Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

gehou het, maar nou voel ek beter,” sê Lucille toe sy Kira aflaai.

      “As jy beter voel, voel ek ook beter. Totsiens.”

      Terug in haar studeerkamer by haar nasienwerk, kom Kira agter dat haar hart rukkerig klop, asof sy skuldig is en amper uitgevang is. Dis nou ’n verspotte reaksie, dié vrees as sy niks verkeerd gedoen het nie.

      11

      Reinhard kyk op toe Soekie vinnig by sy studeerkamer inkom.

      “En nou, as jy so verskrik lyk? Wie is by die voordeur? Kom hulle my arresteer?”

      “Professor maak nog grappies, maar dis nie snaaks nie. Hier is ’n man wat sê hy is Riaan se pa en hy wil met Professor praat. Hy sit nou daar in die sitkamer.”

      Reinhard vries eers, maar toe staan hy op.

      “Dit kan wees, Soekie. Jy weet dit nie, maar Riaan is nie my kind nie. Hy is ’n ander man se kind. Ek weet dis vir jou ’n skok …”

      “Nee, Professor,” sê sy kalm. “Ek weet.”

      Hy kyk verbaas na haar. “Jy weet? Hoe so? Ons het niemand vertel nie.”

      “Ek het doerie tyd die maande getel, Professor.”

      Hy vee met een hand deur sy hare. “Wragtig, die hele tyd is ek nog salig onder die indruk dat niemand die waarheid weet nie. Dat hulle dink Monique het prematuur geboorte geskenk.”

      Hy sien dat sy hom aankyk asof sy vir hom jammer is en daarvan hou hy nie. “Ek sal met die ware pa gaan praat,” sê hy byna bruut en loop by haar verby.

      As Soekie weet, sal ander ook weet. Sy sou tog gepraat het, al is dit net met die mense die naaste aan haar. Wel, die oomblik van waarheid is hier, Reinhard Brand, dink hy meewarig. Niks bly ooit geheim nie. Dis nie hoe die wêreld werk nie.

      Die man wat opstaan toe hy inkom, is omtrent so oud soos hy en nogal aantreklik. Baie bruingebrand, met donkerblonde hare en met die bou van ’n rugbyspeler. Net ’n kortkop korter as hy.

      “Adriaan Bouwer,” stel die man homself voor. “Riaan se pa.”

      Reinhard steek nie sy hand uit nie, maar kyk die vreemdeling takserend op en af. Ja, dié soort man sou vir Monique aantreklik gewees het.

      “Reinhard Brand. Waarom kom jy nou eers na vore? Riaan is al byna vyf jaar oud.”

      Die man kug en Reinhard hou nie van die skelm uitdrukking in sy geelbruin oë nie.

      “Ek wou nie julle huwelik verongeluk nie. Monique wou my ook nie sien nie. Sy het gesê ek moet wegbly, jy sal vir Riaan ’n pa wees.”

      “En dit was ek inderdaad, na die beste van my vermoë. Ek het hom soos my eie kind liefgekry. Sit asseblief, dat ons die saak kan uitpraat soos twee beskaafde mense.”

      Hulle sit, maar die man lyk vir Reinhard ongemaklik dog gedetermineerd. Instinktief hou hy net niks van dié Adriaan Bouwer nie. Al het hy nie ’n verhouding met Monique gehad nie, sou hy nogtans nie van hom gehou het nie.

      “Het jy ooit geweet … ek meen … het jy geweet Riaan is nie joune nie?”

      Reinhard kyk stip na die man. “Ek het gou genoeg agtergekom en Monique het gebieg. Sy was so hartseer, pateties en smekend, en ek was nog so lief vir haar dat ek die onvermydelike aanvaar het. Die arme kind is nie verantwoordelik vir die sondes van sy ouers nie.”

      Adriaan Bouwer se blik beweeg heen en weer soos hy die inhoud van die vertrek bekyk.

      “Het jy jou verbeel ek sal Riaan gee aan ’n pa wat hy nooit geken het nie bloot omdat sy ma dood is?” vra Reinhard bars.

      “Hy is tog bloed van my bloed. Ek is ook getroud en my vrou sal hom graag wil inneem.”

      Reinhard kan amper nie praat nie, so verontwaardig is hy. “Het jy ander kinders?”

      “’n Dogter.”

      “Wat hoe oud is?”

      Die man huiwer eers. “Tien.”

