Christine le Roux Keur 2. Christine le Roux

sê sy en sit die laaste vurk ook neer. “Magistraatskantoor. Maklik. Sê net wanneer ek daar moet wees.”

      Hy dra sy vuil bord wasbak toe en spoel dit af. Hy het die vreemdste gevoel dat hy die deur gewys is, maar dit pla hom nie eens nie. Hy kan hom nou in sy studeerkamer terugtrek, want hy weet so seker as wat hy daar staan dat nie net die ete nie, maar ook sy huis nou in bekwame hande is. As Josef kom vra vir die sleutel van die tuinskuur sal sy weet waar dit is; as sy ’n kastrol of ’n skinkbordlappie of ’n tafeldoek nodig het, sal sy dit soek en vind. Sy gaan nie vir hom vra waar dit is of hoe sy iets moet doen nie.

      “Kan ek alles nou aan jou oorlaat?” vra hy, net om doodseker te maak.

      “Natuurlik,” glimlag sy minsaam, asof dit ’n dom vraag was.

      “Jy sal van nou af alles hier rond doen?”

      Sy knik.

      “Toe ek dié keer van China af teruggekom het, is ek oorval deur probleme. Die stoepdak het gelek, die wasmasjien was stukkend, daar was ’n swerm perdebye in die eetkamer en daar het water in my klerekas ingelek en al my truie het gemuf. Dit het glo vreeslik gereën terwyl ek weg was.”

      “Mm,” sê sy.

      “Die geute was verstop,” verduidelik hy.

      “Ek gaan nie geute skoonmaak nie,” sê sy ferm. “Ook nie perdebyneste verwyder nie. Ek hou nie van insekte nie.”

      “Maar jy sal iemand kry om hierdie goed te doen?”

      “Ek sal probeer, ja.”

      “Peter en mevrou Steyn sal bly wees.”

      “Wie’s Peter?”

      My privaat sekretaris. Soort van persoonlike assistent. Hy en mevrou Steyn het genoeg om te doen, hulle wil nie nog na my huis en tuin ook omsien nie.”

      “Nee, ek veronderstel nie,” sê sy besadig.

      Vir die res van die dag sien hy haar nie eintlik weer nie. Op ’n tydstip het hy by die eetkamer ingeloer en hom verwonder aan die mooi gedekte tafel. Teen die middag raak hy bewus van wonderlike geure uit die kombuis, maar hy sien haar eers weer kort voordat sy gaste arriveer. Sy het bloot die vormlose bruin rok van die oggend verruil vir ’n vormlose swart rok, en haar hare is nie in ’n poniestert nie, maar in ’n bolla op haar kop vasgemaak.

      Sy kom glad nie te voorskyn tydens die ete nie. Die twee netjies geklede kelners bedien die een gang ná die ander en Roland se gaste is vol lof vir die lekker kos.

      “Jy’t dit tog nie self gemaak nie,” sê ’n elegante vrou in swart satyn en enorme pêrels na die tyd vir hom. “Wie is jou spysenier?”

      Dis op die punt van sy tong om Victoria se naam te gee, toe hy van plan verander. As sy regtig met hom gaan trou, kan hy tog nie haar naam vir almal gee nie.

      “Dis iemand wat my sekretaresse gekry het,” antwoord hy dus vaag en maak hom uit die voete.

      Nadat almal weg is, betaal Roland die twee kelners en kry vir Victoria in die kombuis waar sy die oorskietkos in kleiner bakke skep en met foelie verseël.

      “Jy’t genoeg kos vir môre,” sê sy sonder om op te kyk. “Verhit dit net in die mikrogolf.”

      Sy lyk vir hom baie moeg. Daar hang ’n paar los hare oor haar voorkop, en alhoewel hy haar nog nooit met grimering gesien het nie, lyk sy vaal.

      “Jy’s moeg,” sê hy en gee vir haar die koevert met haar tjek.

      “Ja, ek is. Dankie.”

      “Kan ek jou nie huis toe neem nie?”

      “Nee dankie, my kar staan hier buite.”

      “Dit was ’n wonderlike ete,” sê hy. “Almal het my gekomplimenteer met die kos. Mense wou weet wie jy is, maar ek het nie jou naam gegee nie.”

      Sy maak die yskas oop en begin die bakke insit. “Hoekom nie?”

      “As ons getroud is, hoef jy nie meer vir ander mense kos te maak nie.”

