Helena Hugo Derde Keur. Helena Hugo

haar, Alinda, voel dit of geluk en liefde soos ’n helderkleurige skoenlapper voor haar uitfladder – sodra sy dit wil gryp, glip dit weg. Sy vou haar arms op die tafel en lê met haar kop op haar arms. Dalk moet sy teruggaan Pretoria toe – Cullinan, om presies te wees. Die dae van diamantmagnate is nou wel oor en verby, maar hier en daar is nog ’n eiendomsmagnaat of twee.

      Skielik verlang sy hartstogtelik huis toe. Sy wil nie meer vir haarself sorg nie, sy wil huis toe gaan, in die bed klim en bedien word – die bed wat haar ma in Biggie Best-styl met Franse kant en satynrosies opgemaak het, die kamer waarteen sy altyd so gerebelleer het en wat nou so koel en aanloklik lyk.

      Alinda sien elke valletjie en strikkie in die fynste besonderhede, elke nagemaakte rosie, haar ma aan die swoeg om almal tevrede te hou – die skool, die huis, die loseerders, die leeskring, die teekring, die tennisklub, haar man, Herman, Alinda. Arme Ma …

      Trane van verlange brand Alinda se oë. Sy is lus en vertel vir Patience hoeveel sy huis toe verlang. Sy is lus en waarsku haar teen te lank in die vreemde werk, teen te veel verwagtings, teen simpel mans soos Danie Hartogh. Maar gelukkig is daar ’n klop aan die voordeur, ’n klop gemeng met die rinkeling van klokkies wat opgehang word.

      Alinda snuif en vee die nattigheid met die agterkant van haar hand uit haar oë.

      Patience gee haar een kyk en bied aan om te gaan oopmaak.

      “Seker nou iemand,” sê sy terwyl sy vorentoe loop.

      “As dit vir my is,” sê Alinda, “ek is nie hier nie.”

      2

      Patience trek die kombuisdeur diskreet toe.

      Alinda waardeer dit, maar pleks Patience haar kans gegee het om kamer toe te ontsnap. Nou’s dit te laat. Sy sal moet sit en hoop dis iemand met ’n pakkie of brief wat in ’n japtrap afgelewer sal word. Sy voel soos iets wat die kat ingedra het, sy sal nie nou iemand in die gesig kan kyk nie.

      Haar gedagtes dwaal terug na haar en Patience se gesprek oor Monique. Eintlik bewonder sy hul kollega. Monique se ma is Frans en haar pa Arabies en sy het haar pa om haar pinkie gedraai met die storie dat sy wil terugkeer na sy land van herkoms om haar wortels te soek, én haar trouman. Nou is haar ouers trots op haar en doodtevrede met haar keuse. Wanneer jou dogter met ’n sjeik trou, waai daar darem van sy status na jou kant toe oor – om nie te praat van die bruidskat nie. Monique se broers is glo ook verlig dat hul amptelike pligte daarmee aansienlik ingekort is, want geen man wat hulle aan haar voorgestel het, was ooit goed genoeg nie.

      Alinda sidder om te dink met wie haar broer Herman haar sal opsaal indien dit skielik deel van sý pligte moet word. Hy sal van sy chauvinistiese rugbytjomme nader sleep, een wat die yskas vol bier pak, die erf met motorwrakke besaai, vergeet om skoon sokkies aan te trek en naweke sy vriende op braaivleis, bier en die nuuste Robbie Wessels-CD’s trakteer.

      Maar sy verlang. Sy verlang tot na Herman ook …

      Lanklaas het sy so hard gewens sy kan huis toe gaan, maar sy is in die middel van haar jaarkontrak en sy was Krismis verlede jaar vir ’n maand by die huis.

      Toe het sy en Herman gebaklei dat die hare waai. Hy wou hê sy moet klaarkry met die Arabiere en terugkom.

      Haar ma was weer op breekpúnt en haar pa het elke dag gif aangemaak en die miere, plantluise en ander kruipende gediertes in die tuin gespuit. So kon niemand naby genoeg aan hom kom om hom by enige argument in te sleep nie.

      Alinda spits haar ore. Dis ’n man by die deur. Dit klink of hy in ’n argument met Patience gewikkel is én dat hy die oorhand kry.

      Die volgende oomblik bars die kombuisdeur oop. Danie Hartogh storm in met twee yslike inkopiesakke wat hy voor haar op die tafel laat neerplof. Patience gooi haar arms in die lug en maak dat sy wegkom.

      Alinda voel hoe haar hartklop versnel – nie van opwinding nie, van woede. Sy kners op haar tande en tel tot tien in haar kop, eers in Afrikaans en dan in Arabies.