      “Jy het met ander woorde ’n verhouding met Monique gehad toe jy al getroud was, of is jou vrou net ’n houvrou?”

      Adriaan Bouwer ruk hom op. “Kyk hier, ek –”

      “Nee, kyk jý hier,” grom Reinhard. “Riaan is die helfte so oud soos jou dogter. Jy het dus vir Monique swanger gemaak toe jou dogter al omtrent vyf jaar oud was. Natuurlik wou jy nie skei nie, want dan moes jy onderhoud betaal. Toe gebruik Monique mý as ’n vangnet.”

      “Nou goed, dit het gebeur toe ek al getroud was. Maar dinge is nou anders. Monique is dood en die kind het nie ’n eie ouer nie.”

      “Dis nie vir mý anders nie. Riaan is my seun en ek staan hom nie aan vreemdelinge af nie.”

      “Waar is Riaan? Ek wil hom sien.”

      “Nie hier nie, maar hy is veilig. Jy gaan hom nie sien nie. Almal dink in elk geval hy’s myne.”

      “Ek kan DNS-toetse laat doen om te bewys hy’s myne. Hy is vir my kosbaar …”

      Reinhard se oë trek op skrefies. “O so? Nou, ná al die jare, en nadat jy hom nooit eens gesien het nie, is hy skielik kosbaar? Is dit nie dalk omdat hy Monique se erfgenaam is nie?”

      Hy sien hy is in die kol, want Adriaan se wange kry rooi vlekke op.

      “Ek het nie eens geweet hy het geërf nie!” protesteer Adriaan.

      Reinhard sit vorentoe, sy vuiste gebal. “Ek kan sien jy lieg. Jy hét geweet. Iemand het jou ingelig en nou is jy nie agter jou kind aan nie, maar sy geld. Wel, jy sal hom nie kry nie, en jou gulsige pote sal jy nie op sy geld sit nie. Daarvoor sal ek sorg, al kos dit hofsaak ná hofsaak.”

      Die ander man spring op. “Jý wil jou gulsige pote op sy geld kry!”

      Reinhard staan stadig op. Hy moet met mening die impuls onderdruk om die man aan die kraag te vat en hom uit te boender.

      “Ek het nie sy geld nodig nie. Ek het genoeg van my eie. Maar jy is seker flentergat genoeg om dit te wil hê, te oordeel na jou voorkoms. Trap voor ek jou uitgooi.”

      “Probeer,” sê hy uitdagend en Reinhard se hand skiet uit. Hy gryp Adriaan se baadjie vas en ruk hom nader, sodat hulle gesigte byna teen mekaar is.

      “Moenie my uittart nie. Ek kan en sal jou baie seermaak as dit moet, al dink ek beskaafde mense praat dinge uit en raak nie handgemeen nie.”

      Hy stamp Adriaan weg en dié trek sy baadjie reg, sy gesig bloedrooi. Hy storm uit, maar roep oor sy skouer: “Jy het nog nie die laaste hiervan gehoor nie!”

      “Sit net weer jou voete op my erf en ek maal jou flenters,” skree Reinhard agter hom aan.

      Hy bly hygend staan en besef dat sy vuiste gebal is en dat daar moord in sy hart is. Hy kan nie onthou wanneer laas hy so kwaad was nie. Nee, hy kan. Hy was so kwaad die aand voor Monique se dood toe hulle so gestry het.

      Hy kon haar daardie aand gerus vermoor, só kwaad was hy. Dit het wilskrag gekos om hom in te hou. Sy het die vreeslikste goed aangevang en altyd verwag om vergewe te word. Nou moet hy ook uitvind dat sy Riaan na sy biologiese pa vernoem het.

      Hy loop op die stoep uit en sien dat Adriaan Bouwer in ’n ou bakkie geklim het. Ook dat die taamlik gehawende Isuzu ’n Vrystaatse nommerplaat het toe die man wegry.

      Reinhard se eerste vermoede is dat Dewald dié man ken en dat hy hom van die testament vertel het. Dit was nie in die koerante nie, want hulle hou alles dig. Waar sou hy dus uitgevind het as dit nie by Dewald was nie?

      Wrewel en woede stoot bitter in sy keel op.

      Toe hy by die huis inloop, staan Soekie handewringend daar. “Jitte tog, ek dag Professor slaan hom kisboude.”

      Reinhard skud sy kop. “Nee, maar ek was lus om dit te doen. Verbeel jou, hy wil