Elsa Winckler Eerste Keur. Elsa Winckler

van hom, hoekom is hy nou ‘mannetjie’?”

      “Ek weet nou hy vry na my dogter,” brom haar pa en stap die huis binne.

      Cilla rol haar oë en kyk op haar horlosie. Dis amper nege-uur. Sy gaan solank afstap stalle toe.

      Toe sy en haar ma tien minute later by die stalle kom, is Reynecke, haar pa en van die werkers reeds besig om Maggie in te laai. Voordat sy vir Reynecke kan groet, sien sy Maggie is glad nie lus vir die besigheid nie. Die merrie rem grootoog teen die teuels.

      “Wag,” roep Cilla vir die mans en stap vinnig na Maggie toe. Die perd bewe en trippel onrustig, kopsku.

      Reynecke kyk vinnig op toe hy Cilla se stem hoor. Hy weet nie hoeveel haar pa weet nie, maar hy is nie, soos die vorige keer wat hy hier was, gul ontvang nie. Die oom was hoflik, maar kortaf. En die handdruk … Hy is seker beentjies in sy hand is gekraak.

      Hy kyk na Cilla wat styf teen Maggie staan. Sy vryf oor die merrie se nek en hy kan sien hoe die perd rustiger raak. Hy skud sy kop. Hierdie besigheid met die diere … Dit bly vir hom baie vreemd, dit laat hom ongemaklik voel. Maar ai, kyk daai lyfie.

      Sonder dat hy daaroor dink, stap hy na Cilla toe. Sy kyk op en glimlag. En hy vergeet van haar befoeterde pa agter hom, van al die werkers wat staan en wag, van Maggie, van alles, en hy buk af en soen haar. So ’n lang, stadige een.

      Toe hy sy kop wegtrek, kyk sy verdwaas op na hom en hy kan sy tevrede grinnik nie keer nie. Maggie druk haar kop tussen hulle in en albei lag.

      “Gaan julle nou heeldag hier rondstaan?” hoor hy Cilla se pa agter hom brom.

      “Pappa, het julle seker gemaak sy is oukei? Het iemand haar koors geneem?” vra Cilla.

      “Dis nie die eerste keer dat ek so iets doen nie,” sê haar pa kortaf. “Dis buitendien net ’n kort rit. Ons sal seker maak dat haar kop nie kort vasgemaak is nie sodat sy gereeld haar neus kan skoonblaas. Dis meestal teerpad, so daar sal nie baie stof wees nie. Bring haar nou, ek het nie heeldag tyd nie.”

      Maggie loer vinnig na haar pa en dan frons sy op na Reynecke. Hy glimlag en skud sy kop. Cilla lig een skouer en vryf verder oor Maggie se nek. Sy praat saggies met die perd. Uiteindelik tree sy terug.

      “Ek sal haar in die sleepwa kry,” sê sy en lei vir Maggie teen die plank op. Reynecke sug van verligting. Hoe gouer hulle hier kan wegkom, hoe beter. Definitief negatiewe vibes wat hy van die oom kry.

      Cilla se ma kom nader gestap, ’n tas in haar hand. “Môre, Reynecke,” groet sy. Hy is bly om te sien sy glimlag darem vir hom.

      “Môre, mevrou. Is dit Cilla s’n? Gee vir my, ek sit dit agterop.” Uit die hoek van sy oog sien hy hoe Cilla se pa se kop vinnig in hul rigting draai, maar hy probeer dit ignoreer.

      “Sê asseblief vir my Cecilia, of tannie Cecilia as dit vir jou makliker is, die ‘mevrou’ laat my elke keer voel ek moet my hare gaan kam,” lag sy, en hy ontspan effens.

      “Nou maar goed so, tannie Cecilia, dankie,” glimlag hy.

      Cilla se pa kom vinnig nader gestap en trek sy vrou onder sy blad in. Hy steek sy hand uit na Reynecke. ’n Oomblik lank wil Reynecke sy hande terug in sy broeksakke stop, maar dan steek hy sy hand ook uit. Hierdie keer is hy ten minste voorberei op wat kan gebeur.

      “Dankie, oom,” sê hy en moet op sy tande byt om nie sy gesig te laat vertrek nie. Sy hand sê les op.

      “Kyk na my meisiekinders of jy kry met my te doen,” brom Cilla se pa.

      “Ek sal. Indien Bravo … ek bedoel …” Hel, hoekom klink ’n doodnatuurlike ding skielik so erg? Reynecke maak keel skoon. “As Maggie en Bravo regkom, bring ek haar Sondag terug, anders sal ek laat weet,” sê hy vinnig.

      Hy maak vir Cilla die deur oop en stap om na sy kant van die bakkie. Toe hy inklim, druk Cilla se pa sy gesig by die venster in. “Jy sorg dat al twee van hulle Sondag terug is.”

      Hy kyk Cilla se pa in die oë. “Goed, oom.”

