De Firmant. Maud van Leyden

toch dat alles meegelezen en meegeluisterd kan worden,” reageerde Dirk korzelig. Tot een week geleden was het bij Floris niet opgekomen dat de Firma mee kon lezen met al het mail-verkeer. Hoe naïef was hij geweest? Voor Dirk was het kennelijk een gegeven dat het gebeurde.

      Om twee uur had hij een telefoongesprek met Margaret, die in het New York-kantoor werkte. Het was Stevens advies geweest om alle mails terug te vragen rond de PetroAlg-zaak. De commissie had die mails gebruikt en als hij een beroep wilde kunnen voorbereiden, had hij deze dus ook nodig. Van Steven had hij begrepen dat hij er recht op had deze op te vragen om zijn zaak te kunnen voorbereiden. Zij wist dat blijkbaar ook en maakte er geen enkel probleem van. Misschien was ze ook nog wel gelukkig met het idee dat hij voor een beroep zou gaan. De commissie zou inmiddels ook wel doorhebben dat ze wat grote steken hadden laten vallen in deze zaak en een beroep zou de gelegenheid geven om de grootste stupiditeiten te herstellen. Floris liet haar voorlopig nog even in het onzekere daarover. Wel waarschuwde ze hem nadrukkelijk om niet een externe advocaat in te schakelen. “De Firma wil deze zaak buiten de publiciteit houden. We hebben binnen de Firma een keurige procedure om in beroep te gaan. Je mag erop vertrouwen dat alles volgens de regels zal gaan. En verder wil ik ten zeerste afraden om deze zaak extern te brengen. De Firma trekt altijd aan het langste eind. En, mocht je het toch overwegen, de consequenties voor jou gaan heel naar worden.”

      Daarna voegde ze terloops toe dat ze had begrepen dat hij nog gewoon aan het werk was. Dat was prima zolang hij nog niet formeel was ontslagen. Misschien was het een goed idee om nog eens naar Algerije te gaan om de zaak te ‘fiksen’ met Saadane. Het zou zijn beroepszaak in ieder geval goed doen, suggereerde ze. Floris vroeg: “Wat moet ik precies ‘fiksen’ met Saadane? Je moet me iets meer informatie geven. Ahmet noemde ook al iets, maar ik tast volkomen in het duister. Wat is er aan de hand?” Margaret zuchtte en zei: “Ik denk dat je dat heel goed zelf weet. Je hebt onze reputatie bij PetroAlg geschaad met zo’n schandalig contract. Omdat het gelukkig op tijd gezien werd, weet buiten de Firma waarschijnlijk alleen Saadane ervan. Als jij hem kunt uitleggen dat het jouw verantwoordelijkheid was en niet die van de Firma, dan blijft de schade misschien beperkt.” Floris antwoorde: “Beste Margaret, zoals je weet is Ahmet degene die verantwoordelijk is voor de contracten. Ik geef hooguit advies en ik weet zeker dat ik nooit iets heb ondertekend met prijzen die niet kloppen. Ik heb inderdaad vorig jaar iets ondertekend wat ik niet had mogen ondertekenen, maar dat was toen allemaal al afgehandeld en klaar. Kan iemand mij laten zien wat ik heb ondertekend? Misschien dat ik dan meer snap wat het probleem is. Misschien dat ik dan ook beter kan helpen met iets op te lossen.” Margaret reageerde fel: “Je kunt wel blijven ontkennen en de onschuld spelen. Wat de Firma betreft ben jij de schuldige. Bedenk ook dat het de Firma is die besluit of je in je huis mag blijven wonen. Wees verstandig, werk mee, ga naar Saadane om het recht te zetten en dan zullen wij ook redelijk zijn.”

      Probeerde ze hem nu te chanteren? Net als bij Sonia? Alleen ging het er bij Sonia juist om dat ze niet in beroep zou gaan, terwijl ze hem juist leken te stimuleren om dat toch maar wel te doen. Dat was kennelijk niet alleen maar omdat hij gedreigd had met een gang naar de rechter? Ze wilden wel erg graag dat hij naar Algerije ging om iets recht te zetten met Omar. Wat precies, dat wist hij niet, maar ze waren duidelijk erg bang voor hun reputatie. Er was iets misgegaan en ze hielden hem ervoor verantwoordelijk. Of gebruikten hem als zondebok. Of Ahmet had hem er opzettelijk ingeluisd, maar waarvoor? En wat was de rol van die Chris Hamilton dan hierin? En die Nathalie? En de gedragscommissie? Want niemand in die commissie leek te willen luisteren naar hem of Olaf om de waarheid boven tafel halen. Niemand kon hem ook vertellen wat hij precies verkeerd had gedaan. Was alles alleen maar om hem te dwingen iets met Omar recht te zetten? Dat zou hij sowieso best wel doen, als hij wist waar het over ging. Daar was deze hele farce niet voor nodig geweest. Farce, of meer chantage, want dat was het natuurlijk. Zijn woningdelen verliezen, dat zou betekenen dat het huis waar hij zes jaar voor gewerkt had helemaal zou kwijtraken. Hij ging zich sowieso niet laten chanteren en vertrouwde op Steven dat er via de rechter wel te bewijzen viel dat hij recht op dat huis had.

