Ena Murray Keur 15. Ena Murray

onder sy blik. “Ek is verlam ook, nè, dokter?”

      Die verstywing van sy vingers om hare is antwoord genoeg, maar hy spreek die verskriklike oordeel oor haar ook in woorde uit. “Ja, Karina. Maar soos met jou oë, wil ek dit weer benadruk dat dit nie noodwendig permanent sal wees nie. Alles sal afhang van die manier waarop jy gaan herstel, en dit sal net die tyd ons leer. Moenie wanhoop nie. Ek herhaal: Dit kan dalk net tydelik wees.”

      Sy antwoord nie. Sy het skaars sy laaste woorde gehoor. Al wat sy weet, is dat nie net haar oë in een felle, wrede slag van haar weggeneem is nie, maar ook die gebruik van haar bene. Sy is nie net blind nie. Sy is blind én verlam.

      Alle deure het finaal vir haar toegeslaan. Daar het niks oorgebly nie. Die bietjie moed waaraan sy nog so halsstarrig vasgehou het, het sy verloor, en sy kan ook nie meer glo nie.

      Sy word ’n stil, patetiese bondeltjie lewe in die wit hospitaalbed met wie kwalik gekommunikeer kan word. Sy praat net as dit regtig nodig is en weier om besoek te ontvang. Sy lê net en wag en bid dat dit wat oorgebly het, ook moet vergaan.

      De Waal ontvang ’n oproep van ’n baie bekommerde dokter. Hy is self ’n diep gekwelde man toe hy die telefoon neersit. Hy staan ’n oomblik onseker.

      Tant Miemie is reeds uit die hospitaal ontslaan en terug in haar huisie, maar haar dokter wou nog nie verlof gee dat sy in ’n motor kan ry nie. Hy weet sy brand om by haar kind te kom, maar De Waal is ook dankbaar dat sy nog nie sterk genoeg was daarvoor nie. Tot dusver het hy nog nie die moed gehad om haar te vertel wat presies met Karina aan die gang is nie. Sy weet net dat sy van die gevaarlys af is en stadig aan ’t vorder is. Maar dalk het die dag tog aangebreek dat hy die moeder moet vertel dat haar pragtige dogter verlam en blind is.

      Toe hy die skakelhuisie binnestap, krimp sy hart ineen toe hy die verwagting in haar oë sien. Hy weet elke keer wanneer hy haar besoek, dink sy hy bring die blye nuus dat Karina ontslaan gaan word en huis toe kan kom.

      Hy neem plaas, sy oë teer. “Hoe gaan dit?”

      “Heeltemal goed. Dokter is sommer verspot om nie te wil hê dat ek hierdie entjie Kaap toe ry nie. Ek is al weer springlewendig.”

      “Nie so haastig nie. Hy sal die beste weet.”

      Die wyse oë kyk hom skielik stip aan. “Ek wonder … Ek dink ek sal gouer heeltemal regkom as ek my kind eers gesien het. Hoekom hou julle my van haar af weg, De Waal?”

      Hy sluk eers, probeer dapper terugkyk. “Hoekom sal ons nou so iets doen, tant Miemie? Tante se hart …”

      “Jy is besig om iets vir my weg te steek, my seun. Ek is nie gister gebore nie en ek ken jou. Wat my hart gedaan maak, is hierdie onsekerheid en twyfel. As ek liewer presies weet wat aangaan … Asseblief, De Waal.”

      Hy sug, kyk op sy hande af, neem dan hare in syne vas. “Tante …” Hy kyk op. “Tante moet tante voorberei vir ’n groot skok. Maar voordat ek tante vertel, wil ek net sê dat die dokter my oor en oor verseker het dat daar tog ’n kans is dat Karina eendag heeltemal sal herstel.”

      “My kind …” Die stilblou oë staar baie vas. “Wat is met my kind verkeerd, De Waal? Is sy aan ’t sterf?”

      “Nee! Nee, glad nie. Sy is werklik van die gevaarlys af. Dis net … sy is blind en verlam, tant Miemie.”

      Dis lank stil.

      “Blind en … verlam! Karina? Ons Karina?”

      Hy knik stom, slaan sy arm om haar skouers. “Ja. Ons Karina. Maar dit kan net tydelik ook wees. Dit hang alles af van hoe sy gaan herstel.”

      “Maar dit kan ook permanent wees?”

      “Ja.” Hy kan nie anders nie. Hy moet eerlik met haar wees.

      Sy draai haar kop weg. Blind en verlam! “Wat is haar kans op herstel?”

