Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

sy, nes Liana voorspel het.

      Kira hou Reinhard dop. Groot en indrukwekkend staan hy daar in ’n swart pak, sy gesig somber. Langs hom lyk sy swaer verpot. Dewald se gesig is wel ernstig, maar hy stort nie ’n traan oor sy suster nie. Dis veemd dat hy nie regtig hartseer lyk nie, dink sy.

      Sy sug verlig toe die seremonie by die graf verby is.

      “Jy kan saam met my kom as jy na die teedrinkery wil gaan,” bied Deon aan en neem haar hand. Sy wil wegtrek, maar dan laat sy hom begaan.

      By die teedrinkery in die groot saal naby die kerk los Kira later die groep mense waar sy is – Liana, Deon, Geert en ’n paar kollegas – en loop na waar Reinhard met mense praat. Hy draai na haar toe hy haar sien naderkom.

      “Dankie dat julle die begrafnis bywoon.”

      “Ag, Reinhard, ons sou mos nooit weggebly het nie. Ek kan net vir jou sê dat ek aan jou … julle … dink en dat ek jou sterkte toewens. Dis so ’n aaklige ding om verby te kry, is dit nie?”

      Hy knik. Impulsief beweeg sy nader. Dit laat haar hart in haar bors fladder toe hy haar hande neem en dit druk.

      “Jy is dierbaar.” Hy buk en soen haar teer op die mond.

      Hulle oë hou mekaar gevange, maar toe trek sy haar hande weg en loop.

      Op pad terug na Deon-hulle sien sy dat Riki Smit haar met venyn aankyk. Liewe hemel, die vrou is jaloers, dink sy. Natuurlik is sy lankal beenaf op Reinhard. Almal spot daaroor.

      Lucille Wiid, wat knibbel aan ’n toebroodjie, ’n koppie tee in die ander hand, het alles gesien. Dis heel insiggewend om vandag hier rond te loop en te kyk hoe mense hulle gedra, dink sy.

      Daardie Riki Smit het beslis haar oog op Reinhard Brand. Lettie Peens staan by ’n ander vrou en lyk bedremmeld van hartseer, maar sy loer ook kort-kort in professor Brand se rigting. Wel, dié Monique was glo haar beste vriendin, al het sy en Lettie se man iets aangehad wat meer as blote vriendskap was. Die normale reaksie van so ’n vrou sou jaloesie en woede oor die verraad gewees het. Lettie behoort eintlik bly te wees dat die kompetisie uit die weg geruim is en sy haar man kan terugkry.

      Jaco Peens gesels met iemand in die wynbedryf, sien Lucille. Een van die vroulike wynmakers – sy dink dis Stellenuitsig se nommertjie daardie. Nog mooi en jonk. Die man is maar ’n vrouejagter. Een minnares is skaars onder die grond en hy soek reeds ’n ander een. Dit laat Lucille aan haar pa dink. Lafhartige verraaiers. Sy kan sulke mans nie sterk genoeg veroordeel nie.

      Daar gaan die Trollips en hulle aanhangers. Die man by Kira leun glad oor om elke woord te hoor wat sy sê. Dit lyk of hy die skoot hoog deur het. Reinhard Brand het sowaar daardie mooi Kira gehad, en toe beweeg hy aan na die skone Monique. Maar nou ja, ’n man soos hy sal dit mos regkry om die keur van vroue in te palm. Lyk hy nie vandag mooi nie? Selfs in ’n lanferpak.

      Wel, sy het gesien wat sy wou, haar ordentlike en menslike belangstelling getoon, en nou kan sy weer gaan, besluit sy.

      Dalk moet sy binnekort met Lettie Peens gaan gesels. Op hulle plaas Verkeerdevlei, in daardie pragtige Kaaps-Hollandse opstal. Sy wil graag sien hoe weelderig die Peense lewe. Sy was nog nie in so ’n plek nie. Dis seker soos die herehuis by die Dorpsmuseum.

      Reinhard voel hoe die bloed uit sy wange sypel terwyl die prokureur Monique se testament lees. Hoe hanteer ’n mens so ’n nuwe skok met waardigheid? Gelukkig besit hý die huis in die Laan met al die inhoud en is hy en Monique buite gemeenskap van goed getroud, anders moes hy nou ’n nuwe tuiste gaan soek het.

      Sy was altyd baie versigtig dat hy nie sy hande op haar geld kan lê nie, maar sy het verwag dat hy háár moet onderhou.

