Elsa Winckler Eerste Keur. Elsa Winckler

Reynecke. “Dit was Krisjan se oupa, dink ek. Hy kon ’n span osse voor ’n ploeg inspan deur net met hulle te praat. Dan het sy kleinkind agter die ploeg geloop en die osse het op en af die landerye geploeg, so heel op hulle eie. Hy het net so van die kant af met hulle gepraat.” Sy beduie na Reynecke, die mes nog in haar hand: “Jy moenie so kleingelowig wees nie, dié dinge gebeur.”

      “Dit het niks daarmee te doen nie,” kners Reynecke deur stywe lippe. Hy kyk Cilla in die oë en swaai met sy koffiebeker in haar rigting. “Vertel die mense van die ou wat jou so beetgehad het toe ek jou laas gesien het. Dit was nie Giel nie. Of wat was sy naam nou weer? Ek kan nie byhou nie. By watter nommer trek jy nou al?” vra hy met ’n sarkasties opgetrekte wenkbrou.

      Cilla se oë blits. “Kan ek jou asseblief alleen spreek?” vra sy styf en staan vinnig op.

      Reynecke neem stadig ’n sluk koffie terwyl sy oë oor haar beweeg. Hy is lus en gooi haar oor sy skouer en loop met haar ver weg. Maar dis definitief nie ’n goeie idee om haar alleen te sien nie. Buitendien, wat wil sy vir hom sê?

      “Hoekom? Daar is niks wat jy kan sê wat dié drie nie ook kan hoor nie, dis nie asof ons …” Hy vat nog ’n sluk koffie en maak keel skoon. “Praat, ek luister.”

      Cilla maak haar mond ’n paar keer oop en toe. Sy kyk vinnig na die ander, dan vou sy haar arms voor haar en lig haar ken. “Jy het vir my en Pieter by die skool gesien en jou eie, verkeerde afleidings gemaak. Daar is op die aarde niks tussen ons nie, hy is –”

      “O, jy laat maar sommer enige man toe om sy arms om jou te gooi?” Dan knik hy sy kop. “Maar dis reg, ek behoort te weet, ek het darem ook ’n beurt gekry, in die stal. Weet nie of jy dit sal onthou nie. Saterdagaand, drie, vier weke gelede?” Hy sluk sy koffie en sien hoe sy haar vuiste bal.

      Bewerig trek sy haar asem diep in. “Jou … jou moroon! En ek het gedink ek moet probeer verduidelik!” Sy kyk ’n oomblik langer na hom, haar oë skielik dor. Iets beweeg in sy binneste.

      “Jy behoort te weet. As jy na jou hart luister, behoort jy te weet ek sal nie … nie na wat tussen ons gebeur het nie,” sê sy saggies en stap vinnig uit die kombuis.

      Vir ’n paar oomblikke is dit doodstil. Dan spring Imke op en gee Reynecke ’n vuil kyk. “Cilla is reg, jy ís ’n bleddie moroon. En tussen hakies, ek het nog nooit gehoor dat sy so iets vir iemand sê nie. Sy het om ’n hoek gestap en in Pieter vasgeloop, hy het haar aan haar arms gegryp om te keer dat hulle val. Hy is die rugbyafrigter en hy’s getroud. Hulle het twee kinders. Ná die Saterdagaand hier by julle was sy nog nie weer saam met enigiemand uit nie. Ek hoop sy is klaar met jou, jy verdien beslis nie ’n vrou soos sy nie.”

      Imke gryp haar koffiebeker en stap vinnig uit. By die deur draai sy om. “Skies, ouma By, ek weet dis jou kleinseun, maar kan een mens so onnosel wees?” Dan swaai sy om en verdwyn gangaf.

      Reynecke sit sy beker stadig neer. Sy ouma kom pluk aan sy mou.

      “Toe, toe, wat staan jy nog hier? Keer haar en vra om verskoning. Moenie dat ek my vir jou skaam nie. Hulle is reg, jy maak nou soos ’n onnosele mens, maar ek weet jy is nie so dom nie. Toe, wikkel! Dis die eerste meisie wat nie om jou nek val nie, ek hou van haar.”

      Cilla soek haar motorsleutel in haar sak, maar sy is so verblind deur trane dat sy nie kan sien wat sy doen nie. Sy knip haar oë en vee die trane vies weg. Sy is so seer. Hoe kan hy so iets van haar dink? Ja, sy het met ander ouens uitgegaan, maar dit was voordat hy … voordat hy haar gesoen het asof sy die enigste meisie op aarde vir hom is, haar vasgehou het asof sy … kosbaar is. Hoe kan hy dink …?

      Haar hand sluit uiteindelik om haar sleutels en sy druk die alarmknoppie, sluit die deur oop.

      “Cilla!” hoor sy Reynecke dan roep, maar sy ignoreer hom en gooi haar handsak op die passasiersitplek.

