Пьесалар / Пьесы. Карим Тинчурин

яраттың оҗмахыңны якты итеп?!

      Ник яраттың былбылларны, ак гөлләрне?!

      Тәңре!

      Сиңа мәңге кара коллык итәр өчен,

      Ярат миңа көчле тәхет, ут, богаулар!

      Ярат миңа кара таштан бөек дарлар!

      Алар сине мәңге саклап торачаклар!

      Тәңре!

      Юлдаш итеп миңа кара бәдбәхетне,

      Җитмеш җиде мең җиһанга баш ит мине;

      Сөякләрдән корыр идем нык тәхтемне;

      Саклар идем кануныңны һәм үзеңне!

      Дәббәтеларз.

      Тәңре!

      Әлмисактан бирле тоташ, тын алмыйча,

      Биек-биек таш-тауларны тигезләп, мин

      Аптырадым, тигезлекне табалмыйча;

      Хозурыңа үз хакымны эзләп килдем.

      Тәңре!

      Кайда соң ул вәгъдә иткән изгелегең?!

      Кайда соң ул, көч кадерен тәкъдир иткән?

      Кайда соң ул, кая качкан тигезлегең?

      Нигә, Тәңре, яшердең син аны миннән?!

      Тәңре!

      Әлмисактан бирле тоташ, туктамыйча,

      Ташлар ватып, җирләр казып эзлим аны;

      Башым катты «тигезлек» не табалмыйча;

      Синнән сорыйм, күрсәт аны, кая, каны?!

      Шәйтан.

      Оҗмахка каршы тәмуг тудырган,

      Иреккә каршы богау кордырган,

      Күкрәкләремә дәсисә[32] салып,

      Ак нурдан мине тудырган Тәңре!..

      Коткы, вәсвәсә, шомлы дәсисә

      Сулышларымнан җил булып исә,

      Көнләү, дошманлык, риялы дуслык –

      Әгәр кирәксә, миндә бер кесә…

      Җитмеш җиде мең галәм өстенә

      Саласым килә утлы дәсисә…

      Бәйрәм итәрмен тик шул чакта мин,

      Кайгырмас идем, койрыгым өзсәң дә.

      Бәдбәхет.

      Тәңре!

      Мин баскан эздән үләннәр үсмәс;

      Күз текәгән җирдән кошлар оча алмас;

      Кайнар сулышым – зәһәрле агу,

      Табылмас аңа оҗмахта дару.

      Тын хәрабәләр – ядкярем минем;

      Гөрзи, тәмуглар – уртакдашларым.

      Нурлардан качкан төнге ярканат,

      Зур күз ябалак – ярларым минем.

      Каннар сыгамын саф йөрәкләрдән,

      Сарайлар салып ак сөякләрдән,

      Ташка язгандай эз калдырырмын,

      Тар күңелләрдә мәңге калырмын.

      Бәхет.

      Тәңре!

      Баскан эземнән гөлләр, гонҗәләр

      Үсеп торалар сулмыйча алар.

      Карашларымда былбыллар сайрар,

      Ал күбәләкләр уйнап очарлар.

      Якты нур төсле йомшак карашым,

      Күләгә булып үтәр һәр эшем.

      Иркә гөл төсле мәңге яшь башым

      Сихерләп торыр оҗмах кояшың.

      Баглар, кәүсәрләр – минем дусларым,

      Кемнәрне кочар назлы кулларым?

      Кемнәрне назлар иркә җырларым?

      Юк, юк!..

      Оҗмахта аны күрә алмамын.

      Яэҗүҗ.

      Тәңре!

      Оҗмах күрке, кәүсәр суы сөендерми,

      Ни файда бар, алар минеке булмагач!

      Сөендерми нурга чумган гарше көрси[33],

      Хуҗа булып аңарга мин утырмагач!

      Зур оҗмахның, киң җиһанның байлыклары

      Минем кулда

32

Дәсисә – хәйлә, алдау.

33

Гарше көрси – күк тәхете.