De Firmant. Maud van Leyden

om proberen cliënten over te nemen. Dat is jou ook al zo vaak gebeurd. Neem nou die Ahmet, die ook alleen maar uren probeert te schrijven op PetroAlg zonder dat hij daar wat aan bijdraagt.”

      Floris vertelde van het gesprek met het team en hoe Ahmet had gereageerd. Voor Henriëtte onderstreepte dat haar punt: “Zie je, en zelf heeft hij dat contract verprutst en probeert het nu op jou en Sonia af te schuiven. Misschien heeft hij jouw handtekening wel vervalst. En die Franse juriste, die toch al de pest had aan Sonia, gaat daar lekker in mee en laat haar vriendje de zaak aanhangig maken. Heel ethisch allemaal.” Het was inderdaad wel allemaal hypocriet, daar was Floris het roerend mee eens: “Die gedragscommissie heeft waarschijnlijk vanaf het begin een inschattingsfout gemaakt door de zaak niet echt goed te onderzoeken en nu willen ze dat niet toegeven. Liever volharden ze en gaan tot het uiterste om te voorkomen dat hun fout zichtbaar wordt. Dat kan hen ook weer een promotie kosten.” Dat up-or-out-systeem hielp natuurlijk ook niet om het beste in mensen naar boven te halen. Volgens Floris werkte het allemaal wel toen Donald nog CEO was. Waarom kon Neil dat niet? Neil had zich er dus wel mee bemoeid, maar vond het kennelijk ook niet nodig om bijvoorbeeld Olaf te consulteren. Wat was zijn rol in dit alles?

      Twee jaar geleden had Henriëtte hem voor het eerst ontmoet tijdens een trainingsweek voor de nieuwgekozen firmanten in een luxe safari-lodge in de Serengeti in Kenia. Daar liepen allemaal prominente firmanten rond die daar toch een soort campagne voerden om gekozen te worden tot de opvolger van Donald. Officieel was het dan wel geen echte campagne maar het had er veel van weg. Iedereen deed zijn best om leuk en populair over te komen. Sommigen vielen daarbij keihard door de mand als ‘übernerds’, maar het grappige was dat ze er in deze omgeving toch mee weg kwamen. Er waren verschillende sessies geweest over tal van interessante onderwerpen. Henriëtte had bij Neils praatje over China gezeten en vond toen dat hij wel heel erg eenzijdig positief was over alles wat er in China gebeurde: “Hij kwam alleen maar met cijfers over economische groei en de afname van de armoede. En dat is natuurlijk ook best een prestatie, maar er wordt ook een prijs voor betaald. In vrijheid. En toen ik hem vroeg over wat hij vond van de landonteigeningen en gedwongen verhuizingen reageerde hij heel geïrriteerd. Hij gaf daar eigenlijk geen antwoord op en reageerde met een soort jij-bak, dat er altijd wel mensen klagen en dat dat in Nederland niet anders is.” “Tja, die onteigeningen, dat was natuurlijk een gevoelige vraag van je. Net in die tijd begon de pers te schrijven over dat uitje in Tibet,” grinnikte Floris. Waarop Henriëtte reageerde: “Wist ik veel, maar nu begrijp ik zijn irritatie wel. Maar dan nog, dat verandert verder niets aan het feit dat het vooral op een reclamespotje voor de Chinese Volkspartij leek.”

      Wat een verschil was het geweest met Donald, want ook met hem was Henriëtte in discussie gegaan. Hoe kon het ook anders met haar politieke achtergrond. Maar Donald had het juist geweldig gevonden om ook eens wat kritische vragen te krijgen. Toen ze elkaar vorig jaar in Tokyo weer waren tegengekomen, was hij daar weer over begonnen. Maar goed Donald was nu weg. Goed voor hem dat hij nu opperrechter was. Jammer voor de Firma. Neil had bij lange niet het charisma en duidelijk ook niet de visie om de Firma te leiden zoals zijn voorganger dat had gedaan. Floris dronk zijn glas leeg en zei: “Nu ik dit allemaal zie en meemaak, vind ik het prima om te vertrekken. Ik ben klaar met deze Firma. Het leek allemaal zo veel deftiger dan bij LexCo, maar ik heb nu ook de andere kant van de Januskop gezien en die is niet fraai. Dus wat er verder ook uitkomt, ik ga hoe dan ook weg. Maar ik ga wel vechten om binnen te halen waar ik recht op heb. Ze hebben de verkeerde gekozen om mee te dollen.”

