Hartklop Omnibus 3. Malene Breytenbach

Jenny het ’n uitdrukking van afkeer, en ook iets soos nyd.

      Lucinda onderdruk ’n sug. Mense moet nou net nie iets lees in haar aanbod dat Werner Huber onder haar dak kan vertoef nie. Sy kry hom jammer, dis al. Sy probeer net medemenslik wees.

      3

      Toe Lucinda by die huis aankom, tref sy Werner Huber in die eetkamer aan, besig om te eet. Hy lyk pas gestort, met klam hare en gemaklike klere.

      “Ek sien Anna het vir u kos gegee.”

      “Ek dwing myself om te eet, maar soos jy sien, luister ek vir jou.”

      As hy so gemaklik en informeel is en nie vir haar u sê nie, moet sy seker daarby aanpas, anders kom sy te styf voor.

      “Is jou kamer na wense?”

      “Ek is baie gemaklik, dankie, en jou huishulp is ’n juweel. Gaan jy saameet?”

      “Wel, ek kan. Ek gaan haal sommer vir myself.”

      Anna staan en tert bak. “O, is dokter terug? Ek dag ek maak sommer iets lekkers, want daardie arme man lyk vir my so voos.”

      “Ek dink hy is. Sy seun is baie siek. Ek skep sommer vir myself op, dan gaan sit ek by hom.”

      Met haar bord kos gaan neem sy aan tafel plaas, en sy sien dat hy vir haar gewag het. Sy mes en vurk is neergesit en hy sit penregop.

      “Ek hoop jou kos het nie koud geword nie. Jy kon gerus maar voortgegaan het.”

      Hy glimlag net en begin weer eet. Hulle eet in stilte en sy is vreeslik bewus van hom. Dit voel asof hy die vertrek met sy persoonlikheid vul. Dis seker die kenmerk van ’n dinamiese mens, iemand aan wie baie ander onderdanig is en van wie hulle afhanklik is. Hy het eenvoudig ’n aura van beheer. Behalwe as hy by sy seun is. Dan lyk hy so hulpeloos en kwesbaar dat dit haar juis raak omdat dit so ongewoon is.

      Hy kyk meteens op en betrap haar dat sy vir hom kyk. Vervaard slaan sy haar blik neer.

      “Het jy baie projekte in Afrika?” vra sy om die gespanne stilte te verbreek.

      “Ek het op ’n tyd drie gehad, want oral is infrastruktuur nodig of aan die vergaan. Maar as ek hierdie laaste een afgehandel het, kom ek terug Suid-Afrika toe om net hier te werk. Die lewe wat ek tot dusver gelei het, het my huwelik laat skipbreuk ly en gemaak dat ek my kind te min gesien het. Ek kon byna ses maande lank nie na hom toe gaan nie, toe kom kuier hy vir my. En kyk wat het gebeur.”

      “Jy kon dit tog nie verhelp nie. Hy is baie gelukkig om ’n pa te hê wat so omgee.”

      Hy kyk ondersoekend, deurpriemend na haar en sy kyk braaf terug.

      “Ek verneem jy was … is … ’n weeskind.”

      Het die Krauses dit tog nie vir hom vertel nie? dink sy. Waarom sou hulle haar met hom bespreek het?

      “Ja, my ouers is dood toe ek ongeveer drie jaar oud was. Ek is na pleegouers vir ’n jaar en daarna na die weeshuis.”

      Sy sê dit met finaliteit in haar stem wat te kenne moet gee dat sy nie uitgevra wil word nie. Hy doen dit ook nie, maak net in stilte sy ete klaar.

      “Ek gaan sommer dadelik weer terug,” kondig hy aan. “Sal jy my asseblief verskoon?”

      “Sekerlik. Ek sal binnekort weer na Erik kom kyk.”

      By die deur draai hy om. “Ek wil net weer dankie sê vir jou gasvryheid.”

      “Ag, dis ’n plesier. Ek help graag as ek kan.”

      Hy glimlag en stap uit. Dis asof hy die suurstof in die kamer saamgeneem het en sy meteens effens kortasem voel.

      Toe sy ’n rukkie later kliniek toe stap, besef sy dat sy haastig is om daar te kom.

