Ena Murray Keur 15. Ena Murray

nie, De Waal. Wanneer gaan jy jou daarvan losmaak?”

      “Hoekom moet ek? Daar is niks in tant Miemie se lewe waarvoor ek skaam hoef te wees nie. Ek is ’n kind van die onderdorp …”

      “Maar jy het dit nie gebly nie! Is dit nodig om gedurig terug te gaan daarheen?”

      Hy sug. “Jy sal nie verstaan nie. Ek kan my nie losmaak van die hand wat my gevoed het nie, al het daardie hand net ’n sny brood met appelkooskonfyt na my uitgehou. Maar ek onthou vandag nog die honger en hoe lekker daardie sny brood en konfyt gesmaak het. Ek kan ook nie vergeet dat tant Miemie my klere vir my gelap het toe ek nie meer ’n ma gehad het om dit vir my te doen nie. Watter soort mens, dink jy, sal ek wees as ek haar, noudat dit met my beter gaan, sommer vergeet en ignoreer?”

      Rhona gooi haar hande in die lug. Sy weet sy wen nooit ’n argument wanneer tant Miemie ter sprake kom nie. “Goed. Goed. Maar jou gekuiery in die onderdorp staan my nie aan nie. Hoekom koop jy dan nie vir haar ’n huis in die beter deel van die dorp en help haar só nie?” Sy sug. “O, goed, kom ons los dit. Maar ek dink tog ek gaan môre saamry.”

      “Ek gaan ’n klomp goed saam terugbring en daar sal nie plek wees nie.”

      “Watse goed?”

      “Dis my saak, Rhona.”

      Met hul oë meet hulle mekaar.

      “Ek begin agterdogtig raak oor jou sake, De Waal.”

      “As jy wil insinueer dat ek besig is met iets onwettigs …”

      “Moenie verspot wees nie!” Sy spring op, openlik vererg. “Ek dink jy moet liewer gaan voordat ons regtig baklei.”

      “Ja, dis miskien beter so.” Hy staan ook dadelik op.

      Sy verloofde sluk. Hy lyk voorwaar verlig om te gaan! De Waal is die eerste man wat sy nie om haar pinkie kan draai nie. Sy is nie gewoond aan hierdie soort behandeling nie. Maar … dit maak dit net meer opwindend. Die ander het haar so gou verveel. Sy haak skielik by hom in op pad na sy motor, glimlag mooi vir hom. “Wanneer gaan ons ons huis se planne begin optrek, skat? Die erf is al maande gelede gekoop, maar jy bly so aan die gang dat ons nog nooit by die beplanning van die huis uitgekom het nie.”

      “Sodra dinge weer kalm is.”

      Watter dinge moet eers kalm word? wil sy vra, maar swyg dan liewer en bied hom haar lippe aan. Maar sy mond is styf en gespanne op hare en hy vertrek dadelik, en haar blik volg hom onseker. Iets is verkeerd. Vir die eerste keer in haar lewe ervaar Rhona ’n tikkie onrus. Tot dusver het alles nog in haar skoot geval. Alles … behalwe De Waal Venter. En vir hóm wil sy nie verloor nie.

      De Waal besef eers waarheen hy gery het toe hy op die bult stilhou. Hy klim uit en kyk om hom heen. Hy staan op ’n pragtige seestandplaas – die erf wat hy en Rhona maande gelede uitgesoek het om hul huis op te bou.

      Sy oë vernou terwyl hy verder om hom kyk. Hier kan ’n mens ’n lieflike plek bou, met terrasse wat byna tot aan die strand loop. Hier sal die seewindjie koel waai as dit baie warm is. Hierdie is ’n ideale plek vir … Karina.

      Daar kom ’n peinsende uitdrukking op sy gesig. Rhona het hom onwetend vanaand op ’n gedagte gebring. Eendag sal Karina uit die hospitaal ontslaan word. Dan sal sy moet terugkeer na die ou skakelhuisie toe waar sy grootgeword het. Dit gaan baie ongerieflik wees. Sy sal in ’n rolstoel wees, en dis so beknop daar, en die voorstoep het treetjies. Die bure met die klomp klein kindertjies is so vas teenaan hulle. Dit gaan vir Karina onhoudbaar wees. Sy kan nie terug na daardie ou skakelhuisie toe nie. Maar hier … hier sal sy darem die lied van die branders kan hoor en die seemeeue hoor skree.

      Dis die minste wat hy vir hulle kan doen, dink hy. Hy kan dit darem ’n bietjie geriefliker vir hulle probeer maak, ’n bietjie draagliker. Daar is genoeg wat daardie twee mense uit sy kinderdae in die toekoms sal moet verduur. Hy en Rhona kan maar weer later vir hulle ’n standplaas uitsoek.

