Hartklop Omnibus 3. Malene Breytenbach

later elke ses-en-dertig tot agt-en-veertig uur plaasvind. Tans is syne nog aanhoudend, maar dit word algaande minder hewig. Hy kry kinien binneaars, maar môre begin ons met die artemisiningebaseerde kombinasieterapie waarvan ek jou vertel het.”

      Sy gaan sit op ’n stoel en hou Erik dop.

      Werner is weer besig om háár dop te hou. “Jy hoef seker nie te bly nie, dokter. Ek sal julle roep as dit nodig is.”

      “Toemaar, ek sal bly. Hulle kan my hier kom roep as iemand anders my nodig het.”

      Lucinda skrik wakker toe sy stemme hoor en besef sy het skandelik aan die slaap geraak. Werner Huber lê agteroor en slaap, want ten spyte daarvan dat hy beweer het hy sal nie kan slaap nie, het hy skynbaar van uitputting vroeg al weggedommel.

      Jens en dokter Wannenburg is besig om saggies langs die bed te beraadslaag.

      Sy vlieg op. “Hemel, ek het sowaar aan die slaap geraak. Hoe laat is dit?”

      Jens glimlag. “Sesuur in die oggend. Jy was heelnag hier, en ek is seker Werner sal dit waardeer.”

      Sy trek ’n wrang gesig. “Nie as ek aan die slaap raak nie.”

      “Die nagsuster vertel my jy was drie-uur nog wakker, maar dat Werner toe al geslaap het. Ek skat hy was totaal uitgeput. Gaan jy nou maar, ons sal oorneem.”

      “Dankie. Ek kom weer so gou ek kan.”

      “Wat gaan aan?” hoor sy Werner vra en hy staan met ’n bekommerde gesig op.

      “Ons kom net vir dokter O’Neill aflos sodat sy darem ontbyt kan gaan eet,” sê Jens. “Sy was heelnag hier by julle.”

      Werner vryf deur sy hare en knip rooi oë. “Ek waardeer dit. Daar raak ek toe vas aan die slaap. Hoe gaan dit met Erik?”

      “Stabiel en buite gevaar,” verseker Jens hom. “Gaan maar, Lucinda.”

      Sy onderskep ’n dankbare blik van Werner Huber voordat sy uitloop, styf van die slaap in die stoel en taamlik moeg. Maar as sy nou ontbyt en koffie ingekry het, is sy weer sterk.

      So ver soos sy loop, bly Werner Huber se gesig voor haar geestesoog. Daardie waarderende kyk. Sy is bly sy het die nagwaak met hom meegemaak. Dat sy kon probeer om hom gerus te stel.

      Wat is dit omtrent die man wat haar so affekteer? wonder sy. Sy besorgdheid oor sy kind? Sy nederige dankbaarheid al is hy so ’n belangrike persoon? Hy is nie iemand wat ’n mens maklik sal vergeet nie.

      Drie ure later kom Lucinda weer by die kliniek aan. Sy loop Bets Naudé en ’n ouerige vrou in ’n pienk oorjas, met ’n trollie vol medikasie, blomme en lekkers, raak.

      “Dokter O’Neill, ontmoet tant Mymie Steyn, een van ons vrywilligers. Tant Mymie, hierdie is nou die nuwe pediater van wie ek tante vertel het. Lucinda O’Neill.”

      Die tannie se bruin oë vonkel. “Aangename kennis. Ek het gehoor dokter is jonk en mooi, maar sowaar, sowat van ’n Ierse skoonheid met blou oë en swart hare het ek nie verwag nie. Jy is mos Iers, nè, met ’n naam soos O’Neill?”

      Lucinda lag, maar sy is altyd verleë as iemand haar voorkoms besing. “Iers van afkoms, maar heeltemal verafrikaans, tant Mymie. Aangename kennis.” Sy skud die benerige handjie.

      Bets gee die ouer vrou ’n drukkie. “Tant Mymie help my by ontvangs, dra geskenke aan, lewer lêers, laboratoriummonsters, rekords en medikasie af, en troos pasiënte. Sy is onmisbaar, en die kinders dink sy is hulle ouma.”

      “Ek is baie bly om met so ’n aanwins vir die kliniek kennis te maak,” skerts Lucinda.

      “Ag, jy is ook ’n aanwins, kind. Ek kan tog nie ledig by die huis sit as ek hier nuttige werk kan doen nie. Al is ek nie so geleerd nie, is daar takies wat ek kan verrig om julle mense se lewens makliker te maak. Jy kan enige tyd op my knoppie druk.”

