Bet-El. Helena Hugo

seën?

      Maar dis vroue nie beskore om soos mans voor die gemeente op te staan nie, hulle dien God in die stilte van ’n kombuis of op ’n agterstoep, soggens vroeg wanneer die gesin nog slaap. Sy sal getrou aan Daniël se sy staan, God voortdurend smeek om hulle die regte weg te wys, haar haar sonde van vertwyfeling te vergewe. Dit is haar besluit nou en hier.

      Die laaste psalm van die oggend vul die vars oggendlug met suiwer smeking, ook uit haar hart.

      “Neem Heer mijn bange klagt ter ooren.

      Zie als ’t aan woorden mij ontbreeckt,

      wat d’ overdenking in mij spreeckt.

      Gewaardig U uit ’s hemels thooren

      mijn stem te hooren!”

      Die musiek en die woorde bly by haar op pad terug kamp toe. Doelie het ontbyt gemaak, die kinders is aangetrek. Alles werk soos dit moet, al was sy nie by nie. Nadat hulle geëet het, gaan rus sy tot dit tyd raak om reg te maak vir die Goeie Vrydag-diens.

      Dit is ’n somber geleentheid, die kerk soos vanoggend en gisteraand gestroop van enige versiering, die kerkgangers diep onder die indruk van die gebeure rondom die kruis.

      •

      Dalk is dit te danke aan hul dominee se preek, want die familiebyeenkoms by ma Susanna-hulle volg sonder enige botsing. Alles verloop glad, behalwe vir Lutz wat teen etenstyd soek raak.

      “Hy doen dit altyd,” klik Klein-Willem.

      “Dankie, ons hoor jou,” sê Daniël, “gaan was solank julle hande.”

      “Eerste by die badkamer!”

      “Ek race jou!”

      Tant Hester kyk die kinders agterna. “Wat gaan aan met daai klein Duitser? Altyd opsent.”

      “Hy is kwaad vir sy pa.”

      “Of hy verlang. Ons weet nie, want hy praat nie.”

      Kok kom sê dat sy hom in die stalle by John gesien het.

      “Hy wil eet saam met John,” sê sy toe sy die skottel met vis op die tafel sit.

      “Dis beter om die seun te los,” sê Meester. “Hy is gelukkig waar hy is.”

      Maria wil opsluit ook soontoe, maar Daniël sit sy voet neer.

      “Ek en Neels is ook lief vir perde.”

      “Julle bly net waar julle is.”

      Daarmee is die saak afgehandel en word die tafelgebed gedoen en die vis opgeskep.

      “Lutz is darem te dwarstrekkerig,” sê Anna Catharina voornag vir Daniël.

      Die kampbedjie kraak soos hy sy lê kry. “Maar gee hom ’n perdestal om skoon te maak, dan doen hy dit sonder murmurering.”

      “Die baron sal nie daarvan hou nie.”

      “Waar kan hy ons voorskryf? Hy het sy seun op meester Elie afgegooi en hom vergeet.”

      Sy wil vra of hy weet waar Lutz se ma is, maar dink toe aan ma Caroline en die nag van Cara se geboorte. Sy was dertien, haar maandsiekte het pas die vorige maand begin. Ma Susanna het haar behoorlik ingelig oor die nadele van vrouwees en haar gewaarsku om weg te bly van mans, want hulle sit jou in die ander tyd. Die enigste man in wie sy van kleins af belanggestel het, is Daniël en hy het toe nog van haar af weggebly. Dus het haar ma se ouvroustories haar nie ontstel nie, maar daardie nag sal sy nooit vergeet nie …

      Dit was Kerstyd en hulle het op Mispa gekuier. Die huis het weergalm van ma Caroline se gille. As dit is hoe dit werk, het Anna Catharina gedink, sal ek nog harder gil. Maar ma Susanna het op haar senuwees geraak en besluit hulle ry die volgende oggend vroeg terug Kimberley toe. Tant Hester het later vertel dat die gekerm tot laatmiddag aangehou het en Cara teen skemeraand in ’n bloedbad gebore is. Ma Caroline was so siek, hulle moes ’n vrou soek wat in die melk was om die baba te voed. Dis hoe Katryn deel geword het van die huishouding. Cara is vier jaar oud en Katryn dra haar steeds op die heup.

