Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

selfoon lui en hy antwoord. “Kaptein Wiid? Het u my swaer opgespoor?”

      “Nog nie, professor. Terloops, die polisiewag wat by die Trollips moes wees, was weg toe die inbraak gebeur het. Liana Trollip het aangedring dat hy gaan, want haar vriend het by haar gebly. Boonop het sy ’n alarmstelsel laat installeer. Dit wys jou net: mens moenie onverskillig of gemaklik raak nie. Van vandag af laat ek daardie buurt patrolleer. In julle geweste gebeur daar nou te veel snaakse dinge na my sin. Ek is in elk geval nou-nou daar – ek wil u graag iets wys.”

      “U kan nou kom, want oor ’n uur en ’n half moet ek uitgaan.”

      “Professor, herken u dié handskrif?”

      Lucille het die brief wat Lettie Peens haar gegee het só gevou dat sy net een reël vir hom wys.

      Jy hou aan om te vra en ek is nou moeg daarvoor, lees hy fronsend.

      “Herken u dié handskrif, professor?”

      Hy bestudeer dit ’n oomblik lank. “Dit lyk na Monique s’n. My vrou s’n. Maar waar kry u dit?”

      “Ek sal u later sê, professor. Het u enige voorbeeld van haar skrif?”

      “Ons kan in haar laaie gaan kyk. Of na wat sy in die telefoonboekie geskryf het.”

      Hulle gaan soek en vind ’n ou inkopielys in Monique se handskrif. Lucille vergelyk dit met die brief.

      “Lyk dieselfde, maar dit kan vervals wees. Ek sal dit vir ’n handskrifdeskundige gee.”

      “Wat het u daar, kaptein?” vra hy, want hy kan sy nuuskierigheid nie meer beteuel nie.

      Sy kyk onderlangs na hom. “Soos ek gesê het, ek sal u later wys. Op die oomblik is dit nog te vertroulik. Ek kan u net sê dat dit iets is wat ek by haar vriendin Lettie Peens gekry het.”

      Hy lyk so gefrustreerd en verydel dat sy hom jammer kry.

      “Sodra die handskrifdeskundige bevestig het of dit eg is, sal ek u kom wys.”

      “Nou goed dan.”

      Hy klink egter vies. Sy kan dit verstaan, maar sy moet hom ook nie so simpatiekgesind wees dat dit haar swak maak nie.