Яңа гасыр тавышы / Голос нового века (на татарском языке). Антология

бәхет өчен үзе булу җитә,

      үзе булу мөһим, бәхетемә каршы.

      Миндә гасыр үче, мин күпләрдән көчле,

      мин бер сүзем белән меңнәр җанын теләм,

      ә ул минсез хәтта яши алыр төсле,

      тик нигәдер һаман минем белән.

      Такташ яза: әгәр китә калса,

      татарынмы? куармындыр сыман.

      Мин хисләрне инде милек итеп сатам,

      мин бу илдә хәлле бер сәүдәгәр,

      еллар мине ярлы димәс, шагыйрь диеп атар,

      тик ни шатлык аннан, китә калса әгәр.

      «Без бергә яшәргә килешкән шәһәрнең…»

      И-гә

      Без бергә яшәргә килешкән шәһәрнең

      келәсен җимереп, кич керде.

      Бер куыш эчендә ике ут кабынды —

      шул кичтә син мине кичердең.

      Күчәре авышкан ялгызлык дөньяма

      син бүтән кайтмаска киткәннән

      кадерең арттымы? – кирәкми артыгы —

      маңгаем алалмыйм җилкәңнән.

      Син сөйлисең, күптән яратып оныткан

      башбирмәс ярларың барлыйсың,

      кайсысын – биюе, кайсысын – көлүе,

      уены яр иткән кайсысын.

      Мин сине кичәге көнеңнән көнлимен:

      үз калган ярларың санына

      өстәлерменме дим, син башка берәүне

      шушылай кичергән чагында.

      Янәшә яшәргә килешле шәһәрдә

      бермә-бер кадерең арттымы —

      җилкәңә җай яткан кулымны алалмыйм, —

      шул гына, кирәкми артыгы.

      «Икебез дә шундый эреләр без…»

      Күрешәсем килә, сагындым…

Син

      Икебез дә шундый эреләр без,

      Усаллар без, каһәр суккыры:

      Күрешергә юкса бу шәһәрдә

      Күпме форсат, ничә тыкырык.

      Миннән торса, соңгы кулъязмамны

      (Кемгә хаҗәт соң ул!) тот та яндыр —

      Туфан бу шәһәргә, Такташ диеп,

      Уралларны урап кайткандыр.

      Үзалдына нидер көйли-көйли,

      Адым саен эчтән кызгандыр.

      Якаларын учлап тоткандыр да,

      Җил-җил атлап, кыштан узгандыр.

      Ишекләрен бәреп кергән чакта

      Оныткандыр әзерләгән сүзен.

      Һәр киткәндә, иң мөһиме, ахры,

      Әйтмәдем, дип пошынгандыр үзе.

      Шул ук шәһәр, шул урамнар юкса,

      Шәүләләре генә шомлы бигрәк.

      Һәр икебез мәйдан уртасында

      Шыр ялангач калган кебегрәк.

      Әрсез карашлардан куырылып,

      Хәбәр көтәм ятим бусагаңда —

      Кулъязмамны яндыр. Яктылыгы

      Тычкан уты кадәр булса да.

      Быелгы көз

      Целому морю нужно всё небо,

      Целому сердцу – нужен весь бог.

М.Ц.

1.

      Эзлә мине! Бу җанбасар төндә

      Һәркем үз өнендә

      бикләнергә хаклы:

      кем – саргайган кәфенлеген манды,

      кем – тарайган аен алып такты,

      кем – үз элмәгенең таш төерен йотты,

      без отылган икән, димәк,

      кемдер отты,

      чигә буйлап агып төшкән чыктан,

      көпшәсенә тынды үлем коты.

      Эзлә мине! Төнге көзгеләрдә

      Һәркем