Пьесалар / Пьесы. Карим Тинчурин

(Әсма чыга.) Кызлар, ай, кызлар! Саграк булыгыз. Безнең илләргә тилгәннәр килгән, урлап китмәсеннәр үзегезне.

      Мөршидә. Әй, аның ише җебегәннәрдән алдырмабыз әле.

      Шәмси әби. Алай димәгез. Ул тилгәннәр арасында Казан шәкертләре дә бар, диләр.

      Мөршидә. Булса ни!

      Шәмси әби. И бәбкәләрем, Казан шәкертләрен сез әле белмисез икән. Алар сезнең генә түгел, Казан кызларының да башларын тубал итеп ташлыйлар, ди. Мәхдүмнәр алар «Бәдәвам» китабын укыганны гына тыңлап тормаслар, «Йосыф» китабына да керешерләр. Белеп торыгыз аны.

      Саҗидә. Алар белгән «Йосыф» китабын без белеп оныткан инде.

      Шәмси әби. Аларның «Йосыф» китаплары башкачарак, ди.

      Мөршидә. Кызыл тышлы булмас инде.

      Шәмси әби. Бәлки, кызылдыр да, каян беләсең аны. (Пауза.) Кызлар, Шиңгән каен хәзрәтенең улы Хәниф мәхдүм монда хәзрәтләргә кыз ягыннан кода булып килгән, ди. Авызына иблис төкергән, ди, Казан шәкерте, ди.

      Саҗидә. Ничек төкергән?

      Шәмси әби. Шулай, тоткан да төкергән… Өс-башларыгызны үзгәртебрәк, хушбуйларны сибебрәк, калфакларны киебрәк, иннекләрне сөртебрәк, читекләрне киебрәк, күкрәкләрне киеребрәк, чапаннарыгызны ачыбрак, башларыгызны күтәребрәк, вак-вак итеп атлабрак, урамга да чыгыбрак, су буена төшебрәк, йөзләрне дә ачыбрак, бил-сыннарны чайкабрак йөрү кирәк.

      Мөршидә. Шәмси әби, үзең күрдеңме?

      Шәмси әби. Кара, кара, күзләре нинди яна… Гыйшык чебене йөрәгеңнән тешләп алдымы әллә?.. Юк, балакай, аны уйлау сиңа иртә әле. Менә апаң әйтсә, бер хәл. Аның нәүбәте. Сиңа, Алла боерса, башкасы да булыр әле.

      Саҗидә. И, Шәмси әбинең шул булыр инде. Атам өендә торуыма күпсенә.

      Шәмси әби. Юк, балакай, бер дә күпсенмим. Сыерчыкның оясы булмаса сайрамый, ди. Сезнең яшь чакларыгыз, сайрар-сайрашыр чакларыгыз.

      Мөршидә. Их, күрәсе иде үзен.

      Шәмси әби. Кемне?

      Мөршидә. Казан шәкертен.

      Шәмси әби. Кара, кара… сине бу узып китмәсә ярар иде, балакай…

      Мөршидә. Шәмси әби, мин болай гына. Син инде тагын әнигә әйтә күрмә.

      Шәмси әби. Чынлап булса да әйтмәс идем әле. Җанлы тәндә була ул. Гаеп түгел.

      Әсма керә.

      III күренеш

      Әүвәлгеләр һәм Әсма.

      Әсма. Әйдә, киттек, Шәмси әби.

      Шәмси әби. Әйдүк, әйдүк.

      Әсма. Балалар, каралышып, буялышып йөрмәгез. Илдә ят кешеләр бар, өс-башыгызны рәтләгез!

      Шәмси әби. Әйттем инде, әйттем, барысын да әйттем.

      Мөршидә. Әнкәй, тиз кайт. Без куркабыз. Төнгә калма.

      Шәмси әби. Курыксагыз, әнә кызларның киндер тукмаклаган җирләренә барыгыз. Анда бик күңелле.

      Әсма. Ай, аталары белсә үтерер. Әйдә, Шәмси әби!

      Шәмси әби. Әйдә, Әсма. Сау булыгыз, балалар. Киндер тукмаклаган җиргә, дим, сиздермичә генә.

      Мөршидә.

      Саҗидә. ^{} Сау бул, Шәмси әби. Тагын кереп утыр!}

      Әсма, Шәмси әби чыгалар.

      IV күренеш

      Мөршидә, Саҗидә.

      Мөршидә. Апа җаным! Апа җаным! Апа җаным! (Кочаклап әйләндерә.)

      Саҗидә. Нәрсә? Нәрсә? Чү, җибәр!..

      Мөршидә. Бер нәрсә сорар идем дә, ачуланырсың шул.

      Саҗидә.