Trotseer Het Hart Niet. Amy Blankenship

hij, niet echt willend om haar wapen weer op zijn hoofd te voelen.

      Suki haalde zijn schouders op, “ik zal hem halen. Jij,” ze duwde haar vinger in zijn borst, “blijf hier buiten.”

      Shinbe stikte in zijn lach terwijl hij probeerde te bedenken dat hij ziek was. Hoe heeft hij dit ooit voor elkaar gekregen? Als bewaker zelf, zou Toya moeten weten dat bewakers niet ziek worden ... hij had er tenminste nooit één gekend. Toch ... het idee om bij Kyoko te blijven, de hele dag alleen met haar te zijn ... nou, die verleiding was gewoon te groot.

      Shinbe zag Toya naar Suki's rug staren terwijl ze Kamui ging halen, maar hij bleef buiten. Binnen een paar minuten voegde Kaen zich bij hen en gluurde door de deur naar Kyoko. Shinbe wist dat Kaen op Kamui zou letten als ze in de problemen zouden komen. Als bewakers onder elkaar had hij zijn jongere broer vaak geplaagd.

      Shinbe keek naar de groep tot ze uit het zicht waren. Hij voelde zijn lichaam en geest voor het eerst de hele ochtend ontspannen. Met een zucht draaide hij zich om en ging terug naar de hut waar Kyoko sliep.

      Kyoko bewoog zich half slaperig, haar gedachten dwaalden af naar de avond ervoor. Terug naar het feest, in een poging om de weinige tijd die ze in haar wereld had door te brengen met Tasuki. Ze miste hem echt omdat deze wereld zoveel van haar tijd in beslag nam. Ze was zo op hem gefocust dat ze niet eens besefte dat het fruit vol alcohol zat totdat het te laat was. Ze pruilde en vroeg zich af of Tasuki het al die tijd geweten had.

      Ze herinnerde zich niet veel van het terugkeren naar de maagdenschrijn, of hier naar de hut trouwens. Ze herinnerde zich een deel van de droom die ze had gehad, hoewel ... Shinbe. Kyoko gleed in en uit de slaap, haar gedachten gingen door alsof het ze niet kon schelen of ze wakker was of niet.

      Ze had Shinbe altijd leuk gevonden omdat hij van hun kleine groepje de leukste van de bewakers was om in de buurt te zijn. En hij kon haar altijd aan het lachen maken zelfs zonder het te proberen. Hij was echter niet het type man dat genoegen zou nemen met slechts één vrouw. Hij had duidelijk problemen. Maar de laatste tijd begon ze hem in een ander licht te zien.

      Kyoko wiebelde in haar slaap. Het was gewoon niet eerlijk. Ze hield heel veel van Toya, maar hij gaf haar zelden een sprankje gevoelens terug. Nu was Shinbe daarentegen een ander verhaal. Als Toya tegen haar schreeuwde om kleine dingen, leek Shinbe altijd te proberen haar zich beter te laten voelen.

      Het was bijna alsof hoe slechter Toya handelde, hoe liever Shinbe zou worden, maar hij deed alsof het niets anders was dan vriendschap. Soms vroeg ze zich af hoe het met hem ging, en dat was waarschijnlijk de oorzaak van de dromen die ze van hem begon te krijgen. Tot gisteravond waren haar dromen binnen de grenzen van gezond verstand gebleven. De droom van afgelopen nacht was helemaal uit de hand gelopen.

      Ze wist dat Toya op zijn eigen manier van haar hield en waarschijnlijk zelfs voor haar zou sterven, maar hij weigerde haar zijn ware gevoelens te tonen. Ze wist dat hij zo gemakkelijk boos werd, en de baas spelen over haar was gewoon zijn manier om te verbergen dat hij om haar gaf. Soms verborg hij zijn gevoelens zo goed, dat ze hem bijna geloofde. Toch merkte ze dat ze de twee mannen vergeleek. Ze was altijd in de buurt van Shinbe en Toya, en beide bewakers hadden hun goede en slechte punten.

      Als ze droomde dat Toya haar kuste, was het altijd zacht en lief, maar soms werd het verhit. Bij Shinbe was het altijd anders. Heel anders. Ze dacht aan zichzelf als een vrouw toen ze over Shinbe droomde. In die dromen kuste hij haar op onvoorstelbare plaatsen en deed hij dingen met haar lichaam waarvan ze nooit had gedacht dat ze zo goed zouden voelen.

      Ze zuchtte in haar slaap. Maar het waren maar dromen ... Kyoko rolde zich op tot een bal en huiverde bij de herinnering aan de droom van afgelopen nacht. Haar lichaam trilde onder het zijne terwijl hij waanzinnig hartstochtelijke liefde met haar bedreef ... ze jammerde bij de herinnering. Als ze zo over Shinbe droomde, kreeg ze bijna het gevoel dat ze Toya bedroog.

      ‘Nee!’ Zei ze tegen haar geest, ‘Toya is nooit mijn vriendje geweest. Daarom heb ik er geen, en zolang het in mijn gedachten is, kan ik alles denken wat ik wil ... ook in mijn dromen.’

