Elsa Winckler Eerste Keur. Elsa Winckler

sy weer kom.”

      Reynecke knik stroef. “Ek het ook daaraan gedink. Ek sal hoor.” Hy ignoreer die verstomde uitdrukking op Koen se gesig en stap die huis in.

      Bravo ís weer moeilik, Koen en Krisjan is doodreg. Hy weet eintlik heelweek al dat hy ’n plan moet maak, maar hy het nog heeltyd gehoop die hings se probleme sal verdwyn. Dit is nou vir hom duidelik dat dit nie sommer gaan gebeur nie.

      Cilla. Hy hoef nie eens te probeer om te onthou hoe sy lyk nie. ’n Foto van haar is in sy brein gestoor. Hy sien haar heeltyd, dink sonder ophou aan haar, verlang na haar.

      Hy gryp sy selfoon, soek haar naam. Dalk is dit tog ’n goeie ding dat hy haar weer sien. Dis ses weke vandat hulle saam in die see was. Miskien, as hy haar nou weer sien, sal hy nie soos ’n tiener vol hormone reageer nie en sal hy besef dat dit alles maar net sy verbeelding was.

      Hy druk die knoppie. Hoe gouer hy die reëlings tref, hoe gouer kan sy lewe na normaal terugkeer.

      Cilla is op pad stalle toe toe haar foon lui. Sy haal dit uit haar broeksak. Dis Reynecke.

      Sy gaan staan botstil. Sy het sy naam gestoor toe hy haar twee weke gelede gebel het. Intussen het sy ’n paar keer gemik om sy naam te wis, maar sy het nog nie sover gekom nie. Haar vinger huiwer bokant die optelknoppie.

      Sy het die afgelope paar weke vir elke ou wat haar uitgevra het ja gesê in die hoop dat sy van hierdie man kan vergeet. Die aande uit was lekker, sy het heerlik gesels, na interessante plekke gegaan. Maar nie een van die ouens maak haar so bewus van haar vroulikheid, haar begeertes, haar lyf se behoeftes soos Reynecke nie. Sy stel nie belang daarin om aan selfs net een van hulle te raak nie, terwyl sy haar hande moet vashou as sy naby Reynecke is om te keer dat sy hom nie beetpak nie.

      Laat sy dit nou maar erken. Die man doen iets aan haar, laat haar verlang na dinge waarvoor sy nie naam het nie. Sy het nog nooit so gevoel nie. Sy is eintlik bang vir wat sy voel, asof sy die gevoelens wat hy in haar wakker maak, wil ontken, onderdruk, iets wat sy nog nooit probeer doen het nie.

      Sy het nog altyd haar intuïsie vertrou, geglo dat dit wat sy voel, wat sy ervaar, die waarheid is, dat dit bedoel is om so te wees. En sy kon nog altyd, sonder om te huiwer, net oorgee en dinge met haar laat gebeur, want sy weet dis reg so. Maar nou veg sy terug. Dis teen haar aard en dit maak haar ongelukkig. Maar rooi ligte begin in haar kop flikker wanneer hy in die omtrek is. Al voel dit ook reg.

      Hierdie keer baklei sy met haarself, met wat haar hart wil hê. En totdat sy nie vrede in haarself het nie, totdat sy nie presies seker is wat haar hart sê nie, moet sy die man uit haar sisteem kry en hom op ’n afstand hou.

      Sy druk die groen knoppie. “Hallo, Reynecke.” Sy probeer haar asemhaling normaal hou.

      Dis eers stil. “Uhm, ek het gewonder …” Stilte. Cilla voel haar asem in haar keel vasslaan. Wat wil die man hê?

      Sy hoor hoe hy sy asem diep intrek. “Jy’s glo baie besig, maar ek sal bly wees … Koen het gedink …” Sy hoor ’n onderlangse knoop.

      “Bravo is weer moeilik. Is dit vir jou moontlik om een of ander tyd vandag na hom te kom kyk? Dis nou as jy nie weer ’n date het nie.”

      Cilla frons.“’n Date, hoe bedoel jy?”

      Dis weer vir ’n oomblik stil. “Dit het niks met my te doen as daar elke aand ’n ander ou by jou kuier nie …”

      Philip het natuurlik iets gesê. “Nou hoekom praat jy dan daaroor?”

      Doodstil aan die ander kant. Cilla besef sy het ophou asemhaal en probeer onhoorbaar ’n teug asem inkry.

      Reynecke maak keel skoon. “Ek bel oor besigheid. Ek sal jou natuurlik vergoed vir jou tyd. Kan jy asseblief weer na Bravo kom kyk?”

      Cilla slaan haar oë hemelwaarts. Die man maak haar mal. “Ek kan kom kyk, maar …”

      “Goed, sien jou dan later.”

