Trotseer Het Hart Niet. Amy Blankenship

kon de vele keren voelen dat ze haar hoogtepunt bereikte terwijl krampen haar lichaam pijnigden. Hij kon ze voelen terwijl ze hem nog steviger kneep. Zijn hele lichaam glinsterde in het maanlicht om zijn eigen bevrijding tegen te houden. Het doodde hem, totdat hij het uiteindelijk niet meer kon verdragen, en wetende dat ze haar hoogtepunt weer bereikte, zette hij een tempo in dat hen allebei op zijn kop zette.

      Hij nam ze allebei over de rand, gaf een laatste stoot, zo diep als hij kon, hield die vast en wierp zijn hoofd achterover. Het geluid dat van hem werd gerukt, was noch menselijk, noch onsterfelijk. Het was pijn en plezier, het pentagram van beide, toen zijn zaad in haar lichaam schoot ... diep, heet en stabiel met zijn hartslag.

      Toen de wereld weer stilstond, keek Shinbe naar Kyoko, net toen een hartstochtelijke glimlach verscheen over haar gezwollen lippen en haar ogen langzaam sloten.

      Shinbe voelde al het hartzeer van wat hij zojuist had gedaan, bracht zijn lippen naar de hare en fluisterde de waarheid tegen hen: “Ik hou van je.”

       *****

      Enige tijd later, diep in de nacht, werd Shinbe wakker en zag dat Kyoko gekleed was, maar naast hem sliep op de deken in het glinsterende gras.

      Omdat hij haar nog niet wilde wekken en zijn zonden onder ogen wilde zien, droeg hij de slapende priesteres, samen met de rugzak die ze droeg, geluidloos binnen de muren van de hut waar de rest van de groep nog sliep.

      Toen hij haar eenmaal had weggestopt op haar gebruikelijke plek tussen de muur en Suki, gleed hij langzaam van de tegenoverliggende muur naar beneden en trok zijn knieën naar zijn borst, gelukkiger en banger dan hij ooit in zijn leven was geweest. Maar als hij binnen een paar uur zou sterven, dan zou hij gelukkig sterven.

      Shinbe sloot zijn ogen en vroeg zich af wat erger zou zijn, Kyoko herinnerde het zich, of zij herinnerde het zich niet. Hij wist dat hij nooit van een ander zou houden, want je moest een hart hebben om lief te hebben, en hij had geen hart. Hij had het al weggegeven. Kyoko droeg zijn hart vanaf de eerste dag dat hij haar had gezien.

      Als hij 's ochtends niet stierf aan Toya's dolken, wist hij dat hij zou blijven waar hij was, heimelijk van haar hield en hoopte dat ze het zou merken.

      Hoofdstuk 2 “Ochtendangsten”

      Shinbe schrok wakker toen hij Toya's kreet hoorde. Hij voelde alle spieren in zijn lichaam ineenkrimpen bij de gedachte shish-kebab te worden op Toya's dubbele dolken. Morbide fascinatie deed hem langzaam zijn amethistogen openen om te zien wat er aan de hand was.

      “Hou je mond!” Schreeuwde Kyoko, terwijl ze haar hand in de lucht gooide en de temmen spreuk uitsprak, en toen meteen in paniek haar hoofd vastgreep terwijl de pijn door haar hersenen schoot.

      “Waar was dat voor?” Toya gromde toen hij vanaf de vloer naar haar opkeek.

      ‘Oww,’ maakte haar mond een beetje ’o’ toen ze weer ineenkromp, ‘sst,’ voegde ze eraan toe in de hoop dat hij de boodschap zou begrijpen.

      Shinbe zuchtte, wetende dat Kyoko hoogstwaarschijnlijk een kater had, en Toya hielp de zaak niet door zo luid te zijn. Hij was blij dat ze hem kon verlammen, ook al vond hij het raar dat de betovering alleen bij Toya werkte. Soms merkte hij dat hij jaloers was dat ze Toya überhaupt kon betoveren. Het hielp ook niet dat Toya de enige was die heen en weer kon springen door de tijd en haar volgde naar haar thuiswereld. In Shinbe's gedachten bracht het die twee alleen maar dichter bij elkaar.

      Hij vroeg zich stilletjes af of ze zich gisteravond herinnerde, gezien hoe dronken ze was. Shinbe sloot zijn ogen en voelde zijn ingewanden samenklemmen toen Toya naar Kyoko snauwde omdat hij de spreuk gebruikte. Tot nu toe leek alles normaal. Hij dacht weer terug en probeerde zich alles duidelijk te herinneren. Hij vond het vreemd dat zelfs voor hem gisteravond bijna een droom leek.

      Hij herinnerde zich dat hij, net voordat hij haar naar de hut bracht, een schildspreuk op hen had gebruikt om de geur van hun vrijen te verdoezelen, als die opgemerkt zou worden. Hij deed zijn ogen weer open, wetende dat verstoppen niet zou helpen als ze zich zou herinneren wat er was gebeurd. Toen vergat Shinbe te ademen terwijl hij toekeek hoe Toya naar Kyoko leunde en haar besnuffelde.

