Hartklop Omnibus 3. Malene Breytenbach

hou nie, al behoort sy haar jammer te kry. Daar is iets baie hard en genadeloos aan haar. Sy kom beslis nie soos die moederlike tipe voor nie, daarvoor is sy te blink en te gepoleer. Haar klere spreek van ontwerpersetikette en sy dra duur juwele, amper te oordadig vir ’n besoek aan die hospitaal in hierdie krisistyd.

      Moenie bevooroordeeld wees nie, betig sy haarself, maar eintlik weet sy sy sien gou deur mense se pretensies.

      Jens en Marita kom gou weer te voorskyn en Marita loop na Lucinda.

      “Wag so ’n rukkie dat hulle klaar stry, dan gaan praat jy asseblief met hulle.” Sy rol haar oë en stap vinnig weg.

      “As jy voorkomende medikasie vir Erik gegee het, het hy seker nie so siek geword nie,” hoor Lucinda Werner Huber se kras stem toe sy net buite die deur van die privaat kamer kom. “Jy is altyd te besig met jou sosiale lewe om behoorlik na die kind om te sien. Hy word deur nannies grootgemaak.”

      Is hierdie mense tog nie ná ’n goeie twintig minute steeds aan die stry nie? dink Lucinda ongemaklik. Onseker of sy moet ingaan, huiwer sy.

      “As jy nie die helfte van jou tyd in ellendige Afrika gebly het nie, kon jy nou nog vir hom ’n pa gewees het en kon ons gelukkig saamgewoon het.” Enid Huber se stem is skril van verwyt.

      “Jy en Erik kon saamgekom het; ek sou gesorg het dat ons goed geakkommodeer word. Maar jy het volstrek geweier om kastig uit die beskawing weg te gaan. Weet jy nie dat as dit nie vir my werk in Afrika was nie, sou jy nie die hoë lewenstandaard gehad het wat jy nou so geniet nie?”

      “My ouers sou gesorg het …”

      “Ag, komaan, ek weet jou kastige ryk en aristokratiese pa is vrot van die skuld en onder swaar verbandverpligtinge. Hy het glad by my geld geleen terwyl ons getroud was, wat hy nooit terugbetaal het nie. Ek het jou nie eens daarvan vertel nie, al was dit ’n reusebedrag. Ag, hierdie ou argumente is al voos getrap. Wat help dit ons haal die ou koeie uit die sloot? Die punt is: Erik is bedenklik en ons moet hom weer gesond kry.”

      Lucinda voel soos ’n luistervink, maar sy besluit dis nou die tyd om die argument te onderbreek.

      Enid en Werner Huber staan soos twee vegters teenoor mekaar en albei draai om toe sy inkom. Albei se gesigte is woedend, maar Werner kalmeer vinniger as sy eksvrou.

      “Ek sou darem gedink het dié kastige wêreldklaskliniek kon ’n meer ervare dokter gekry het om na my seun om te sien,” merk Enid smalend op.

      Is sy besig om haar woede op my uit te haal, of dink sy regtig ek is onbekwaam? wonder Lucinda gegrief, maar sy ignoreer die opmerking.

      “Jy kyk net na haar voorkoms en ouderdom, maar sy het genoeg omgegee om laas nag heelnag by Erik te bly, al is hier ’n saal vol ander pasiënte,” kap Werner haar, tot Lucinda se verbasing.

      Enid draai weg en gaan buk oor haar seun, wat met koorsige oë na haar kyk.

      “Mamma,” fluister hy en steek sy hand uit. Lucinda sien dat hy aan haar syhemp vat, maar dat sy vinnig sy hand keer asof sy bang is hy smeer dit vuil. Lucinda vries van afkeer. As dit haar kind was, sou sy hom omhels het.

      “My liefie, jy moet mooi gesond word,” hoor sy die vrou egter met dramatiese teerheid sê.

      Werner Huber, wat dieselfde waarneming gemaak het, kook innerlik. Enid was nog nooit demonstratief nie, maar daardie gebaartjie van keer dat Erik aan haar duur klere raak, ken hy alte goed. Dit vul hom met soveel wrewel dat hy ’n wrang smaak in sy mond kry.

      Wat is Erik vir haar? Het sy hom ooit so lief soos sy probeer voorgee? Hy was nog altyd in haar pad, maar hy verseker dat sy pa ’n enorme som onderhoudsgeld betaal en sorg dat hulle in ’n duur huis woon, met baie bediendes, ’n klein vloot voertuie en perde.