      “Minder as vyftig persent, maar … daar ís ’n kans, tante! Ons moet daarop fokus. Ons moet glo …”

      “Ja.” Sy staan op, staar strak voor haar uit. “Dis altyd so maklik om vir ’n ander te sê hy moet glo wanneer die vuurproef syne is, nie joune nie. Dan klink jy so sterk, so gelowig as jy vir ander sê ‘Glo!’ Maar as die vuurproef skielik jou eie word, wanneer jy self moet glo en alles is teen jou, dan … is dit nie so maklik nie. Maar … daar is niks anders om te doen nie, is daar? Om te glo. Glo en hoop.”

      Sy laat sak haar gesig in haar hande en begin saggies snik, nie opstandig nie, maar met ’n gelatenheid wat aan De Waal se hart raak. Hy staan ook vinnig op, slaan sy arms om haar en hou haar styf vas.

      “Dit is al wat oor is, tante, maar dis genoeg, is dit nie? Die Bybel vertel ons dit, nie waar nie? Geloof en hoop en liefde. Daardie drie. Die drie sterkste wapens wat daar in die lewe te kry is. En dit het ons mos, of hoe? Dit is mos wat tante my geleer het, onthou tante?”

      Sy kyk na hom op, glimlag daardie sagte glimlag deur haar trane heen, streel sy een wang. “Ja. En vandag moet jy dit weer vir mý leer. Dankie, De Waal.”

      Hy skud sy kop heen en weer en verberg dit skielik teen haar slaap sodat sy nie sy aandoening moet sien nie. Sy stem is grof. “Ons sal hierdeur kom, tant Miemie. Ons drie sal anderkant uitkom.”

      “Ons drie?” Sy druk hom effens weg van haar af, kyk bekommerd op. “Ek waardeer dit, De Waal, maar … jy het jou eie lewe. Ek en Karina durf nie ’n las vir jou te wees nie. Jy is verloof. Jy gaan binnekort trou …”

      “Asseblief, tante, hoe kan tante sê dat julle ’n las vir my sal wees? Was ek ’n las vir tante toe my ma skielik oorlede is en ek as jong seuntjie agtergebly het? Was dit ’n las vir tante om my klere reg te maak, te kyk dat ek kos kry, te …”

      “Nee, natuurlik nie, De Waal. Nooit nie. Maar dis nou anders.”

      “Nee. Dit is niks anders nie.”

      Sy skud haar kop. “De Waal, ek weet jy bedoel dit baie goed en jy weet ek waardeer dit, maar jy mag vir my en Karina net help as dit nie jou eie geluk in gevaar stel nie.”

      “Maar hoe kan dit my geluk in gevaar stel as ek vir tante en Karina help?”

      Sy het nie verder op die saak ingegaan nie, en hy is ’n rukkie later daar weg, maar lank nadat hy weg is, het Miemie Oosthuizen nog op dieselfde stoel gesit en probeer om haar kommer en haar hartseer aan die Hoërhand op te dra.

      Dat tant Miemie nie sommer net gepraat het nie, besef De Waal toe hy daardie aand by sy verloofde kom. Tant Miemie het weer eens gelyk gehad. Hierdie ding van Karina gaan sy persoonlike lewe ook raak.

      “Ek gaan môre weer stad toe,” sê hy.

      Rhona kyk vinnig op. “Al weer? Jy is deesdae baie in die stad. Is dit werklik altyd net sake, my skat?”

      Sy probeer duidelik ’n grappie maak, maar hy sien tog die effense erns in haar oë en vererg hom. Omdat hy weet dat hy dinge van haar weerhou, is hy kortgebaker. Hy weet ook nie hoekom hy haar nie vertel van Karina en klaarkry nie. Daar is mos niks om weg te steek nie. Maar dis asof hy onwillig is, omdat hy weet sy sal nie genoeë daarmee neem nie. Rhona is ’n baie selfsugtige vrou. Dit weet hy, en hy het al gewonder of hy die regte ding gedoen het toe hy sy ring aan haar vinger gesteek het.

      Sy sien dat hy hom vererg, en kyk hom ondersoekend aan. De Waal is deesdae baie kortgebaker. Sy het die afgelope tyd meer van hom verdra as wat sy ooit gedink het sy van enige man sou verdra. Hy is afgetrokke wanneer hy by haar is, partykeer selfs koel.

      “Ek terg jou maar, ou knorpot. Ek sal môre saamry. Dan is die pad nie so lank vir jou nie. Gaaf van my, nè?”

      “Dit is nie nodig nie. Daar ry reeds iemand saam.”

      “O …” Sy frons. “Mag ek weet wie jou reisgesel is?”

      “Tant Miemie het gevra om saam te ry,” sê hy skerp.

      “Ek sien. Al weer jou tant Miemie.”

      Hy frons onheilspellend. “Rhona, as