      Toya trok zijn neus naar haar op, “Kyoko, ruik ik alcohol bij jou?” Hij ging voor haar zitten toen hij haar een pijnlijke maar schuldige zucht hoorde. Haar handen bedekten nog steeds haar gezicht. “Wat is er verdomme, Kyoko? Was je dronken?” Toya kon niet voorkomen dat zijn stem iets te hoog ging, en hij klemde zijn mond dicht toen ze haar handen naar beneden trok en hem een dodelijke blik toewierp.

      “Toya, het spijt me. Maar als je nu niet uit mijn gezicht verdwijnt, ga ik iets doen waar we allebei spijt van krijgen,” Kyoko's ogen vernauwden zich. Ze hief haar hand op alsof ze hem opnieuw wilde bezweren, waardoor Toya snel achteruitdeinsde en geïrriteerd gromde.

      Shinbe kon het niet helpen, maar grijnsde toen Kyoko Toya op zijn plaats zette. Hij verborg het achter een snelle hoest. Soms kunnen die twee zo ... vermakelijk zijn. Een nieuwe hoest trok zijn aandacht. Hij boog zich voorover om naar Toya te kijken en zag dat Kamui hetzelfde probleem had om zijn lach te verbergen.

      ‘Verdomme, ze kan soms heel, heel eng zijn,’ dacht Toya terwijl hij zijn handen in zijn losse mouwen stak en zijn gezicht opzij draaide. “Goed, je kunt het me later vertellen!” Hij gluurde naar haar vanuit de hoek van zijn gouden ogen, wetende dat hij dat een beetje te hard had gepraat. Hij sprong op en liep de deur uit, omdat hij niet wilde blijven hangen als ze hem weer probeerde te 'temmen'. Het was maar goed dat die stomme spreuk niet lang duurde, anders zou hij pijn doen.

      Suki had geen woord gezegd en keek met verwondering naar Kyoko. Toen Toya eindelijk wegging, liep ze zachtjes naar Kyoko toe. Ze bukte zich en fluisterde: “Kyoko, ik ga wat vers water voor je halen, oké? Ga gewoon weer liggen en ik ben zo terug.” Ze legde haar hand lichtjes op Kyoko's schouder en schudde haar hoofd, terwijl ze zich afvroeg hoe hun onschuldige Kyoko dronken kon worden. Ze besloot te wachten om het te vragen, draaide zich om en verliet de hut om water voor haar vriendin te halen.

      Kamui kon de kans niet voorbij laten gaan en grijnsde van oor tot oor. “Kyoko, ik kan niet geloven dat je uit bent gegaan en me niet hebt uitgenodigd.” Zijn glimlach werd nog breder toen Kyoko hem scheel aankeek. Hij voelde dat Kaen buiten op hem wachtte en verliet de hut om zich bij zijn vurige vriend te voegen.

      Kyoko kreunde terwijl haar hoofd bonkte. Ze had Suki om hulp moeten vragen bij het doorzoeken van haar rugzak. Ze wist dat ze daar iets tegen pijn zou hebben, en als ze het nu maar kon vinden, zou ze het waarschijnlijk allemaal nemen. Ze zag een schaduw over haar heen vallen en draaide zich om om te zien hoe Shinbe's amethist blik naar haar keek.

      Plots schoten beelden van hem boven haar, die de liefde bedreef met haar lippen en lichaam door haar hoofd. Het was een droom ... toch? Een dronken droom, ja ... ze herinnerde het zich nu. Kater of niet, ze kon het niet helpen wat ze dacht en voelde de hete blos opkomen die vlekken op haar wangen tevoorschijn liet komen. Ze was meteen dankbaar dat één van zijn bewakers niet in staat was om gedachten te lezen, zoals Kyou dat wel kon.

      “Kyoko, gaat het? Kan ik iets voor je doen?” Shinbe voelde zich schuldig wetende dat ze dacht dat het een droom was, zoals ze gisteravond had gezegd. Maar hij moest weten of ze zich iets herinnerde. Door de blos die zich over haar gezicht verspreidde, dacht hij dat ze dat misschien wel deed. Toen ze eindelijk sprak, zuchtte hij van opluchting en ellende. Ergens diep van binnen had hij gehoopt dat ze het zich zou herinneren en er een eind aan zou maken.

      Kyoko schonk hem een zwakke glimlach. Verdomde dromen ... Waarom moest ze van hem dromen, van alle mensen? Het was al erg genoeg dat ze op die manier eerder van hem had gedroomd, maar ze had nooit van hem gedroomd en werd alleen wakker om zo dicht bij hem te zijn dat ze zijn lichaamswarmte kon voelen.

      Ze leunde plotseling achterover, weg van die nabijheid, haar smaragdgroene ogen wijd open. Er was iets in de manier waarop hij naar haar keek, alsof hij in haar ziel zocht. Of maakte hij zich klaar om haar te betasten ... met Shinbe weet je het nooit zeker. Ze schudde mentaal haar hoofd, “Nee. Ik wil daar niet heen, Kyoko, meisje, niet nu! Denk na, wat was de vraag?” “Uhmm…”

      “Shinbe,