      Hy kom agter dat sy swaer ook geskok en ontnugter langs hom sit, maar vir Dewald kry hy nie jammer nie. Het hy regtig verwag om van sy suster te erf? Monique was nie lief vir hom nie en het skaars van hom gepraat. Sy het hom nooit ná die troue, waar Reinhard hom ontmoet het, na hulle huis genooi nie.

      Die prokureur kug. “Nou ja, dit was mevrou Brand se laaste wens: dat haar bates gelykop tussen haar twee kinders verdeel word. Aangesien die kind wat sy verwag het saam met haar oorlede is, erf Riaan Brand, haar eerste kind, alles.”

      Reinhard hoor sy swaer saggies vloek, maar hyself bly sprakeloos sit.

      Die prokureur kyk simpatiek na hom, want hy kan natuurlik sien hoe ’n geweldige skok dit was.

      “Het … e … was u bewus daarvan dat mevrou Brand u kind verwag het?” vra die prokureur.

      Reinhard skud sy kop. “Sy het my nooit vertel nie.” Die woorde kom skor uit. Hoe ’n skreiende vernedering is dit nie.

      Hy dink met wrok en wrewel, amper met haat, aan sy oorlede vrou. En tog kry hy haar jammer dat sy as swanger vrou so gruwelik moes sterf. Wie sou daarvan geweet het? Indien enigeen? Sy het beslis nog nie gewys nie, maar met Riaan het sy ook lank nie gewys sy is swanger nie. Sy het ook nie oggendnaarheid gehad nie. Inteendeel, sy het blakend gesond en stralend gelyk.

      Swangerskap het haar laat blom, al wou sy eintlik nie kinders gehad het nie. Sy was maar snoep met haar liefde vir arme Riaan, maar nou sal hy ten minste geldelik baat.

      Die nadoodse ondersoek moes die swangerskap tog gewys het. Reinhard brand om met die kaptein te praat.

      Verlig dat hy die laaste van sy swaer gesien het, staan Reinhard op die stoep van sy huis.

      ’n Voertuig hou voor die hek stil en hy herken die kaptein. Sy het gekom voordat hy haar kon skakel, want die testament en die gevolge daarvan het hom so besig gehou.

      “Môre, professor,” groet sy toe sy naderkom.

      “Môre, kaptein. Ek wou u nog skakel, maar het eenvoudig nie tyd gehad nie.”

      “O? Nou ja, hier is ek. Dit was seker telepatie.”

      “Kom in,” nooi hy en neem haar na die sitkamer.

      Sy gaan sit en haal haar notaboekie en pen uit. “Waaroor wou u my geskakel het, as ek mag vra?”

      Hy neem oorkant haar plaas en kyk haar ernstig aan. “Het die lykskouing op my oorlede vrou gewys dat sy swanger was?”

      “Ja, maar dis tog iets wat u moes geweet het?” Haar oë rek. “Genade, moenie vir my sê u het dit nie geweet nie?”

      “Nee, ek het nie.”

      Sy druk haar vingers voor haar mond. “Oe, dis verskriklik,” prewel sy. “Ek sweer ek dag u weet.”

      “Nee, ek het eers daarvan gehoor toe die prokureur haar testament bekend maak en sê dat haar bates gelykop tussen haar twee kinders verdeel moet word. Maar aangesien een nou saam met haar oorlede is, erf net Riaan.”

      Lucille sluk. Sy is regtig diep geskok. “Nou kry die kannetjie … die oorlewende kind alles?”

      “Ja, Riaan kry alles, maar ek dink dit kom hom toe.”

      Sy staar na Reinhard asof sy probeer uitmaak of hy teleurgesteld en kwaad is oor hy niks erf nie.

      “Ek het genoeg geld van my eie, kaptein. Ek het Monique se geld nie nodig nie. Riaan is ook nie mý seun nie. Sy was swanger toe ons getrou het, maar ek het dit nie geweet tot dit te laat was nie.”

      Haar mond val letterlik oop. “Jissis … ekskuus.”

      Watse slet was dié Monique dan? wonder sy geskok. Sy het Reinhard Brand gevang, hom weggeraap voor arme Kira Trollip, en dit verwagtend met ’n ander man se kind. Afgryslik! Immoreel!

      “Hoeveel maande was Monique swanger?” vra hy. Dis of hy haar nie meer as sy vrou kan eien en haar dit noem nie.

      “Die forensiese patoloog het dit op sowat ’n maand en ’n half geskat.”

      Hy maak sommetjies in sy kop en kners op sy tande. Hoe kon dit sy kind gewees het as hy op daardie tydstip oorsee was om ’n maand lank ’n reeks lesings te gee? Hy het haar en Peens mos betrap toe hy terugkeer, en Monique was nie versigtig nie. Sy wou nooit op die pil