      Met die dokter se toestemming val tant Miemie en De Waal die volgende oggend in die pad.

      De Waal het haar vooraf gewaarsku dat sy genoeg klere moet saamvat om ’n rukkie by Karina agter te bly. Hy kon die onsekerheid in haar oë lees en het haar dadelik gerusgestel.

      “Karina het mos ’n woonstel. Tante kan daar bly, en ek sal reël dat tante gereeld vervoer word na en van die hospitaal.”

      “Dit sal baie geld kos, De Waal.”

      “Moenie tante daaroor bekommer nie.”

      “Ai, my kind …”

      “Tante, ek weet tante is een van die weinige mense op aarde wat liewer gee as ontvang. Maar soms moet ’n mens ook kan ontvang. Om op die regte manier te ontvang, is miskien ’n groter kuns as om so bevoorreg te wees om altyd net te wil gee.” Hy glimlag in haar bekommerde oë af. “Kom ons sê dis maar net brood op die water wat nou na vele dae terugkeer.”

      Maar tant Miemie voel nie gelukkig nie. “’n Mens kan soms te duur vir brood betaal, my kind.”

      “Nee, tante, nooit te duur wanneer jy regtig honger is nie. Maar dis tydelike dinge, tante. Dis nie nou van belang nie. Wat nou van belang is, is Karina. Sy moet gesond word. Ek het gister ’n oproep van haar dokter gehad. Hy is bekommerd. Karina is in ’n verskriklike negatiewe gemoedstoestand. Prontuit gesê, sy wil nie meer lewe nie. Sy wil nie veg nie. Sy wil nie praat nie. Sy wil niemand by haar hê nie. Ek moet tante vooraf waarsku sodat tante kan weet wat om te verwag. Daar gaan baie van tante geverg word hierdie eerste ruk. Daarom neem ek tante vandag na haar toe. Tante moet net op haar konsentreer. Moet tante nou nie bekommer oor geld en wat alles betaal moet word nie. Dit is die minste.”

      Tant Miemie swyg, knik, kyk na die sterk profiel langs haar. Jare gelede was hy verspot lief vir Karina. Sy was sy klein godin. Maar hul paaie het uitmekaar gedraai, en was dit nie vir hierdie ongeluk nie, sou hulle seker nooit weer gekruis het nie. Karina het hom heeltemal afgesterf. Sy het nooit na hom verneem nie. Dit was asof sy haar ou maat vergeet het.

      Die afgelope jare het De Waal self ook net uit blote beleefdheid soms na haar welstand verneem. Hy het intussen verloof geraak aan ’n skatryk afgetrede nyweraar se dogter.

      Maar nou is hy baie gaande oor Karina. Sou dit wees omdat hy so ’n sterk verpligting teenoor haar ma voel? Of is dit maar net omdat hy nou die geleentheid sien om te kan vergoed vir wat sy vir hom gedoen het in sy moeilike kinderjare?

      Tant Miemie sug saggies, kyk by die venster uit. Dis waar wat De Waal gesê het. Vir haar is dit nog altyd ’n swaar ding om te ontvang. Sy gee liewer. Dit is vir haar baie makliker. Sy weet ook dat Karina swaar van De Waal gaan ontvang, want Karina het hom doelbewus uit haar lewe weggestoot. Sy het hom geminag.

      Asof hy kan raai wat in haar gedagtes omgaan, sê De Waal: “Tante, daar is iets wat ek tante wil vra. Ek wil nie hê tante moet Karina sê dat ek tante ’n bietjie finansieel gaan help en so aan nie. Moet haar ook nie vertel wat ek doen nie. Sê vir haar, ás sy vra, ek is ’n boekhouer op die dorp. Dis genoeg.”

      Tant Miemie lyk verward. “Maar hoekom?”

      “Sommer net. Omdat ek dit vra. Asseblief.” Hy weier om haar in die oë te kyk. “Ek voel dit is beter so. Moet haar nie vertel ek is verloof nie. Dis in elk geval nie van belang nie – nie vir haar nie.”

      Tant Miemie frons. “Is jy bang sy sal hulp weier as sy weet dit kom van jou af?”

      “Ja,” antwoord hy eerlik. “Ek dink so. In die gemoedstoestand waarin sy nou is, sal sy.”

      “Goed, my seun. As jy werklik dink dis nodig …”

      Dat De Waal gelyk gehad het in hierdie vermoede van hom, vind hulle uit toe tant Miemie by haar kind toegelaat word. Toe sy haar van haar dogter se krampagtige omhelsing losmaak en dapper die trane probeer keer, sê sy met bewende lippe: “De Waal moes stad toe kom en toe het ek sommer saam met hom gekom. Hy is hier buite. Hy sal seker net wil groet …”

      “Nee! Nee, ek wil hom nie groet nie. Ek wil niemand anders hier hê nie!”