Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

motor te sit, so ’n veilige entjie van Reinhard Brand se huis af, en spioen te speel, met net toebroodjies om te eet en louwarm koeldrank om te drink, is regtig nie haar idee van Sondagvermaak nie. Veral nie as die kraaie flou word van die hitte nie. Haar klere kleef behoorlik aan haar vas.

      As Jaco Peens haar nie geskakel en gesê het hy dink sy vrou gaan by die professor kuier nie, was sy nie ure lank hier nie. En toe hét sy vrou kom kuier. Wie is die man saam met wie sy uitgestap het? Dit lyk of hy by die mooi professor oorbly. Sy sal moet gaan ondersoek instel.

      Nou ja, dan was die professor nie alleen saam met Jaco Peens se vrou nie. Peens het dit laat klink asof daar iets tussen sy vrou en Reinhard Brand aan die gang is en dat die professor sy vrou daaroor uit die weg geruim het. Wragtig, dis of sy in ’n doolhof voortploeter. Mense beskuldig ander asof hulle dink dit gaan die druk op húlle verlig.

      Die drade word al meer. Hier is baie van wat die Engelse hanky-panky noem aan die gang. Hanky-panky … Dit klink so snaaks, sy wil altyd lag, maar die werklikheid van so iets is nie snaaks nie. Jaloesie maak mense moorddadig.

      Die professor het kort voor middagete uitgegaan en toe gaan Kira Trollip ook met ’n man uit. Daar is dus iemand in haar lewe. Sy is nie regtig op die rak nie, maar dis te verstane, want sy is mooi en sjarmant.

      Die interessantste gebeurtenis is egter dat Lucille met haar verkyker kon sien dat Reinhard Brand aan sy kant van die heining met die Trollips soos ’n dief gesluip het om Kira en die man by haar af te loer toe hulle nog in die motor sit en gesels het. Hulle het darem nie gevry nie.

      ’n Mens sou dit nooit van hom verwag nie. Wat sou dit beteken? Dat hy nog iets vir haar voel en jaloers is?

      Aan die ander kant: wat sou jy wel van hom verwag? Daar is seker ’n stikdonker kant aan sy persoonlikheid.

      Nou gaan sy stort en iets behoorliks maak om te eet. Pasta met maalvleis en baie kaas. Sy sal dit met ’n stywe brandewyn-en-Coke afsluit.

      8

      Kira kom by die huis aan en gaan reguit kombuis toe om vir haar koeldrank te skink, want nou dood sy van die dors.

      “Hallo, Soekie,” groet sy verbaas. Reinhard se huishulp sit betraand langs die tafel by Souf.

      “Hallo, juffrou Kira.”

      Haar stemmetjie is maar bewerig en Kira gaan nader. “Kry die hele besigheid jou onder?” vra sy simpatiek.

      Soekie vee haar oë met haar mou af. “Dis vreeslik, juffrou Kira. Nou is Mevrou se broer ook daar en hy is slordig en onbeskof. En hy irriteer vir Professor iets vreesliks, maar hy kan hom nie wegjaag nie. Mevrou se begrafnis is seker aan die einde van die week en hy gaan natuurlik daarvoor bly. O, ek wens Professor het nooit met daardie vrou getrou nie. Dan was ons nie nou in dié gemors nie.”

      Amen, dink Kira weeïg. Sy skink vir hulle al drie koeldrank en kom sit aan die kombuistafel by die ander twee.

      “Hou net moed,” probeer sy troos.

      “Arme klein Riaan,” kla Soekie. “Hy kan nie huis toe kom nie en hy kla dat Professor se sekretaresse hom gedurig by sy ouma gaan haal om by haar seun te speel. En dié knou hom af. Professor weet dit nie en ons wil hom nie meer ontstel as wat hy reeds ontstel is nie.”

      Kira is verontwaardig. “Ag nee, Soekie! Julle moet Professor vertel. Hoekom moet die arme kind swaarder kry as wat hy reeds kry? Professor sal nooit toelaat dat hy by iemand kuier wat hom afknou nie.”

      Sy is so vies dat sy sommer haar hele glas koeldrank afsluk. “Ek sal hom vertel as julle te bang is.”

      Soekie kyk haar dankbaar aan. “Asseblief, juffrou Kira. Professor was darem nog altyd vir hom soos ’n eie pa. Baie goed, baie vol liefde.”

      Kira kyk haar verbaas aan. “Waarvan praat jy? Waarom sê jy soos ’n eie pa? Riaan ís mos professor Brand se kind.”

