Debora gaan huis toe. Helene de Kock

die Kaap.”

      “Ja, maar hy was mos nog nooit in die Oos-Vrystaat nie en toe dag hy hy beter kom kyk voordat Jakob trou en ook permanent in die Kaap gaan woon. Maar dis nie die ding nie, Debora. Jy moet hom sién. Hy’s pýnlik aantreklik.”

      “Nè.” Sy onderdruk ’n glimlag. Kan haar net indink hoe “pynlik” beïndruk haar suster deur die man kan wees. Nie dat Debora hom al self gesien het nie. Net deur die jare by Jakob van sy universiteitsvriend Tristan Murray gehoor. Deesdae glo ’n hartspesialis by Groote Schuur. Toe Jakob destyds Maties toe is om in die regte te studeer, het hy die man tydens ’n naweekkuier op ’n wynplaas ontmoet. En by hom aanklank gevind. Sy vriend en mentor. So praat hy altyd van Tristan.

      “Ma-hulle is in die stoepkamer,” keer Ewert haar gedagtes weg. “Tant Trudie-hulle en die kleintjie is hier.”

      “Regtig?” glimlag Debora. “Is die klein laatlam nog so oulik?”

      “Seker, ja. Sy tel al tot by tien.”

      Net toe kom die grootmense by die voordeur uit en almal steek verstom vas. Debora sien hoe haar pa kwalik sy ongeduld bedwing, dit dan nie meer kan hou nie en verby almal druk om groot treë tot by haar te gee. Hy pluk haar tot teen sy skouer, raas by haar oor. “Jy moes laat weet het.”

      “Nee wat,” lag Debora en druk sy lang lyf vas, kyk hom speels in die oë. “Ek maak mos nou nes ek wil.”

      Sy sien die konsternasie op sy gesig, hoe hy hulpsoekend na haar ma kyk wat met Trudie se kleinding op die arm staan. So is dit dan maar nog. Dokter Marnitz Schlagerfeldt se gevoeligste swak plek is sy oudste dogter. En natuurlik haar ma Margot. Maar dié ding dat hy nie kan laat gaan nie. Hy gaan nog swaar kry. Sy los hom en stap na haar ma toe wat haar bedaard glimlaggend beskou. Dis tant Trudie wat soos altyd nie haar mond kan hou nie.

      “Ai, Debora-kind. Maar jy’s maer. Nee kyk, nou moet jou kind gevoer word, Margot. Dit help nie sy’s ’n dokter en sy …”

      “Toe nou maar, Trudie,” keer haar ma laggend. “Ouma Debora sal mos nou sorg.”

      Debora soen haar ma en vat die dogtertjie by haar, druk haar gesig in die warm nekkie tot die kind kraai.

      “Liefieding!” roep sy uit. “Hoe oud is jy al?”

      Die kind hou drie vingers op. “En myne naam is nog Santie, tannie Dora.”

      Debora lag en voel ’n brandende teerheid in haar opstoot. Die brose ou lyfie wat sy destyds saam met haar pa in die lewe help bring het. Die eerste bevalling waarmee sy een vakansie gehelp het. En die Tredouxs se histeriese blydskap oor die dogtertjie wat gekom het toe haar ma al in die veertig was en haar oudste kind kwalik jonger as Debora. “Hoe gaan dit?” vra sy vir tant Trudie en staan nader vir die gebrui­k­like smak­kende kus. Sy soengroet ook vir Faan Tredoux. “Oom lyk goed!”

      “Dankie, Debora, en jy ook, hoor. Ek sê as ’n vrou die regte rondings het, kan die middeltjie maar dun wees.” En hy lag heerlik terwyl sy vrou tsk-tsk. “Nou ja, ons het bietjie ingery om by Debora en Seuns ’n klomp goedjies te kom kry. Mens sukkel bietjie op Ficksburg. Goeie winkels, maar het nie altyd presies wat mens soek nie.”

      “Ja, noudat Erik ou Eisenstein se plek ook oorgeneem het, is dit mos dié koopplek hier op Bethlehem,” gooi tant Trudie haar stuiwer in.

      “Mens is bly oom Erik doen so goed,” beaam Debora, maar haar oë staan stil op die klein gesiggie van die kind op haar arm. Te bleek. Sy streel oor die tingerige arms en fyn hande. Die kind stoot haar arms om haar nek en Debora druk ’n soen op die syerige bruinblonde hare. “Julle moet gou weer kom kuier,” sê sy en hoor die dringendheid in haar stem. Sy sal met haar pa oor die kind moet praat. Sy blou oë is self effens gekweld op Santie.

      “Julle’s verniet so bekommerd,” sê tant Trudie en vat haar kind by Debora. “Sy’s al baie beter.”