      Cara weet net so min soos Lutz wie haar ma is.

      Dit maal en maal deur Anna Catharina, maar sy kan nie sover kom om dit op te haal nie. Daniël het sy vaste menings en sy respekteer hom daarvoor. Wat alles op Mispa aangaan, sal sy stuk-stuk bymekaarsoek tot sy die hele prentjie het. Vir hom het sy nog nooit reguit gevra nie, luister maar as hy die slag praat.

      Vreemd, sy kan soms lank lê en stoei met allerhande kwelgedagtes en dan, sonder dat sy dit agterkom, slaap sy. Want skielik is dit oggend en Daniël staan in die grou lug klaar aangetrek en kyk vir haar.

      “Môre, Anna. Nie weer gedroom nie?”

      “Nee, gelukkig nie.”

      “Reg vir die dorp?”

      “Ek moet eers opstaan, Daniël, en aantrek.”

      “Ek gaan haal jou waswater.”

      “Kan jy sommer die seuns uit die bed opkry? Ek sal kyk of Katryn al wakker is.”

      Sy gooi haar japon oor en loop kleinhuisies toe. By die wa stop sy, roep saggies. “Katryn!”

      Katryn steek haar kop uit. “Môre, Anna.”

      Sy sê “Anna” nes Daniël en dit maak nie vir haar saak hoe Anna Catharina daaroor voel nie. Katryn sê vir niemand “nôi” of “seur” nie. Sy tree op asof sy haar werkgewers se gelyke is, slaap nie by die strooise nie, meng nie met die ander Boesmans op Mispa nie. Katryn het van nêrens af aangekom en is vir dood in die veld opgetel, ’n vlugteling met ’n storie wat niemand kon glo en wat lankal nie meer saak maak nie. Sy is Cara se soogmoeder en klaar.

      “Ons gaan vir Georgina kuier, jy onthou.”

      “Ek het nie vergeet nie.”

      “Ons ry seweuur, dan eet ons daar.”

      “Jy het gesê.”

      Soms weet Anna Catharina nie of sy haar vir Katryn moet vererg of nie. Dieselfde geld vir Lutz. As hy haar so boosaardig aanstaar, ontstel dit haar. Probleem is, albei laat haar voel asof sy ’n indringer op Mispa is, en dis nie waar nie. Hulle is die indringers.

      •

      Toe Daniël met die kapkar voor Georgina’s Dresses stilhou, stoot Pierre Francois die voordeur oop.

      Dis ’n geel huis met pers rame en hortjies, die dak afgerond met ’n smeedysterrandpatroon. Op die uithangbord bokant die ewe pers voordeur pryk Georgina’s Dresses in swierig gekrulde letters.

      Pierre Francois glimlag breed, hy lig sy hand en waai en waai.

      “Hulle het die huis geverf vandat ons laas hier was,” sê Anna Catharina.

      “Lyk soos ’n Krismiskoek,” brom Daniël.

      Pierre Francois kom in die tuinpaadjie afgedraf. Hy dra ’n stywe broek gemaak van ’n lap met blokkiespatrone en ’n bypassende onderbaadjie. Sy wintertuin staan in volle blom, sy madeliefies dansend in die oggendson.

      “Welkom, welkom, welkom!” groet hy.

      Daniël knoop die leisels en spring af. “Ek help jou, dan ry ek,” sê hy.

      “Cara, kyk die pophuis,” beduie Maria.

      Katryn sit penregop met Cara op haar skoot.

      Daniël en Pierre Francois groet mekaar met die hand.

      “Dag, swaer,” sê Pierre Francois. “Heerlike herfsdag vandag?”

      Daniël antwoord hom nie met dieselfde entoesiasme nie. Hy hou sy arm vir Anna Catharina sodat sy makliker kan afklim.

      Sy soengroet vir Pierre Francois. “Ek hou van julle huis.”

      “Nie so somber nie, nè. Kyk hoe pragtig is sý.”

      Hy mik om Cara van Katryn se skoot af te tel. Die dogtertjie