      Soekie skud haar kop, haar lippe saamgepers. “Nee, juffrou Kira. Hy is nie Professor se kind nie. Net haar kind. Mevrou s’n.”

      Kira voel ’n lamheid deur haar trek. “Maar hoe werk dit? Sy het dan die kind gekry nadat hulle getrou het. Ek was destyds lank weg nadat hulle getroud is, maar ek weet die kind was nie daar toe hulle getrou het nie en sy was baie ver verwagtend toe ek terugkom.”

      Sy onderskep ’n betekenisvolle blik tussen Souf en Soekie.

      “Juffrou, daardie vrou het gemaak asof sy nie in die ander tyd was nie, maar ek weet sy was. Toe maak sy of sy ’n vroeggebore honeymoon-baba kry.”

      Kira se ledemate voel asof hulle nie kan beweeg nie so geskok is sy. Geen wonder hulle het so holderstebolder getrou nie, al was dit swierig. Monique was haastig.

      “Het professor Brand dan niks vermoed of geweet nie?” prewel sy.

      “Nee, ek dink nie so nie. Maar ek wonder of hy ná die troue iets agtergekom het,” sê Soekie. “Hy is so ’n jintelman, hy sou haar mos nie uitgeskop het nie.”

      “Nee, Soekie, dalk weet hy nou nog nie die waarheid nie en dink hy dis sý kind,” beweer Souf. “Almiskie is hy lelik aan die neus gelei.”

      Kira vee met haar hande oor haar gesig asof sy drogbeelde wil wegvee. “Dis nou werklik skokkende nuus. Skokkend en ongelooflik. Hoe seker is jy van jou feite, Soekie?”

      “Ek het maar net die maande getel en gewonder, juffrou Kira.”

      “As dit waar is, was die vrou meedoënloos,” sê Kira. Was Reinhard dan só dom en maklik om om die bos te lei? Of so hopeloos verlief dat hy blind was?

      “Dit wás sy, juffrou Kira. Sy was gek oor Professor en wou hom hê, maar sy was so selfsugtig. Ek dink sy liefde vir haar het lankal opgedroog.”

      Was hy werklik ontnugter met die pragtige vrou wat sy hart so vinnig gesteel het? wonder Kira met ’n steekpyn in haar hart. Al die tyd was hy nie so gelukkig soos sy gedink het hy is nie.

      Soekie staan op. “Ek moet gaan. Ek het lank genoeg gekuier.”

      Kira groet en kyk hoe Souf saam met Soekie loop. Sy moet haar dwing om op te staan en na haar kamer te gaan. Sy smag om Liana hiervan te vertel, maar Liana is in Kaapstad om ’n konsert in die Kunstekaapteater by te woon.

      ’n Uur later skakel sy Reinhard se huisnommer en is verlig toe hy antwoord en nie Dewald nie.

      “Hallo, Kira, waarom bel jy?” vra hy verras. “Jy kan mos sommer oorstap.”

      Sy kan nie vir hom sê sy wil Dewald liefs vermy nie.

      “Ek kon seker, maar bel is mos gouer. Ek is baie jammer om jou met so iets te ontstel, maar Soekie het my vertel dat Riaan gedwing word om met Riki Smit se seun te gaan speel, en dis nie vir hom lekker nie.”

      Daar is ’n kort stilte voor hy sê: “Ek dwing hom beslis nie, ek dag hy wíl gaan. Riki kan ook so aanhou oor ’n ding. Dis nou vir my ’n skok om dit te hoor. Soekie moes my gesê het.”

      “Sy wou jou nie ontstel nie, want dinge gaan klaar so swaar …”

      “Ag, nonsens. Riaan se welsyn kom eerste. Ek sal dadelik werk daarvan maak. Hy hoef regtig nie weer te gaan nie.”

      “Nou ja, dan is die probleem opgelos en ek is bly.”

      “Dankie dat jy jou weer eens oor hom ontferm het, Kira. Ek waardeer jou belangstelling.”

      “Dis niks. Ek is mos lief vir die knapie.”

      Sy brand om te weet of Reinhard die waarheid oor Riaan weet, maar hoe gaan sy ooit uitvind? Sy kan hom tog nie reguit vra nie.

      “Jy wil seker nie saam met ’n moordverdagte gesien word nie, Kira, maar het jy nie lus om môreaand of so saam met my te gaan eet nie? Nie op Stellenbosch waar almal ons sal sien nie. In Kaapstad dalk. Nee wag, ek plaas jou in ’n slegte posisie. My gesig was die koerante vol. Ek sal herken word, dan is dit vir jou ’n vreeslike verleentheid.”

      Sy