      Gelukkig hadden ze financieel altijd op zeker gespeeld. Ze waren relatief bescheiden geweest met hun huis, waardoor ze het al bijna konden aflossen en ze hadden daarnaast ook gespaard om nooit helemaal een slaaf van dat woningplan te worden. Bijna altijd dan. Wat een geluk dat dat huis in Loosdrecht niet was doorgegaan, want dan hadden ze nu echt een probleem gehad. Het was een verkrotte villa op een prachtige plek aan een vaarwater en daarvoor waren ze bereid geweest om behoorlijk hun financiële grenzen op te zoeken. Als ze de Firma dat huis voor hen hadden laten kopen dan hadden ze zeker voor nog eens zes jaar vastgezeten aan het woningplan. Het was een medefirmant geweest, Rogier, die het had gekocht. Floris had er toen flink van gebaald, maar ja met zijn zes jaren binnen de Firma kon hij financieel echt niet opboksen tegen een firmant die daar al twintig jaar zat. En nu was hij blij daarover. Want anders had hij nu met zijn kop in een financiële strop gehangen. Hoe gelukkig kwam dat uit! Met wat ze nu hadden, zouden ze het wel redden. Ze zouden een stapje terug moeten doen, maar als ze hun huis konden houden dan waren ze nog steeds goed af. Wel zouden ze de verwachtingen van de jongens een beetje moeten temperen. Nog een geluk dat hij niet ook meeliep in het studieplan van de Firma. Dat was ook zo’n verkapte betaalregeling. Een studiebeursplan voor een studie aan één van de grote Amerikaanse topuniversiteiten. Maar hij was te laat binnengekomen om daar nog aan mee te doen. Dus de jongens studeerden gewoon in Nederland. Hij ging ervan uit dat hij ook zo weer ergens aan de slag zou komen. Daar was hij niet bang voor. Zelfs niet voor dreigementen van de Firma daarover. De concurrenten zouden hem maar wat graag aannemen en een concurrentiebeding, daar hoefden ze nu echt niet mee aan te komen.

      Nee, chanteren liet hij zich niet. Maar toch wilde hij de boel in Algerije goed afronden, deels voor zijn eigen eer, maar ook om de Firma te laten zien hoe fout ze zaten en hoe professioneel hij was en bleef. Hem zou nooit iemand iets kunnen verwijten, ook nu niet.

      Bovendien, zijn team daar wist van niets. Die waren afhankelijk van zijn aansturing. En zo kwam het dat hij Brigitte toch vroeg om een afspraak in te plannen met Omar. Daarna was er verder niet zo veel meer te doen op kantoor. Er was nog een vergadering met alle firmanten, maar daar voelde hij zich toch wat raar bij. Een deel van de firmanten was op de hoogte en een ander deel niet, dus waarover zouden ze het gaan hebben? Business as usual? Dat kon hij even niet opbrengen. Dus hij belde Henriëtte op dat hij eerder naar huis kwam en stelde voor om samen even bij Het Wapen te gaan eten. Dat was een eetcafé op loopafstand van hun huis, waar ze wel vaker even snel een hapje haalden als ze het allebei druk hadden.

De normen van de Firma

      Hij parkeerde de auto op de oprit en samen liepen ze naar Het Wapen, waar ze een Texels Skuumkoppe bestelden en de kaart vroegen. Eigenlijk hadden ze die niet echt nodig, want ze kenden die bijna uit hun hoofd. Maar er waren af en toe wel seizoen specials, nu in de herfst natuurlijk wild, zoals hertenvlees uit de Waterleidingduinen. Hij vertelde over zijn gesprekken met Margaret en Sonia. Dat Margaret hem had aangeraden om vooral wel in beroep te gaan en niet naar de rechter, maar dat ze daarentegen Sonia juist gechanteerd hadden om niet in beroep te gaan. Waarschijnlijk omdat de gang naar de rechter voor haar sowieso geen optie was. Henriëtte was verontwaardigd over zoveel chantage: “En dit is dus hoe de gedragscommissie, die de normen en waarden van de Firma moet bewaken, zelf handelt? Dreigen met draconische maatregelen en dan een laffe schikking aanbieden om het buiten de rechtszaal en de pers te houden? En dreigen dat je alles kwijtraakt als je wel je recht wilt zoeken. Als dat de normen en waarden van de Firma zijn? Het is geklets, wat een schijnheilig gelul allemaal!”

      Sonia had ook verteld dat de gedragscommissie blijkbaar weinig speelruimte had om zelf de sancties aan te passen. In haar geval was het Neil MacKinnon zelf geweest die zich daar als CEO persoonlijk mee bemoeid had. Maar eigenlijk maakte dat het verhaal alleen maar vreemder. Floris zuchtte: “Onder Donald zou dit nooit zo uit de hand zijn gelopen.” Hij refereerde aan de vorige CEO, die anderhalf jaar geleden met pensioen was gegaan en inmiddels ergens opperrechter was geworden. “Er ontstaat binnen de Firma steeds meer een cultuurtje van interne politieke spelletjes.” Henriëtte reageerde: “Jullie zijn steeds meer een Firma van hoogbegaafde strebertjes aan het worden. Vroeger op school waren het de nerds en als partners en firmanten krijgen ze ineens geld en aanzien. Ze raken verslaafd aan de glamour en als ze zich bedreigd voelen, nemen ze het niet meer zo nauw met die zogenaamde waarden, waar ze vooral lippendienst aan