      Hy trek versigtig weg, sy een oog op die truspieëltjie om Maggie dop te hou. Cilla klik haar tong.

      “Ek is jammer oor my pa. Weet nie wat gaan met hom aan nie. Hy is nooit so ongeskik nie, ek sal –”

      Reynecke vat haar hand in syne. “Ek vat op een slag al twee sy meisiekinders weg. Ek dink ek verstaan.” Hy glimlag. “Jy het nie sy gesig gesien toe hy jou tas raaksien nie. As hy my met sy oë kon deurboor, dan het hy.”

      Cilla kyk grootoog na hom voordat sy begin lag. “Dis seker my eie skuld. Ek het hom geterg en vertel ons twee praat nie eintlik nie, ons vry net.”

      Reynecke blaf ’n lag uit. “Oukei, nou verstaan ek ten minste hoekom my hand amper vergruis is. En toe soen ek jou ook nog, sommer so voor hom.”

      Cilla skud haar kop en hy vat haar hand. “Hy het dit net baie duidelik gemaak dat hy oor warm kole sal loop vir jou. Hy gee om vir jou.”

      Hy draai stadig op die teerpad. Hy sou wat wou gee om net een keer te kon voel sy pa gee om vir hom en Philip.

      “Jy’s skielik stil,” sê Cilla.

      “Jy moet dit waardeer dat jou pa so is. Ek, ons het nie so iets geken na my ma se dood nie. Ons moes maar self na ons seerplekke kyk, self pleisters plak, alleen dokter of tandarts toe gaan. My pa het net nie belanggestel nie. As dit nie vir ouma By was nie …” Hy skud sy kop.

      Cilla gee sy hand ’n drukkie. “Is sy nou beter?”

      Reynecke druk haar hand en glimlag. “Ja, heeltemal. Ek het so geskrik toe sy my bel en sê sy moet dokter toe gaan. Ek kan nie onthou dat sy ooit siek was nie. Sy word oud, ek weet, maar …” Hy is ’n rukkie stil. “Sy is al een wat dit ooit gewaag het om oor my ma te praat voor my pa.”

      “Mense verwerk hartseer op verskillende maniere. Dit was dalk vir hom makliker –”

      “Om te wat?” vra hy kil. “Om sy kinders te ignoreer? Om al haar goed weg te gooi? Om alle foto’s van haar weg te pak? Om alles wat sy geskilder het, van kant te maak? Om my te verbied om ooit weer ’n verfkwas op te tel? Ek was tien.”

      Cilla se hart breek as sy dink aan die klein seuntjie wat sy ma verloor het en sommer sy uitlaatklep ook. Sy streel oor die hare wat laag in Reynecke se nek krul. Hulle ry in stilte tot by Rietfontein se afdraai. Dan kyk hy vinnig na haar.

      “Jammer, ek … ek moet liewer glad nie oor my pa praat nie, ek word elke keer van voor af kwaad.” Hy haal diep asem en druk haar hand. “Kom ons praat oor iets anders. Ek het gedink ons moet vir Maggie na die stuk oop veld neem. Sy kan saam met die ander merries wei. Dan sal ek vanmiddag vir Bravo soontoe neem. Wat dink jy?”

      Cilla dink so ’n rukkie, dan skud sy haar kop. “Ons is nog nie seker of Bravo vir Maggie in gedagte gehad het nie en ons weet ook nie of Maggie hom gaan toelaat om naby haar te kom nie. Ek dink ons moet eers vir haar na hom toe neem in die stal en kyk hoe hulle op mekaar reageer. Of sy ontvanklik sal wees vir sy … uhm … toenadering.” Sy glimlag vir Reynecke. “Bravo sal bietjie moet werk as hy haar wil hê, sy gaan nie sommer in sy skoot val nie.”

      “Lyk my dis waar van al die meisiekinders op Heuningkloof,” lag Reynecke en hou stil. Sy hand skiet uit en hy trek haar nader. “Vanoggend was nie naastenby genoeg nie, ek moet net weer …” Sy oë beweeg rusteloos oor haar gesig en dan soen hy haar.

      Sy lippe is warm en dringend en Cilla sug. Haar oë val toe en haar vingers verstrengel in sy hare. Maggie runnik en hulle trek hul koppe gelyk op. Reynecke se vingers streel nog een keer oor haar lippe voordat hy uitspring. “Tipies vroumens, sy soek nou aandag. Sy is nou lank genoeg geïgnoreer,” lag hy.

      Cilla kom stadig terug aarde toe. Sjoe, die man soen haar dat sy nie weet waar sy is nie. Haar lippe tintel nog steeds. Sy vee oor haar mond terwyl haar hartklop stadig na normaal terugkeer. Reynecke maak vir haar die deur oop en sy sien nou eers dat hulle voor die stalle stilgehou het. Hy druk haar eers styf teen hom vas en haar hart begin