънәсе.

      Әйдәле шушында тукталыйк,

      Тукталыйк һәм бераз көч алыйк.

      Каядыр ашыгу, ашкыну,

      Нигә соң? Кайда соң? Белгән юк,

      Беләсең, без инде күптәннән,

      Ихластан шатланып көлгән юк.

      Югыйсә дөньясы бер көлке,

      Көлеп ят мәгънәсез сүзләрдән.

      Күрешәбез кебек үзебез,

      Сөйләшкән генә юк күптәннән.

      Югыйсә сөйләшер әйберләр

      Бихисап бу салкын шәһәрдә.

      Тик нигә?

      Нигә соң әле дә

      «Иртәгә, әйдәле иртәгә».

      Әйдәле, барысын ташлыйк та

      Сикерик туктамас арбадан.

      Нилеккә бу синең шөһрәтең?

      Нилеккә бу сиңа ялган дан?

      Нигә бу якалы күлмәкләр,

      Нигә бу ялт(ы)равык савытлар?

      Шул арба көпчәге астында

      Тузанга күмелеп җан бирә.

      Кабатлап булмаслык