Die Poort 4: Krygers. Nelia Engelbrecht

as dié spul ons baie grief gee, Reis ons terug Bospoort toe, voeg Leonardo by.

      It won’t work. Our parents were told to send us right back if we tried that, sein Tara.

      Dis ongelukkig waar. Oom Giovanni was glad nie beïndruk met die landscaping wat ons vir hom gedoen het nie. As die Amerikaanse tweeling se ma, tannie Awenasa, nie gekeer het nie, het hy ons almal in sy donker tonnel in gestuur en die hele nag daar laat bly.

      Ek ril. La notte oscura – die donker nag. Oom Giovanni het dit al met my gedoen toe ek hom afgepiss het. Dit voel of jy in ’n bodemlose swart gat ingesuig word – baie scary. Mind you, hierdie Raadsaal is amper net so grillerig. Die rye sitplekke loop in ’n halfmaan op boontoe, amper soos ’n amfiteater. Die enigste ligte in die plek is die silwer, goue en pers ligte wat al langs die reusevertrek se mure in pilare op en af beweeg om te wys of die Poorte oral op die aarde oukei is.

      Why is that Russian guy staring at us like that? sein Tara.

      Die grootste van die Swartmantels, Dimitri Bulakov, kyk fronsend na ons terwyl hy aan sy doringbos van ’n baard trek. Nomsa was reg: sy’t gesê hy lyk nogal soos Hagrid in die Harry Potter movies. Op die oomblik lyk hy na ’n erg befoeterde Hagrid. Die twee Swartmantels aan weerskante van hom, Velasco Alva-something van Peru, en Takunda-watsenaam van Zimbabwe, lyk ewe suur. Dis net tannie Awenasa wat nie lyk of sy ons vir altyd na ’n ander galaxy toe wil verban nie.

      Jisterday, as ek net tot in hulle koppe kon zoom om uit te vind wat hulle dink, maar nee, hulle het van die begin af seker gemaak daar is ’n yslike muur tussen ons en hulle gedagtes.

      Toe oom Giovanni, die voorsitter van die Raad, opstaan, lyk dit of die rooi kleur van sy mantel soos dik vloeistof beweeg. Amper soos half-gestolde jellie. Of bloed. Ek ril en ’n ry onsigbare miere march teen my rug af.

      “Nuwelinge,” dreun oom Giovanni se stem, “ons het julle situasie deeglik bespreek en tot die gevolgtrekking gekom dat julle tekort aan Beheer oor die ongewone Kragte en Magte wat julle het, ’n gevaar vir julleself en vir ander inhou. Ons het gehoop dat julle sonder hulp julle Kragte en Magte hier op Poveglia kan verken en ontwikkel, maar julle het bewys dat julle streng toesig nodig het.”

      Streng toesig. Régtig? Hoekom klink dit vir my so tronkerig?

      I have a bad feeling about this, sein Tara.

      “Daarom,” praat oom Giovanni verder, “het ons besluit dat julle die res van julle skoolvakansie in Dublin sal deurbring, waar Séamus O’Flannagan sal seker maak dat julle …”

      Oom Giovanni bly stil toe Tara opspring.

      “No! I refuse!” roep sy uit.

      Nou kyk, as ’n mens klaar in die dog box is, is dit maybe nie baie slim om op die voorsitter van die Internasionale Raad van Bewakers te skree nie. Sjoes, Tara! sein ek en pluk aan haar wit mantel.

      “Los my, Kali! I’m not going to …”

      Haar woorde vries op haar lippe en haar oë rek. “No, please …”

      Die oomblik toe sy begin kerm, ruik ek die nat klipmure van die tonnel. La notte oscura.

      “Hou op!” skree Leonardo en spring ook op.

      “Giovanni!” roep tannie Awenasa uit, maar dit lyk nie of oom Giovanni haar hoor nie. Sy swart oë staar stip na Tara.

      Jis, waarom hou hy nie op nie?

      “Kali, do something!” roep Nomsa uit.

      Dit begin soos fyn speldeprikkies op die krop van my maag. Ek probeer dit keer, maar dit groei saam met die woede in my. Hel, dis SO unfair. Hulle het gesê ons moet ons Magte en Kragte oefen. Kan ons nou help as dit gebackfire het?

      Die speldeprikkies word skerppunt ligsplinters wat deur my lyf swiep en by elke sweetgaatjie uitbars. Die wit lig pyl reg op oom Giovanni af. Hy steier agteruit toe dit hom tref en vir ’n oomblik vonk sy swart oë spierwit. Toe is dit asof iemand ’n pause-knoppie druk. Al die raadslede staar soos standbeelde na my. Selfs oom Giovanni se mond hang oop. Sherbet, ek hoop nie ek het hulle gevries nie.