      Cilla kyk verdwaas na die foon in haar hand. Hy het sowaar al weer neergesit. Sy bel terug.

      “Is iets fout?” kom sy stem koel oor die lyn.

      “Daar kan wees. Ek was besig om vir jou te sê –”

      “Kan jy na Bravo kom kyk of nie? Dis al wat ek wil weet.”

      “Sal jy nou vir my ’n kans gee om iets te sê?” Cilla is so vies sy kan gil.

      “Nou hoekom sê jy nie wat jy wil sê nie, jy praat in elk geval aanmekaar.”

      Cilla tel tot tien en haal diep asem, in en uit. “Wat ek wou sê, is dat dit nie help om my te laat kom as jy nie wil hoor wat ek sê nie. Dan is dit beter dat jy iemand anders kry, na wie jy sal luister. Ter wille van Bravo.”

      “Ek het al vir jou gesê dat ons ’n kamp omhein het. Intussen was die veearts hier. Jy was reg oor sy bloed. Maar ek weet nog nie van die merrie-ding nie. Dit bly vir my …” Hy sug diep. “Ek sal bly wees as jy asseblief weer na Bravo kan kom kyk.”

      “Dis nie nodig dat ek soontoe kom nie, ek kan oor ’n afstand –”

      “Cilla. Asseblief.”

      Cilla sug ook. Hoe sê ’n mens nou nee vir so ’n man? “Nou maar goed. Ek sal so na middagete by jou wees. Totsiens.” Sy druk die knoppie vinnig voordat hy weer iets kan sê, maar haar foon lui weer. Dis hy.

      Toe sy onwillig optel, hoor sy net ’n vinnige “Dankie, sien jou later” voordat Reynecke dooddruk. Hou natuurlik daarvan om die laaste sê te sê, tipies man. Vies stop sy haar foon terug in haar sak en stap doelgerig stalle toe. Sy sal nog een keer gaan help met Bravo, maar as Reynecke haar wéér aankyk asof sy mal is, kan hy maar vergeet om ooit weer van haar dienste gebruik te maak.

      Ses weke was toe nie lank genoeg nie. Cilla kom aangestap en Reynecke voel hoe sy bloed verhit, sy hartklop versnel en sy asemhaling hortend raak.

      Inteendeel. Dis asof die ses weke hom uitgehonger het, asof sy nog mooier geword het, aanlokliker. Sy oë dwaal rusteloos oor elke sentimeter van haar lyf terwyl sy stap. Hy het haar gemis. Haar lyf, haar reuk, haar cheeky haarstyl, haar glimlag. Hy draf by die stoeptrappies af na haar.

      “Dankie dat jy gekom het,” sê hy.

      Cilla vou haar arms voor haar en glimlag stram. “Jy het so mooi gevra, hoe kon ek weier?”

      Reynecke pers sy hande in sy broeksakke. Hy wil haar nader pluk, haar arms om hom voel, elke stukkie van haar lang, soepel lyf teen hom vasdruk. Hy draai vinnig stalle se kant toe.

      “Kom. Ons wil nie jou tyd mors nie.”

      Hy voel amper paniekerig. Tyd en afstand het nie gewerk nie. Al die deurmekaar gevoelens wat sy in hom wakker maak, is nog daar, net baie meer intens. Dit was ’n fout om haar te laat kom, hy moes dat sy die afstand-ding gedoen het, dan was dit nie nodig dat hy haar weer sien nie, dat haar rosegeur hom weer omsingel nie …

      “Is ons regtig so haastig?” hoor hy haar agter hom sê. Hy draai om en sien dat sy ’n hele ent agter is. Hy het al hoe vinniger gestap, besef hy, so asof hy wil weghardloop. Hy kyk na haar soos sy draf om op te vang en byt op sy tande. Weghardloop gaan nie help nie. Die meisie het baie naby sy hart nesgeskop en hy het geen idee wat om daaraan te doen nie. Hy moet haar net vinnig hier wegkry en seker maak dat hy haar nooit weer sien nie, dis al wat gaan help om van haar te vergeet.

      Hy draai weer na die stalle en stap nog vinniger. “Hoe gouer ons daar kom, hoe gouer kan jy terug.”

      Cilla stap stadig agter hom aan. Hy was dan die een wat daarop aangedring het dat sy vandag nog na die hings kom kyk, en nou lyk dit asof hy nie gou genoeg van haar ontslae kan raak nie. Haar oë sak af na waar sy jeans styf span om ’n paar netjiese boude. Sjoe! Sy kyk vinnig anderpad. Wat ís dit met haar en die man? Sy kan nie onthou dat sy al ooit enige man so beloer het nie, maar hierdie boer … Definitief ver wegbly, baie ver.

      By die stalle staan Reynecke eenkant toe en beduie vir haar om in te stap. Sy skuur by hom verby en sy reuk vou om haar. Hy