Debora gaan huis toe. Helene de Kock

Die gevoel dat die asem te vlak in haar bors sit. Haar pa en ma se beskermende arms om haar in die Morrison. Dit bly vir haar wonderbaarlik dat ’n ystertafel met syklappe so effektief kon skuiling bied. Dis net, haar ouers mag nie weet hoe sy werklik daaroor voel nie. Dit sal hulle net nog meer beskermend teenoor haar maak.

      Sy poeier haar neus en tik nog ’n bietjie Tabu agter haar ore en in haar hare. Sy kyk na haar lyf, weet dat almal weer ’n eiertjie gaan lê omdat sy maer is. Veral neef Dieter kan so met haar te kere gaan dat sy haar vererg en dan eers tree Jakob besadig tussenbeide. So is dit nog altyd.

      “Los tog vir Debora,” sal hy glimlag. “Sy is mos rond waar sy rond moet wees.” Dan word sy nog ergerliker want haar borsmaat is wel iets wat opgemerk kan word, so beweer haar ma altyd vroom. So sal dit sekerlik vanaand ook gaan.

      Sy hoor haar ma in die kombuis werskaf en roep soontoe. “Ek gaan nou na Ouma toe. Sien julle later daar, hoor.”

      Sy glip by die voordeur uit, steek die stil stofstraat oor en maak die Victoriaanse huis se voordeur saggies oop. Sy klop nooit. Want sy hoef nie. Vandat hulle van die oorlog af teruggekom het toe sy amper ses was, is sy ook deel van hierdie huishouding.

      Dis stil binne. Aunt Elizabeth en oom Erik is seker nog by die winkel. Dieter en Jakob-hulle ook. Vandat Debora en Seuns so uitgebrei het, is elke beskikbare hand nodig en naweekgaste word ook soms ingespan. Sy wonder of Tristan nog saam met haar pa by die spreekkamer is.

      Debora loop deur die gang trappe toe. Sy sal gaan loer of haar niggie Catherine tuis is en daarna agtertoe na die gastevleuel gaan om te sien wat maak ouma Debora. Sy spring die trappe ligvoets twee-twee op maar toe sy op die trapportaal kom, steek sy vas. Reg voor die badkamerdeur staan Tristan Murray. Hy het net ’n handdoek ongeërg om sy heupe gedraai. Sy hare kleef nog nat aan sy voorkop vas. Gelukkig, dink Debora onsinnig, is dit kort gesny. Sal gou droog word.

      Hulle kyk mekaar swyend aan. Meet en weeg. Amper asof laas nag nooit was nie. Sy kan die silwergrys van sy oë selfs in die skemerlig van die portaal uitmaak. Die stipheid van sy blik maak haar kriewelrig.

      “Is jy uitgeslaap?” vra hy gesellig.

      Sy knik net.

      “Dit lyk so. Maar ek gaan vannag die bed seermaak, dié kan ek jou sê. Ek en jou pa was nogal bedrywig vanoggend.”

      “Ek glo so.” Haar blik vee versigtig oor sy borskas en sy bloos onbeheers, kyk vinnig weg. “Ek soek eintlik na Catherine. Is sy dalk hier?”

      Hy glimlag grinterig. “Ek skat sy en Aunt Elizabeth en die manne is nog by die winkel.”

      “O.” Haar blik steek weer op een bruingebrande skouer vas. Sy draai om, sê oor haar skouer: “Ek gaan my ouma soek.” Sy klink kompleet soos klein Santie van tant Trudie as sy beduie dat sy haar ma wil hê. En sy is innig dankbaar om die kombuis te bereik sonder dat sy omgekyk het. Want sy wou dit dringend doen. Seker maak dat dit regtig die Tristan van gisteraand is. Die een wat gesê het sy het kleur aan die nag gegee. Die een saam met wie sy tot die vroeë oggendure gekuier het. Sy gaan staan in die kombuisdeur, bewus van ’n vreemde emosie wat opstuif. Dit verdamp egter voordat sy kans kry om dit behoorlik te ervaar.

      Selina staan voor die stoof en roer aan iets wat na tamatie en uie ruik. Toe sy omkyk, word haar gesig blink van blydskap.

      “Hallo, my Deboratjie!” Sy word summier in die vrou se mollige arms toegevou.

      “Hallo, liewe Selina,” lag sy. Die man daar bo vir ’n oomblik vergete. Sy gee die vrou ’n druk. “Nou’s ek vir altyd en altyd tuis.”

      “Ek hoop mos so.”

      “Nou maar wag, laat ek gou eers na Ouma toe gaan.”

      Debora is uit by die kombuis en by die verslete stoeptrappies af. Loop oor die werf na die sogenaamde gastevleuel waar ouma Debora en tant Rebekka nou bly. Haar ouma is alleen vandat haar oupa, herr Dieter, soos almal hom genoem het, ’n klompie jare gelede sag in sy slaap heen is.