      Ná ’n saalrondte waarin sy ’n tydjie by die slapende Nanette vertoef het, gaan sy na Erik Huber se privaat kamer. Sy pa sit regop langs die bed asof hy waghou, sien sy. ’n Verpleegster is ook daar.

      “Hoe gaan dit hier?” vra Lucinda en ondersoek die seun.

      “Sy koors is steeds baie hoog, dokter,” sê die verpleegster.

      Terwyl Lucinda met die kind en die verpleegster besig is, voel sy heeltyd Werner Huber se donker oë op haar, asof hy wil bepaal of sy dinge reg doen om die kind se lewe te red. Hy lyk vir haar nogal wantrouig en dit kwel haar. Sy hoop hy onderskat nie haar vermoëns nie, maar nou ja, dit kan seker aan sy paniek toegeskryf word.

      “Meneer Huber, jy moet maar vanaand gaan slaap sodat –” probeer sy.

      “Vannag roer ek nie uit hierdie plek nie.” Hy klink so beslis dat dit amper bitsig oorkom.

      “Nes jy wil. Ons sal probeer om jou gemaklik te maak.”

      “Ek bring vir jou ’n voetstoel, meneer Huber,” bied die verpleegster aan. “Dan kan jy darem jou voete opsit en dalk slaap.”

      “Ek glo nie ek sal slaap nie.”

      Lucinda onderdruk ’n sug en vang die verpleegster se blik. “Gaan haal dit in elk geval.”

      Sy is amper verlig toe Jens en Marita inkom. “Ons kom kyk net hoe dit gaan,” sê Jens.

      “Onder die omstandighede nie sleg nie,” verseker Lucinda hom.

      Werner staan op. “Dankie vir alles tot dusver, maar as julle nie omgee nie, bly ek vannag net hier. Ek sal in elk geval nie ’n oog kan toemaak nie.”

      “Kom ons gee jou net iets vir die spanning –” begin Marita, maar Werner skud sy kop.

      “Ek gebruik nie sulke hulpmiddels nie, dankie. Spanning is iets waaraan ek gewoond is. Ek sal nie in duie stort nie.”

      Lucinda loop uit sodat die ander kan gesels. In die kindersaal, waar die meeste kinders stil is, hoor sy ’n stemmetjie.

      “Tannie, kom hier, asseblief.”

      Sy gaan nader aan die bed van waar dit kom. Dis een van die kleintjies met MIV en sy het gesien sy naam is Charles. Soos gewoonlik probeer sy die kinders se name memoriseer.

      “Ja, Charles?”

      “Is daardie seun wat vanmiddag ingekom het baie siek?”

      “Ja, baie. Hy het malaria en sy koors is hoog.” Groot, hol oë kyk na haar en haar hart krimp. Erik gaan waarskynlik oorleef, maar dié outjie lyk vir haar of sy lewe nie lank sal wees nie.

      “Sal hy doodgaan?”

      Sy skud haar kop. “Nee, niemand sal doodgaan nie. Het julle al aandete gehad?”

      “Ja, tannie.”

      “Met jellie en vla vir nagereg?”

      “Ja, tannie. Ek is lus vir tjoklits, nie jellie nie.”

      Sy glimlag. “Ek sal môre vir jou ’n stukkie bring. Net klein, hoor, anders krap dit jou maag om.”

      Hy grinnik. “Dankie, tannie. Wat is tannie se naam?”

      “Lucinda. Sien jou later weer.”

      Sy is op hierdie aarde gesit om kinders soos hy te troos, dink sy toe sy wegloop. Sy het geen ander nut of strewe nie.

      Nadat sy die pasiënte met die suster en verpleegsters aan diens bespreek het, gaan sy terug na Erik Huber se kamer. Verpleegster Jenny is daar, besig met iets, en Werner sit stip na haar en staar. Toe sy Lucinda sien, draai sy om en stap uit.

      Is die meisie hier om vir Werner te kyk of om na die kind om te sien? wonder Lucinda. Dit maak ook nie saak nie, solank Werner oortuig word dat die versorging goed is, en solank die verpleegster nie haar ander werk afskeep nie.

      “Erik is op die oomblik taamlik rustig,” sê Lucinda nadat sy hom vlugtig ondersoek het. Maar net toe sy dit sê, gaan daar ’n bewing deur die lyfie en sy hoor hoe sy tande klap.