      “Ek glo sy is,” glimlag Debora gerusstellend. “Maar bring haar vroeg volgende week na my toe, asseblief. Ek wil hê sy moet my heel eerste pasiënt wees.”

      “Dit sal grênd wees,” knik tant Trudie ingenome. “Maar eers ná die Bloukrans-partytjie, hoor. Ek vat sommer Borstol saam soontoe. En natuurlik Zink-Pyn Specific. Help vir amper als.”

      Debora knik met moeite. Natuurlik help Borstol. En Zink-Pyn Specific. Vir ’n paar verdwaalde kwinte en kwale. Maar nie vir Santie se probleem nie. Sy glimlag effentjies sodat tant Trudie, wat haar fyn dophou, nie onnodig skigtig raak nie. Maar haar binneste kook. Want sy en haar pa klassifiseer vir tant Trudie onder dié klompie pasiënte wat ernstige griep gedurig wil weggorrel.

      “Nou dan groet ons,” sê tant Trudie.

      Debora kus en waai, maar haar kop maal. Bloukrans se Oujaarspartytjie is legendaries in die kontrei. Maar dis nog ’n rukkie in die verskiet. Sy sou die kleintjie graag eerder wou sien.

      Met die mense weg, gaan die Schlagerfeldts die huis in. Ewert het opdrag om sy suster se bagasie uit die Volkswagen te gaan haal en die kar tot onder die wilg langs die motorhuis te trek.

      “Jy’s seker moeg,” kloek Margot al om haar toe sy bo in haar kamer kom. “Ek stuur vir Wena om vir jou tee te bring. Ek sal dit maak, anders vergeet sy weer om die siffie te gebruik en ek weet hoe haat jy los teeblare in ’n koppie.”

      Debora skud net haar kop toe haar ma uitloop.

      “Ek sien julle later!” roep haar pa van onder af. “Is uitgeroep na Daniëlsrus se kant toe. Debora, kom jy saam?”

      Sy hoor die moegheid in sy stemtoon. Hy word nie jonger nie. Om kort-kort in die distrik uitgeroep te word eis sy tol. En dis amper skemer.

      Sy gryp haar dokterstas en ’n trui. “Ek kom, Pappa!”

      Dis toe hulle haar ma groet dat sy die blonde man in die voordeur opmerk. Hy staan amper die deur vol. Fris en lenig. Dit moet die hartdokter wees, skiet dit haar te binne. Die “pynlik” aantreklike een.

      “Hallo, Tristan,” glimlag haar pa. “Kom jy saam? Kraamgeval op ’n plaas.”

      Die man se silwergrys oë rus vlugtig op Debora. Hy knik innemend. “Ek sou graag wou.”

      “Nou toe dan. Debora, dis nou dokter Tristan Murray van Groote Schuur se hartspan. Ons ry met die Citroën.”

      Sy steek ’n stywe hand uit. Hy druk dit ferm, soek haar blik sodat sy verbouereerd wegkyk toe sy sê: “Aangenaam. Ek hoop u geniet die verblyf hier.”

      “Noem my Tristan. En dis lekker hier, dankie.”

      “Sit voor by my pa,” sê sy by die motor.

      “Nog nooit. Ek sit agter, dan kan julle gesels. Jy was glo lanklaas hier.”

      Sou dit ’n soort tweedehandse verwyt wees? wonder sy toe hy die deur vir haar oophou en sy inklim. Basta met hom. Sy sal gesels omdat sy wil. Tot haar verligting klets die man glad nie. As sy haar kop draai, kan sy uit die hoek van haar oog uitmaak dat hy agteroor sit en uitkyk na die velde en landerye.

      Die wit, breëbek Citroën ry die dorp uit tot op die grondpad voordat hulle begin gesels. Stilte tussen haar en haar pa het nog nooit gepla nie. Daar is ’n konneksie, het Debora al baie vermoed, wat anderkant bloed en senuwees gaan. Hulle dink so eenders. Behalwe natuurlik oor haar onafhanklike streep.

      “Hoe gaan dit regtig, Debora?” vra haar pa en sy glimlag toe sy na sy ferm hande op die stuur kyk.

      “Baie goed noudat ek terug is. Maar Pa weet mos die Boksburg-Benoni Hospitaal is groot en ek kon nie eintlik persoonlike bande met pasiënte smee nie. Ek het wel baie geleer, hoor. Heelwat geweldswonde aanskou. Motorongelukke, messteke en daardie klas goed. Selfs ’n paar koeëlwonde.” Sy gesels nog, vertel van ’n paar ernstige gevalle waar bene of arms afgesit moes word. Hy luister fronsend, oë op die dik gruis van die grondpad.

      “Baie goeie ondervinding,” merk Tristan Murray van agter af op en sy kyk om. Sy het amper van hom vergeet.

      “Ja,