Elsa Winckler Eerste Keur. Elsa Winckler

al begin dink dat sy haar die hele episode verbeel het. Haar pa het op ’n keer genoem dat hy en Reynecke weer gepraat het oor Maggie, maar sy wou nie invra nie. Haar ma hou haar met arendsoë dop wanneer Reynecke se naam genoem word.

      Intussen slaap sy sleg, sy wonder oor hom, onthou sy hande oor haar rug, onthou hoe reg dit alles gevoel het …

      En nou, van alle dinge, ’n vriendskapversoek op Facebook. Haar hand huiwer bo die knoppie om dit te aanvaar. Sy druk dit. ’n Nuwe bladsy maak oop en nooi haar om iets vir haar nuwe vriend te skryf.

      Wat sal sy sê? Móét sy iets sê? Wil sy? Sy vroetel haar hare deurmekaar. Wat, wat, wat? Bravo. Sy kan iets oor die hings sê. Sy tik vinnig: “Hallo daar. Hoe gaan dit met Bravo?” en stuur die boodskap voor sy van plan verander. Dan spring sy op en toe sy haar kom kry, stap sy op en af in die klein sitkamertjie.

      Sy sug. Die man maak haar nou sowaar mal. Sal sy nou soos ’n bakvissie sit en wag vir ’n briefie?

      Sy trek haar tas met nasienwerk nader. Sy het ’n vraestel om op te stel en al die opstelle om na te sien. Sy kan nie hier sit en ginnegaap nie.

      Tien minute later kan sy dit nie meer hou nie. Sy gaan weer Facebook toe. Reynecke het haar geantwoord! Net een woord: “beneuk”. Sy glimlag. Die man het dan tog so ’n bietjie humor in hom.

      Haar selfoon lui. Nie ’n nommer wat sy ken nie.

      “Hallo, Cilla hier.”

      Dis vir ’n oomblik doodstil aan die ander kant. “Cilla. Dis Reynecke. Reynecke Retief.”

      Sy gaan sit vinnig, haar bene skielik lam.

      “Hallo, Reynecke. Ons is nou friends.” Sy trek ’n suur gesig. Wat ’n simpele opmerking!

      Hy maak keel skoon. “Uh … ja.” Dis weer stil.

      “Jy was reg … oor Bravo, bedoel ek.” Hy is ’n rukkie stil. “Ons het die onderste stuk veld laat toekamp en hy het nou ’n groot stuk grond waarop hy kan rondhardloop. Hy is al klaar rustiger.”

      “Ek is bly.” Cilla klem die foon vas. Wat kan sy tog nog sê?

      “Nou ja, wou net vir jou sê. Lekker aand verder.”

      Die volgende oomblik kyk sy af na die foon in haar hand. Hy het neergesit. Lekker aand verder? Wat is dít nou? Sy sit ’n rukkie en staar stom na die selfoon. Simpel vent! Sy gooi die foon eenkant toe en trek haar werk met mening nader. Sy haal die klompie opstelle wat sy nog moet nasien uit haar tas, en ’n stuk papier val op die grond.

      Dis die tekening van Roux. Sy buk af grond toe en vou dit stadig oop. Haar hart galop.

      Dis hy. Is dit nie? Sy het van hom geweet, van hom gedroom, vandat sy tien jaar oud was. Sy tuur nog ’n oomblik na die tekening en stop dit dan vererg terug in haar tas. Sy weier om haar verder te verknies oor een mansmens vol vooroordele en vooropgestelde idees.

      Imke is dalk reg. Sy moet ’n slag met iemand uitgaan. Al is dit net sodat sy een aand lank nie aan Reynecke Retief hoef te dink nie.

      Reynecke steek in sy kombuisdeur vas. “Môre. Ek het nie verwag om jou die naweek te sien nie,” sê hy en mik vir die koffiekan op die groot tafel. Dis vroeg Saterdagoggend en Philip sit met ’n beker koffie daar.

      “Ek en Imke was gisteraand uit, toe’t ek besluit om liewer hier te slaap. Ek ry netnou terug Hermanus toe.”

      Reynecke kyk stip na Philip. “Imke?”

      “Ja, die een wat hier was saam met Cilla. Jy onthou seker vir Cilla? Sy het na Bravo kom kyk?”

      “Ek onthou vir Cilla, en vir Imke, moenie verspot wees nie. Ek het net nie geweet jy kuier daar nie. Van wanneer af?”

      Philip lig sy skouers. “Ons het so ’n maand lank boodskappe gestuur en toe maak ek my move. Sy is spesiaal. Baie spesiaal. Ons … ag ek weet nie, dit werk net.”