      Sy onthou met ’n vlagie weemoed die tyd toe ouma De­bora nog hierdie huis met ’n ferm hand regeer het. Tog staan dié regering eintlik steeds. Want Aunt Elizabeth het sodanig verafrikaans dat sy die leisels in die huis stewig vas­hou en op so ’n manier dat die formidabele ouma Debora steeds deel daarvan is. Al is dit dan nou net deur soggens by die kombuistafel te sit en “orders gee”, soos Selina soms spot.

      Debora onderdruk ’n laggie. Ouma Debora is ’n handvol, dit weet almal. Maar sy is gek na haar skoondogters en so uitgesproke daaroor dat al haar naastes dit goed weet. Sy het Marnitz se Margot lief soos ’n eie kind, vir die Joodse Rebekka van oorlede Heinrich is sy lief soos wat Naomi vir Rut was, en Erik se Elizabeth is ’n vrou na haar hart. Dis wat Ouma ge­reeld laat hoor: ’n vrou wat tegelyk kan vasvat en tou gee. Dié dat Dieter en Catherine sulke oulike kinders is. En tog, oor haar kleinkinders praat sy versigtig. Sê net dis groen koring. Al lyk dié koring vir haar na die heel beste in die hele distrik.

      Toe Debora deur die agterste eik se diep skadu loop, moet sy erken dat sy allerlei dwaalgedagtes oproep om nie aan die man in die handdoek te dink nie. Dokter Tristan Murray. Die blote vorming van sy naam op haar lippe laat ’n krieweling op haar maag ontstaan. Skoenlappers, besef sy ergerlik. Maar daaraan het sy nog nooit geglo nie. As ’n pasiënt haar begin vertel dat haar sestienjarige tuis buitengewoon afwesig voor­kom en weet te vertel dat ’n aardige fladdering op die maag voorkom, gee sy summier vir hulle medisyne. ’n Gewone toni­kum. Bidomak, of so iets. As dit ’n seun is, raai sy die moeder aan om die kind Tromp van Diggelen se oefeninge te laat doen. Oefening en ’n koue stort verdryf glo allerlei onheilighede. Dit beweer haar twee neefs, Dieter en Jakob, mos. Dis nie dat sy onsimpatiek na pasiënte luister nie, dis net dat sy reken sulke simptome is fiktief. Altans, sy het tot gisternag toe so gedink.

      Debora klim die twee trappies na die stoep voor die gastevleuel en voel hoedat haar wange opnuut gloei. Sy is inder­daad al oor haar kliniese benadering tot jeugdige verliefdheid oor die vingers getik. Een van die senior dokters in die Boksburg-Benoni Hospitaal het haar eendag vertel dat sy ’n fout maak deur nie deegliker na jong pasiënte se denkbeeldige klagtes te luister nie.

      “Dokter Schlagerfeldt,” het die man gesê, “klagtes is altyd ’n simptoom van iets dieperliggends. Daar is meer ingewikkeldhede in die mens se gemoed as in sy liggaam. Jy moet die arme kinders genadig wees.”

      “Hoe bedoel u nou?” Sy was opreg verbaas oor dié stukkie filosofiese teregwysing. Maar het gedink dis bietjie onvanpas aangesien die jong matriekdogter wat toe pas saam met haar ma by die hospitaal aangekom het, bepaald siek was. Die meisie se pols was vinniger as wat dit moes wees en haar maag het gepyn. Fisieke simptome nadat haar kêrel haar afgesê het. Debora het geweet dat sulke simptome nie abnormaal is nie. Dis net dat sy moeilik aan die graad van erns gebyt het.

      Sy het stywerig geantwoord: “Dokter Theron, ek verstaan dat u bekommerd is. Ek is egter nie so diep besorg nie. Die meisie sal daaroor kom as haar ma net ’n bietjie verstandiger is. Minder oor die kind piep. Die liefde gooi heelwat mense summier soos ’n wildeperd af, so verneem ek eerstehands by ander mense.”

      “En het jy dit vir die moeder genoem?”

      “Ek het, ja. Ek het gesê sy moet haar dophou, soveel moont­lik by haar wees en na haar luister. En ek het ’n paar pilletjies gegee.”

      “Watse pille, dokter Schlagerfeldt?”

      Sy was vuurwarm. Maar het eerlik geantwoord: “Twee Aspirins en ’n klein bottel Aktivanad as tonikum. En ek het die kind aangemoedig om aan sport deel te neem.”

      “O. Maar die kennis wat jy opgedoen het van die chemiese reaksie tussen twee verliefdes, was tweedehands, dokter De­bora.” Die man het haar net geterg, maar hy het aan haar dun nerf geraak.

      Sy wil nog die gesprek volledig herroep toe sy amper die trappe na die gastevleuel se stoep mistrap. Sy klik met die tong en gee die paar treë na haar ouma se oop kamerdeur. En steek vas.

      Dan is dit waar. Skrik spring tot in haar keel. Haar pa het haar die afgelope tyd per brief en telefonies probeer waarsku. Sy wou dit nie regtig glo