      Danie bly staan, arms voor sy bors gevou, oë ondersoekend op haar, klein mondjie op ’n vasberade klontjie. Sy neusvleuels beweeg asof hy ver gehardloop het. Wat dink hy – dat sy hom om die nek moet val?

      “Jy mag maar kyk wat ek alles gekoop het,” sê hy ná ’n rukkie.

      “Weer ’n klomp gemors wat ek nie nodig het nie,” brom Alinda en maak geen aanstaltes om op te staan nie.

      Danie sug en begin self die sakke uitpak. Die eerste ding wat hy uithaal, is ’n liter yskoue Tab. Alinda kan sien dis koud, want die waterdruppeltjies wat gekondenseer het, loop in straaltjies teen die ronding van die bottel af. Haar mond water, maar sy sluk en knyp haar lippe op mekaar.

      Vrugtesap, bevrore groente, jogurt, melk, ’n slaaikop, tamaties, appels, druiwe, vars aspersies, salami, pastrami, pecorino, ricotta, olywe, spaghetti, pitabrood, ’n blik oesters en ’n doos sjokolade, ’n pak snesies en twee rolle driedubbellaag-toiletpapier. Alles word voor haar op die tafel uitgestal.

      Sy wou ook sjampoe, vitamien C-tablette, plastieksakkies, tandevlos, bruismeel, eiers en olie gekoop het. Sy wou self winkels toe gegaan het! En sy wil nie pitabrood en salami hê nie, ook nie oesters en melk nie.

      “Wat kos dit?” vra sy sonder om hom vir sy moeite te bedank.

      “Niks. Dis op my,” sê hy en soek ’n glas in die rak.

      Alinda spring op. “Nee, o nee, so vang jy my nie weer nie.”

      Hy draai die Tab-bottel nek-om. Die spuitgeluid wat ontsnap, is soos musiek in haar ore.

      “Wat bedoel jy met so vang ek jou nie weer nie?” Hy gooi die Tab in die glas. Dit bruis teen die kante op en loop oor. Sy kan dit ruik.

      “Ek kon jou nog nooit vang nie.” Hy tel die glas op en keer die oorloopsels aan die buitekant van die glas met sy tong.

      Geen maniere nie. Tipies wat haar broer ook sou doen, maar onverwags vind Alinda dit nie só afstootlik nie … Sy staar gefassineer en wend geen poging aan om hom te help om die gemors skoon te maak nie. Danie se tong krul om die glas, dan om sy lippe. Dat ’n man met ’n klein mondjie soos syne … Hy het haar al gesoen, gelukgewens met haar verjaardag en Kersfees en Nuwejaar, maar daar was nie sprake van ’n tong nie. Nee wag, sulke gedagtes moet in die kiem gesmoor word, voor sy ’n gek van haarself maak ná alles wat vandag gebeur het.

      “Ekskuus tog … Alinda!” ruk Danie se stem haar tot die werklikheid terug. “Ek vra: het jy ’n vadoekie?”

      Sy beduie in die rigting van die opwasbak. Danksy Patience is die skottelgoedlappie witter as wit.

      Danie sit die glas neer en maak die lappie onder die kraan nat. Dan vee hy die plasse Tab wat hy op die tafel gemors het netjies op, trek ’n tweede glas nader en gooi dit vol. Die spiere in sy voorarms span soos hy die bottel oplig. Hy het spiere, al is hy so skraal, dink Alinda verstom. Hempsmoue ongeërg teruggeslaan, sterk, stewige gewrigte en lang, lenige vingers.

      Waar was ons laas? dink Alinda. O ja, by vang.

      “Jy’t my vanmiddag gevang toe jy my gedwing het om oortyd te werk,” sê sy verwytend.

      “Alinda, ek het jou nie gedwing nie, ek het jou naam vir jou saalbestuurder gegee en sy het jou vriendelik versoek.”

      Die saalbestuurder … Hoekom noem hy háár nie by die naam nie?

      “Wel, ja,” sê Alinda katvriendelik. “Wie kan vir haar nee sê?”

      Danie is besig om die lappie onder die kraan uit te spoel. Die water raas so dat hy gelukkig nie die snedige klankie in Alinda se stem hoor nie. Maar sy hoor dit en is pynlik bewus daarvan.

      Hy draai om en kyk na haar. “Jy gaan oortydbetaling kry, en dis nie asof jou sterretjie vandag só helder geskyn het nie.”

      “Ek ken nie ongevalle nie, niemand het vir my gesê wat ek moet doen nie.”

      “Wens jy kon jou gesig sien – niemand was lus