      Dan is hy by haar en hy draai haar om na hom. Sy hou haar oë op die motorsleutels in haar hand. Sy kan nie verder verneder word nie; wat wil hy nou weer hê?

      Sy hande beweeg oor haar skouers en hy lig haar ken op. “Cilla, ek is jammer. Imke het my vertel wat gebeur het … ek het oorreageer, soos gewoonlik.” Hy glimlag verleë. “Ouma By se woorde.” Hy gryp haar hand. “Sê iets? Asseblief?”

      Cilla trek haar hand weg. Sy sluk teen die knop in haar keel. “Reynecke, ek … jy weet ek is baie intuïtief. Ek glo in my instinkte, ek het nog altyd. Dis hoekom ek hier is vanoggend, ek het geweet ek moes weer met jou kom praat. Maar jy is bang vir wat jy voel, vir wat jy aanvoel, vir wat jy wéét van my. Jy weet … as jy eerlik is met jouself, weet jy dat ek nie enige ou toelaat om so naby aan my te kom soos wat jy was nie.”

      Reynecke neem weer albei haar hande in syne. “Jy’s reg. Ek weet. Maar toe ek die ander ou se hande op jou sien, ek … ek was jaloers. As ek dit gewaag het om uit my bakkie te klim, sou ek hom met my kaal hande uitmekaar gepluk het.”

      Sy haal diep asem en kyk hom waterpas in die oë. “Wat tussen ons gebeur het, is baie spesiaal. Daar is ’n konneksie, dis meer as net die fisieke.”

      Reynecke kyk haar ’n rukkie aan en knik dan. Sy duime vryf ritmies oor haar hande. ’n Spiertjie spring in sy wang.

      “Maar kom ons vergeet liewer hiervan, Reynecke. Jy –”

      “Vrek, vroumens, maar jy kan darem baie praat!” roep Reynecke uit met ’n effense glimlag. “Gee my kans om te dink, oukei? Ek sukkel nog met hierdie intuïsie-ding. Om eerlik te wees, dit freak my heeltemal uit. Ek glo nie daarin nie. Wat jy met diere doen … dis ongelooflik. Ek kon sien wat jy sien by Bravo en daar was iets tussen ons …”

      Cilla probeer haar hande uit syne trek, maar hy verstrengel sy vingers in hare en hou styf vas.

      “Maar oor een ding kan ek saamstem. Daar is ’n definitiewe vonk, konneksie, wat jy dit ook al wil noem, tussen ons. Dis ek en die plaas elke dag, ek sukkel … dis nie vir my maklik om te praat oor wat ek voel nie. Maar wat ek die aand by jou ervaar het …” Hy skud sy kop en lig sy een hand op om haar wang te streel. “Dit was ’n eerste. Ek het nog nooit voorheen …”

      Hy sluk, laat sak sy hand en vat weer hare. “Dit was baie spesiaal. Ek … soos jy kan sien, is ek nie baie goed met die verhouding-ding nie. Maar ons is albei grootmense. Kom ons … spandeer tyd saam en kyk of iets ontwikkel. Ons praat mos nie van vir altyd en ewig nie, dalk vind ons oor ’n paar weke uit dat ons mekaar irriteer, of iets. Wat sê jy? Ek belowe om baie hard te probeer om nie weer so simpel te wees nie.” Sy glimlag is nog huiwerig, maar breër nou. “Ek wil nie weer uitgeskel word vir ’n moroon nie, sommer deur twee girls op een dag.”

      “Imke ook?”

      Hy knik sy kop en lag verleë. “My ouma het ook ’n hou ingekry. My enigste verskoning is, ek was jaloers. Vergewe my?”

      Nog voordat hy klaar gepraat het, begin sy glimlag en sy knik. Sy kan eenvoudig nie weier nie. As sy na haar verstand luister, sal sy nee sê. Hierdie ding kan uiteindelik vir haar net hartseer beteken, sy weet mos hoe hy voel oor ’n langtermynverhouding.

      Maar haar hart sing ’n ander storie. Haar hart onthou net die intense emosies wat Reynecke in haar wakker gemaak het, die hitte van sy hande, die teerheid van sy soene, die dringendheid in sy lyf. En sy wil meer hê, al is dit dan net vir ’n rukkie.

      Reynecke lag, lig haar op en tol met haar in die rondte. “Is dit ’n ja?”

      Sy lag en knik weer bly.

      “Nou waarnatoe gaan jy dan? Kom, ons koffie is nog nie op nie,” terg hy, sit haar neer en slaan ’n arm om haar skouers.

      Cilla kyk op na hom en haar hart sug. Stadig, Cillatjie, maan sy haarself, stadig.

      Sy gaan die tyd saam met hom geniet, maar haar hart oppas. Wel, sy kan immers probeer.

      7

      “Die Reynecke-ou het weer gebel. Hy kom skynbaar nou môre vir Maggie haal. Het dit iets met jou te doen?” Haar pa sluk ewe ongeërg aan sy glasie wyn, maar sy kan