      Zolang de impasse voortduurde, wilde hij gewoon doorgaan alsof er niets aan de hand was. Ten eerste kon hij niet anders naar de buitenwereld toe. Voor zijn eigen reputatie was het beter om gewoon goed werk te blijven leveren net te doen alsof hij straks met pensioen ging. Ten tweede was het nu belangrijker dan ooit om zijn netwerk goed te houden en dus overal goede jobs af te leveren. Ten derde wilde hij voor zijn eigen eer de Firma bewijzen hoe fout ze zaten. En daarom zou hij toch weer naar Algerije gaan. Ze zaten inmiddels aan de cappuccino met een enorme schaal plaktoffees tussen hen in. Dat was vaste prik bij het Wapen. Henriëtte zei: “Ben je gek geworden? Hoezo ga je daar weer heen? Laat Ahmet het lekker zelf oplossen. Bovendien, ik vertrouw hem voor geen meter. Stel dat Stefan gelijk heeft en Ahmet je erin wilde luizen?” Ze had er geen goed gevoel over dat hij ging. En Floris begreep dat ook wel. Er waren zoveel bizarre dingen gebeurd die ze voorheen niet voor mogelijk hadden gehouden. “Maar ik wil ook zelf graag met Omar hierover praten. Hij vertrouwt mij en ik geloof niet dat hij denkt dat ik zo’n fout zou hebben gemaakt. Sterker, ik had niet eens meer een afspraak met hem kunnen krijgen als hij dat echt zou geloven.” “Maar de Firma vraagt dus eigenlijk van je dat je naar hem wel toegeeft dat het jouw fout was,” reageerde ze. “Daarom wil ik dit ook onder vier ogen met hem bespreken. Samen komen we er misschien achter wat er aan de hand is. Hij heeft dat contract waarschijnlijk ook. Dan kan ik het eens zien en vaststellen of het inderdaad mijn handtekening is. Hebben we te maken met vervalsing? Dat kan ik dan weer gebruiken in mijn rechtszaak. Nee, natuurlijk laat ik me niet chanteren.”

      Samen liepen ze door de donkere straat weer terug naar huis. Het regende licht, maar net niet zoveel dat het vervelend was. Henriëtte probeerde Floris nog één keer over te halen om niet te gaan. Nu ze de duistere kanten van de Firma had leren kennen, ook door al die affaires die de laatste tijd aan het licht waren gekomen, was ze er niet gerust op. “Toch is het vreemd dat ze je enerzijds onmiddellijk willen ontslaan en anderzijds willen dat je blijft werken en terug naar Algerije gaat om het te ‘fiksen’,” merkte ze op, “en eigenlijk vertrouw ik het niet. Het klopt niet. Wat ‘fiksen’? Wat bedoelen ze daarmee?” Ze wist echter ook dat het zinloos was, want als Floris eenmaal een plan in zijn hoofd had dan moest er wel heel wat gebeuren wilde hij zich daarvan af laten brengen. Er was heel wat gebeurd, maar dat was nog niet genoeg. Floris zag ook wel dat het niet klopte, maar voor hem bewees dat vooral hoe onhandig en inconsequent de Firma opereerde. Wat hem betrof, maakte het zijn casus tegen de Firma alleen maar sterker. Henriëtte had er een slecht gevoel over, maar kon dat verder ook niet duiden. Wat kon er nou echt misgaan?

      “Wat een geluk dat we dat huis niet hebben gekocht”, zei Henriëtte ineens. “Ja”, zei Floris, “daar dacht ik vanmiddag ook ineens aan. En aan Rogier, die het voor onze neus heeft weggekaapt.” Rogier was een oud vriendje uit Rotterdam. Ze hadden samen gerugbyd en waren na elkaar president geweest van de Rugbyclub. Floris was daarna ook nog president geweest van het studentencorps. Ze waren later het contact een beetje kwijtgeraakt. Rogier was meteen na zijn studie bij de Firma begonnen terwijl Floris eerst naar Delphin Oil was gegaan. Ze hadden elkaar vroeger nog wel eens getroffen op een reünie, maar vanwege het vele reizen ging Floris daar al jaren niet meer naartoe. Toen Floris bezig was met zijn overstap naar de Firma had hij hem ook geprobeerd te bellen om dat te laten weten, maar Rogier had niet echt gereageerd op zijn berichten. Later leek hij hem een beetje te ontlopen. Hij had dat raar gevonden en ook wel een beetje jammer.

      Het leek wel of Rogier er een probleem mee had dat hij bij de Firma was komen werken. Maar uiteindelijk kon het hem ook niet zoveel schelen. Na al die jaren heb je misschien ook niet meer zoveel met elkaar. Eigenlijk was hij een beetje een vreemde vent, die zich sowieso niet zo vaak liet zien bij borrels en feestjes. Hij verontschuldigde zich meestal met de opmerking dat zijn gezin hem toch al zo weinig zag. Wat klopte natuurlijk, maar dat gold voor de meeste partners. “Hij heeft ooit nog eens tegen me gezegd dat hij gewoon zijn ding doet en zich niet te veel met de Firma bezighoudt, omdat er allerlei dingen zijn die hij toch niet kan veranderen. Ik vraag me nu af wat hij daar toen mee bedoelde.” Feit was wel dat hij tot de groep firmanten behoorde die al heel lang bij de Firma was en beter op de hoogte van alles wat er speelde dan een nieuwkomer als Floris. Ze liepen, beiden in gedachten verzonken, het tuinpad op. Het huis lag er vriendelijk bij. De natte bladeren van de struiken glommen in het licht van de tuinlampen en aan de voordeur hing een herfstkrans.

Donkere wolken

      Henriëtte werd wakker van de wekker. Ze was nog even in slaap gevallen nadat Floris die ochtend al om zes uur was vertrokken naar Schiphol voor zijn vlucht naar Algiers. Ze wilde nog wel even blijven uitslapen, want ze had een slechte nacht gehad. Ze had een naar gevoel. Het was alsof ze in een boze droom leefde en daaruit maar niet kon ontwaken. Maar nee, dit was echt, dit overkwam hen allemaal echt. Ze maakte zich ook zorgen over hun financiën. Altijd waren ze voorzichtig geweest met aankopen en nu ze dan eindelijk die boot hadden durven