      De droom was zo stimulerend geweest dat ze het gevoel had dat ze zou smelten als ze wakker werd. Toen ze hem daar tegen de muur zag zitten, alsof er niets was gebeurd, bevestigde dat het maar een droom was. Wat ging er in haar hoofd om? Ze moest grip krijgen. Shinbe zou nooit van een onervaren, klein meisje zoals zijzelf kunnen houden. Hij was duidelijk een man van de wereld, die in één nacht waarschijnlijk meer vrouwen had veroverd dan ze op beide handen kon tellen. Ze kneep haar ogen dicht en weigerde aan iets anders te denken.

      Shinbe was ontspannen en kalm teruggekomen in de hut ... totdat zijn ogen op haar slapende lichaam vielen. Zijn hele lichaam werd stil en hij stond daar een paar minuten naar haar te kijken. Hij zag haar rillend op de dunne mat liggen. Waarom had ze de deken die hij gisteravond over haar heen had gelegd niet over haan heen? Hij wierp een blik op waar ze de deken had weggeschoven terwijl ze met Toya bezig was.

      Hij kroop stilletjes naar haar toe en bedekte haar met de dikke deken en bleef naast haar terwijl ze haar rusteloze slaap voortzette. ‘Waarom moest hij zich zo voelen?’ Zuchtte hij terwijl hij ging zitten, leunend tegen de muur en naar haar kijkend. Daar wist hij het antwoord op. ‘Shinbe, de man die iedereen als een grap beschouwde als het om vrouwen ging, was verliefd geworden op een meisje uit een andere tijd.’

      Hij staarde haar verlangend aan en perste toen zijn lippen op elkaar. Ze zou hem vermoorden als ze besefte dat het geen droom was. Toya zou hem ook vermoorden. Zou hij twee keer kunnen sterven voor zo'n misdaad?

      Met hangende schouders zuchtte Shinbe opnieuw, ’ja ... over Toya.’ Kyoko was verliefd op zijn opvliegende broer. Hij voelde het schuldgevoel langs zijn ruggengraat omhoog kruipen. ‘Waarom moest ze vallen voor degene die haar nooit goed zou behandelen?’ Hij zou van haar houden met alles wat hij had. Dus wat als hij een kleine vloek op zichzelf had. Dat zou niet te gek moeten zijn. Kyoko had hen tenslotte verteld over haar grootvader en zijn geloof in vloeken en demonen. ‘Verdomme, Toya.’

      Kyoko mompelde in haar slaap. Hij keek op en zag dat ze zich had omgedraaid met haar rug naar hem toe. De deken die hij om haar heen had gelegd was eraf gegleden. De krappe rok die ze droeg was omhoog gekropen, waardoor haar kostbaarste bezit zichtbaar was. Een rilling trok door zijn lichaam. ‘Dus ... verdomd verleidelijk.’

      Zijn hand strekte zich uit om het zijdeachtige witte materiaal te strelen dat zijn zicht verder belemmerde. Hij beet op zijn tanden en trok zijn hand terug voordat zijn vingers contact maakten. ‘Ah, zo dichtbij. Maar de dood is dat ook, en ik zou graag nog wat langer leven.’ Hij lachte terwijl hij zijn handen in zijn jas stopte. Hij moest vanaf nu toezien op wat hij deed, anders zou zijn leven iets eerder kunnen eindigen dan hij had verwacht.

      Hij zou haar zo graag de waarheid willen vertellen, als ze niet verliefd was op zijn broer. Hij wist dat hij niet de enige was in zijn gevoelens voor haar. Ze was hun priesteres en ze beschermden haar met hun leven.

      Al zijn broers hielden zielsveel van haar, elk op hun eigen manier. Maar Toya was anders. Toya heeft nooit van iemand gehouden. Shinbe had het gezien. Toya was diep verliefd op Kyoko, ook al wilde hij dat niet toegeven.

      Shinbe sloot zijn ogen en voelde dat ze begonnen te branden. Hij had niet het recht om van Kyoko te houden, of van wie dan ook. Hij had de mogelijkheid om ze allemaal te redden in de strijd. Het enige wat hij hoefde te doen, was de betovering van de tijd uitspreken, en hij kon een leegte creëren die alles op zijn pad opslokte. Het was zijn grootste kracht en zijn ergste vijand. Elke keer dat hij de gevaarlijke spreuk gebruikte, voelde hij hem sterker worden.

      Iedereen had hem gewaarschuwd het niet te gebruiken tenzij hij geen andere keus had, omdat het op een dag te sterk voor hem zou worden om te hanteren en zich tegen hem zou keren. De spreuk was een geschenk van zijn oom geweest ... dezelfde oom die de vijand was. Eerst had hij gedacht dat het een groots geschenk was, maar nu besefte hij dat het helemaal geen geschenk was. Het was een vloek. Eén die hij zou gebruiken om degene die hem het had gegeven te vernietigen ... zelfs als hij daarbij zijn eigen leven verloor.

      Shinbe gaapte. Hij had de afgelopen nacht bijna niet geslapen, voor en ook niet nadat Kyoko was teruggekomen. Hij had het grootste deel van de avond naar Toya tirade