      Watter kontras vorm Enid nie met hierdie toegewyde en sagmoedige jong dokter nie. Die een is hard, die ander sag. Albei is mooi, maar Enid is gekunsteld en opgesmuk, terwyl dokter O’Neill die natuurlikheid self is.

      “Ek kom later weer,” hoor hy Lucinda sê en skrik op uit sy mymering. “Roep my as julle my enigsins nodig het, meneer Huber.”

      4

      Lucinda is op pad na die kindersaal met die doel om tot klein Nanette van Reenen deur te dring. Dis nie haar diensrondte nie, maar sy het ’n suiglekker by tant Mymie gekry wat nie te veel skade aan die diarree-magie behoort te doen nie en sy gaan met die dogtertjie gesels.

      Die afgelope twee dae was sy meer by Erik Huber as by enige van die ander pasiëntjies, en sy het nou te veel van daardie ma gesien. Sy pa was altyd hoflik, maar die ma was krities en moeilik en het die verpleegpersoneel en dokters se lewe aanhoudend vergal.

      Eers groet sy die ander kinders wat na haar roep, en toe gaan buk sy oor die bed waar die dogtertjie stil lê, haar pienk beer in haar arms. Lucinda se hart verteder toe sy die jammerlike gesiggie sien.

      “Hallo, Nanette, kyk wat het ek vir jou gebring.” Die ogies draai na die suigstokkie, maar sy sê niks en steek nie haar hand uit nie. Lucinda is verplig om die papier self af te haal en dit weer aan te bied. Dié slag kom een handjie huiwerig uit en neem die suigstokkie.

      “Jy kan dit lek, maar saggies, hoor,” sê Lucinda, want al het die kind sproei in haar mond, sal die soetigheid van een klein lekkertjie nie skade doen nie.

      Nanette steek haar tong uit en lek baie liggies. Haar blik bly op Lucinda soos dié van ’n wantrouige diertjie. Lucinda voel meteens dat haar oë nat word en sy kyk weg om haar emosies onder beheer te kry, en sodat Nanette nie haar trane moet sien nie.

      Haar herinnering aan haar eerste ontmoeting met Edwin van Reenen is meteens baie helder.

      “Het jy pak gekry?” het hy gevra toe hy haar gekneusde armpies sien.

      Toe sy dit beaam, het hy sy arm om haar gesit. “Hulle slaan ons nie hier nie.”

      Nooit sal sy dit vergeet nie.

      Toe sy dink sy het die trane weggeknipper gekry, kyk sy terug. Sy dink opeens daaraan dat die kind se ma Frans was. Lucinda het Frans op skool geneem, en nou praat sy Frans: “Hoe voel jy vandag?”

      Dis asof ’n lig in die kleintjie aangeskakel word. “Bien – goed,” antwoord sy saggies.

      Liewe hemel, dink Lucinda, dis oor die kind met haar ma Frans gepraat het dat sy so skugter is. Niemand hier praat Frans nie en hulle het ook nie daaraan gedink nie.

      “Geniet jy die bonbon?” vra sy op Frans. “Oui – ja. Merci – dankie.”

      Lucinda wens sy kan die kleintjie teen haar hart druk, maar sy durf nie. In elk geval nie nou al nie. Sy sal haar woordeskat ’n bietjie moet opknap sodat sy met Nanette kan praat, want al verstaan sy Afrikaans, is sy skynbaar meer toeganklik as sy Frans hoor.

      Sy sit ’n rukkie en hou die kleintjie dop. Wat is nou weer die woord vir “verstik”? Sy onthou net die woorde vir “pas op”. Tussen haar boeke is nog ’n Frans-Engelse woordeboek. Sy sal dit raadpleeg, neem sy haar voor.

      “Wanneer kom Papa weer?” vra Nanette sag.

      “Ek weet nie, maar ek sal hom skakel en vra.”

      Ag foei tog, die ou dingetjie verlang seker na haar afwesige pa. Lucinda se hart loop oor van jammerte.

      “Totsiens, ma chère, my liefie, ek sal jou weer sien.”

      “Au revoir,” fluister Nanette en beloon Lucinda met ’n glimlag.

      Sy kan nie gou genoeg na Marita se kantoor haas nie, waar sy letterlik inbars. Marita kyk op van iets wat sy skryf.

      “En nou? Wat lyk jy so opgewonde?”

      “Ek het ’n deurbraak gemaak met Nanette. Ek het met haar Frans gepraat en sy het geantwoord. Dis mos haar ma se taal.”

      Marita sit haar pen neer en glimlag breed. “Nou toe nou. Jou doring! Natuurlik kan nie een van ons Frans praat nie.”

      “Ek