      Dan kom tannie Awenasa regop. “Dit was Chikawa, die arend.”

      Nee, hel, iewers het ek die plot verloor. Waarvan praat sy? sein ek vir Leonardo.

      Shit weet, maar goeie werk, Kali; jy’t my oupa bietjie van sy eie medisyne gegee, sein Leonardo terug.

      Yes, thanks, Kali, sein Tara wat intussen op haar stoel neergesak het.

      “Hoekom kyk hulle so vir ons?” fluister Nomsa benoud langs my.

      “Ek weet nie …” Dan drop die een helfte van die pennie. Chikawa is my totemdier – iets soos ’n power animal. ’n Paar dae gelede het tannie Awenasa my na ’n plek gevat waar ek my totemitems gekry het en toe het Chikawa, die arend, uit die vuur voor ons opgevlieg.

      “Wonderlik, Kali!” roep tannie Awenasa uit. “Jy het dit reggekry om die krag van jou totemdier in te span.”

      Nee, jis, die ander helfte van die pennie wil nog steeds nie drop nie. Waar pas Chikawa in die plot in?

      “Terwyl jy jou Kragte gebruik het, het Chikawa vir ’n oomblik agter jou verskyn,” sê tannie Awenasa.

      Wow, sy’t sowaar my gedagtes gelees. Ek kyk vinnig oor my skouer, maar sien net wit stoele in die skemer agter ons.

      “Ongelooflik!” roep die ou van Peru uit. Die man van Zimbabwe glimlag en knik sy kop.

      Selfs die Russiese Hagrid lyk taamlik impressed. Net jammer oom Giovanni lyk of hy enige oomblik ’n aar gaan bars.

      Shitters, sy pers gesig sê ek is in baie diep dinges.

      6

      “Wow, dis absoluut incredible, Kali!”

      Vir ’n oomblik weet ek nie watter een van die sexy Native American tweeling dit is wat met bewondering na my staar nie. Totdat Adriana onder sy arm inskuif. Right, dan moet dit Caleb wees.

      “Dis gewoonlik net sjamane wat hulle power animals so kan manifest,” praat Caleb verder. “En veral Chikawa verskyn nie sommer waar ander mense by is nie.”

      “Net jammer ek het hom nie eens gesien OF gesense nie.” Ek vat ’n sluk koeldrank voor ek die glas weer op die tuintafeltjie se marmerblad neersit. Omdat ons op die oomblik nie eintlik die grootmense se favourites is nie, het ons klomp ná middagete in die tuin agter die hotel kom sit en chat.

      “My ma sê Chikawa het nes ’n regte arend gelyk,” sê Jason, die ander helfte van die tweeling. “Hy was of course net baie groter en dit het gelyk of daar ’n goue lig uit hom straal.”

      “This is totally unfair,” sê Nomsa terwyl sy haar bene kruis en haar een voet op en af wip. “Kali kry al die nice Magte en Kragte soos om goed aan die brand te kyk en goue arende te manifest en al wat ek kan doen, is om Mitigons te verstaan en grond rond te skuif.” Haar voet word stil. “Ugh. Weet julle hoeveel bakterieë en fungi is daar in grond? Dit kan mens honderde siektes gee. Goed soos klem-in-die-kaak. Mind you, my kakebeen voel juis so stywerig.” Sy maak haar mond oop en wikkel haar kakebeen heen en weer.

      “H’m, ek kan sien dit is besig om te gebeur,” sê Leonardo fronsend.

      Nomsa se oë rek. “Wat?”

      “Jy’s besig om Vistridium tetani te kry. Shame, hulle sê die victims se monde hang so oop en hulle lyk nes visse wat op droë grond probeer asemhaal.”

      Jeez, maar jy kan nonsens praat, sein ek vir Leonardo. “Relax, Nomsa, hy smokkel met jou kop.”

      Dit lyk nie of Nomsa my hoor nie, want sy wikkel nog steeds haar kakebeen heen en weer. “Oee-ee, dis waar, ek het daai vis-siekte, ek kan dit voel. My kakebeen word al hoe stywer,” sê sy. “Julle moet 911 bel. Hulle moet ’n helikopter of iets stuur om my hospitaal toe te vat.”

      Langs Nomsa kyk Jason fronsend na Leonardo. “Joke jy, of