      Reynecke gaan sit by die tafel en kyk oor die rand van sy koffiebeker na sy broer. “Spesiaal. Ek dink nie ek het al daai een uit jou mond gehoor nie. Hoeveel keer was julle al uit?”

      “Elke aand die laaste twee weke. Ek het haar verlede Maandagaand vir ete kom haal en ek het nie gedink ek sal voor daai naweek weer by haar uitkom nie, maar toe …” Hy lag verleë. “Toe is Vrydag heeltemal te ver.”

      Reynecke kyk sy broer verbaas aan. “Is jy regtig ernstig oor dié girl?”

      “Ek dink so.”

      “Wel, hierso,” sê Reynecke en klink sy koffiebeker half onwillig teen Philip s’n. “Nie gedink ek sal die dag sien nie.”

      Philip glimlag na binne. “Sy is … sy maak my gelukkig.” Dan lag hy. “Behalwe dat sy nie kan kos maak nie. Ek het gedink ons kan Woensdagaand sommer by haar kuier, ek het iemand gehad wat by die restaurant kon uithelp. Toe moes sy bieg. Maar Cilla het die aand gered. Kan daai girl lekker kos maak.”

      Reynecke voel hoe sy hart vinniger klop. Hy sit sy beker neer.

      “Uhm … hoe gaan dit met Cilla?” vra Reynecke kamstig ongeërgd en hou sy oë op sy koffie.

      “Goed, dink ek. Ek hou van die ou wat sy gisteraand daar gehad het. Die ander een is maar ’n loser.”

      “Ander een?”

      “Ja, vroeër die week het ek en die ander ou toevallig saam by die meisies se voordeur opgedaag, toe nooi ek hulle twee sommer om saam te ry Hermanus toe en by my te kom eet. Praat vreeslik baie oor homself. Ek is bly Cilla het van hom ontslae geraak. Die een van gisteraand kan ten minste interessant gesels.”

      Reynecke klem sy koffiebeker vas. Sy kop raas en hy moet op sy tande byt om nie in stringe te vloek nie.

      Philip staan op, strek hom uit. “Moet sê, ek het nogal gedink jy sal ’n move van jou eie maak met daai girl. Dit het gelyk …” Hy lig sy een skouer en kyk na sy horlosie. “Ek moet spore maak. Ek het gedink om volgende naweek af te vat by die restaurant en te kom uithelp hier. Jy het tog al begin saai?”

      Reynecke knik.

      Philip klop hom op die skouer. “Ek bring vir Imke saam. Nou ja, laat ek ry.” Hy stap kombuisdeur toe.

      Reynecke kyk op toe hy besef Philip het in die deur vasgesteek.

      “Jy oukei?” vra Philip.

      Reynecke staan op en sit sy koffiebeker hard neer. “Wat sal dan nou met my verkeerd wees?” vra hy bars.

      “Jy en Bravo is ewe beneuk. Jy’t dalk dieselfde probleem as hy,” terg Philip en maak hom vinnig gangaf uit die voete.

      Reynecke stap dreigend agter hom aan, vuiste langs sy sye gebal. “Ja, jy beter padgee, bliksem,” roep hy agter sy broer aan, maar Philip lag net.

      Lank nadat Philip weg is, staan Reynecke nog op die voorstoep. Hy moes Philip met die vuis bygedam het, dan was hy dalk nou rustiger. Net die gedagte dat ’n ander man naby Cilla kom, maak hom woedend. Nie vies nie, nie kwaad nie, woedend! En dan praat Philip nog van twee ouens …

      Die hemel weet hoekom hy wat Reynecke is nou so kwaai reageer. Hoeveel mans by Cilla kuier, het niks met hom te doen nie. Hoekom voel hy dan so half verneuk?

      Hy het gedink die lang ure en harde fisieke werk sal hom help om van haar te vergeet. Maar haar bikini-lyfie spook by hom, dagin en daguit. Hy vloek saggies en hamer met sy vuis teen die voordeur. Nog ’n knoop. Sy hand is bleddie seer.

      Hy kyk af na die nerfaf kneukels. Philip is dalk heeltemal reg. Hy het dieselfde probleem as Bravo. Hy het prentjies van ’n vrou in sy kop.

      “Môre, môre,” sê Koen agter hom.

      “Môre. Dis Saterdag, ek dog jy’s by Stef se rugbywedstryd?”

      “Ons gaan nou ry, hulle speel eers bietjie later. Krisjan het kom sê Bravo is weer lekker beneuk vanoggend. Dink jy nie …?” Koen maak keel skoon. “Ek dink dis dalk ’n goeie idee om weer vir