      “Baie dankie, tant Mymie. Ek is nuut en probeer nog alles en almal leer ken. In die roetine kom. Dis heel anders hier as in die groot hospitaal waar ek voorheen gewerk het.”

      Bets vat skielik aan Lucinda se arm. “O griet, amper vergeet ek! Dokter Marita wil vir dok sien. Sy wag in haar kantoor.”

      “O, dan gaan ek dadelik soontoe. Ek is bly ons het ontmoet, tante.”

      Marita sit haar glimlaggend en inwag toe sy daar aankom.

      “Wat hoor ek van jou? Dat jy heelnag by klein Erik Huber gesit het?”

      Lucinda haal haar skouers op. “Ag, sy pa het so paniekerig gelyk dat ek hom wou gerusstel. Dit was die eerste nag. Ná dese sal dit seker nie nodig wees nie.”

      “Dit was ’n mooi gebaar, maar dis nie die rede waarom ek jou wou sien nie. Sit gerus, Lucinda, dan gesels ons ’n bietjie.”

      Lucinda gaan sit en wonder wat Marita op die hart kan hê. Sy is die soort vrou wat haar oor haar personeel sal ontferm en dit lyk asof iets haar pla.

      “Ras Wannenburg vertel my dat jy hewig ontsteld was toe jy hoor dat klein Nanette die kind van die renjaer Edwin van Reenen is. Jy ken hom glo.”

      Lucinda kyk na haar en dan af na haar hande. “Ja, toe ek so op vierjarige ouderdom in die weeshuis gekom het, was Edwin ook daar. Ons was van kleins af vriende en was altyd in dieselfde klas op skool, maar ná skool is hy oorsee.” Sy kyk weer op. “Dit was vir my so ’n skok om die kind te sien wat so siek is, en sy lyk baie na hom met die blonde krulhare. Dis veral ’n skok dat sy MIV-positief is.”

      “Ja, dis tragies. Skynbaar is dit oorgedra deur die ma, en die pa weier om hier by ons getoets te word. Hy plaas al die blaam op sy oorlede vrou. Die arme ou kleintjie is so teruggetrokke en geen familie kom ooit kuier nie. Nou verstaan ek dis omdat die pa wees is, maar hy het dit nooit vir ons vertel nie. Die ma was ’n Franse vrou, so haar familie is uiteraard ver. Tant Mymie, een van ons vrywilligers, ontferm haar vreeslik oor Nanette en daardie ander outjie, Charles.”

      “Ek het tant Mymie so pas ontmoet. Sy lyk dierbaar. Dankie tog vir sulke mense. Ek sal probeer om nie te lyk asof ek vir Nanette in die kindersaal voortrek nie, maar omdat ek haar pa en sy omstandighede ken, sal ek ook spesiale moeite met haar doen.”

      Marita sit en bekyk haar skewekop en met ’n glimlag. “Ek is baie bly jy het by ons aangesluit.”

      “Ek ook.” Sy staan op. “Is dit al?”

      “Ja … O, Erik Huber se ma behoort vanoggend uit Engeland te arriveer. Sy sal maar by ons moet tuisgaan. Daar gaan beroering wees, want die ouers verwyt mekaar al klaar. Wees maar gewaarsku dat die vonke kan spat.”

      “Ek sal daarop bedag wees. Dankie, Marita.”

      Lucinda staan by klein Charles se bed saam met suster Martie de Koker toe sy sien hoe Marita en Jens deur die kindersaal stap. By hulle is ’n baie mooi blonde vrou wat modieus en elegant aangetrek is. Haar gesig lyk kwaai en terselfdertyd hooghartig.

      “O, dit kan net mevrou Huber wees,” fluister suster Martie. “Sy is glo uit die Engelse hoëlui en baie vernaam.”

      Jens gaan staan en sê op Engels: “Enid, ek wil jou net voorstel aan dokter Lucinda O’Neill, die pediater wat meestal met Erik werk. Lucinda, hierdie is mevrou Enid Huber, Erik se ma.”

      Lucinda tree vorentoe. “Aangename kennis, mevrou.”

      Enid Huber bekyk haar van bo tot onder. “Is jý ’n pediater?”

      Die ongeloof in haar stem steek Lucinda dwars in die krop, maar sy hou haar gesig uitdrukkingloos. “Ja, ek is.”

      “En ’n baie bekwame een daarby,” sê Jens.

      Enid Huber se oë vernou. “Wat is my kind se kans op herstel?”

      Lucinda aarsel nie. “Goed, sou ek sê, met die regte behandeling.”

      “Wel, Werner Huber kan dit sekerlik bekostig. Hy wil mos …” Sy bly stil en draai weg.

      Jens