      “Ek weet nie dáárvan nie,” sê sy. Sy druk die yskas toe, gee ’n laaste kyk oor die skoon kombuis en tel haar handsak op. “Ek ry nou. Laat my maar weet wat verder nodig is en wanneer ek by die magistraatskantoor moet wees.”

      Hy knik effens oorbluf en stap saam met haar tot by haar motor, maar sy is duidelik nie lus vir verder gesels nie en groet net met ’n handbeweging voordat sy met die rylaan afry.

      Victoria dink nie meer as een of twee keer per dag aan haar toekomsplanne nie, maar toe haar suster Marlise daarvan hoor, is sy baie ontstoke.

      “Is jy mal, Vicky?” vra sy ontstem. “Jy kan nie sommer met ’n wildvreemde man trou nie!”

      “Jy moenie daaraan dink as trou nie,” sê Victoria. “Dis meer soos ’n nuwe werk, maar vir die eerste keer ’n werk wat my geval. Ek kan heeldag by die huis bly. Ek hoef nie in ’n kantoor te sit nie.”

      “Onsin! Trou is trou en jy ken die man van geen kant af nie. Vir al wat jy weet, is hy ’n totale pervert.”

      “Nee wat, hy lyk darem nie so nie.”

      Marlise is in die stad om babakleertjies te koop vir haar eersteling, wat sy oor enkele maande verwag. Sy is vyf-en-twintig, drie jaar jonger as Victoria, en sy is baie lief vir haar man, Eric. “Hoe lyk hy dan?” vra sy kwaad.

      Victoria kyk in die verte. “Baie ordentlik. Jy sal seker dink hy’s baie mooi.”

      “Hoekom sal ek so dink?”

      “Hy’s lank met sulke dik, donker hare en donkerbruin oë.”

      “Dis nie genoeg rede om met hom te trou nie. Wat gaan gebeur as jy iemand ontmoet op wie jy verlief raak?”

      “Ek twyfel. Ek het al baie mans ontmoet op wie ek verlief was, en hulle was almal op die ou end skurke.”

      “En nou trou jy met ’n wildvreemdeling!”

      “Ja. Ek dink dit behoort baie goed te werk. Ek weet presies wat hy van my wil hê en dis presies waarvan ek hou. Hy is buitendien selde by die huis en dit pas my nog beter.”

      “Ek dink dis onsinnig. As julle eers getroud is, is jy wettiglik sy vrou en hy kan van jou verwag om … wel, om jou pligte na te kom. Hoe gaan jy hom keer?”

      Victoria se oë rek. “Ek dink nie hy is ’n barbaar nie, maar ek sal my deur sluit as dit jou gelukkig sal maak.”

      Marlise kyk haar moedeloos aan. Soms voel sy en hulle jonger sussie, Karien, skuldig omdat hulle altyd so swaar op Victoria gesteun het. Sy was die een wat die huishouding oorgeneem het en ma gespeel het vir die twee jongeres, wat gesorg het dat hulle toebroodjies gemaak kom, hulle skooltasse gepak is en hulle klere in orde was. Sy het selfs Marlise se trourok gemaak en die onthaal behartig.

      Karien hoef maar net te gebel het om te sê sy moes na ’n dans toe gaan, dan het Victoria materiaal en patrone uitgeruk en vir haar ’n rok gemaak. Deur die jare het hulle op haar skouer gehuil as hulle liefdesprobleme gehad het. Toe Karien op sestien skielik baie gewig opgetel het en sielsongelukkig was daaroor, was dit Victoria wat ’n dieet vir haar uitgewerk het en toegesien het dat sy haar figuur herwin. Hulle het geweet daar was nou en dan ’n man in Victoria se lewe, maar niks meer nie. Of hy haar gelukkig gemaak het, of waarom die verhouding op die rotse beland het, het hulle nooit gehoor nie.

      “Ons was nog altyd te selfsugtig,” sê sy nou en steek haar hand uit. “Ek en Karien het jou misbruik. Jy het ons deur al ons dramas gehelp en ons het nooit eens uitgevra na jou lewe nie.”

      “My lewe is nie ’n probleem nie.”

      “Maar is jy gelukkig?”

      Victoria kyk haar peinsend aan. Haar ma was die laaste mens wat dit vir haar gevra het, en dit was twaalf jaar gelede. “Nee,” sê sy eenvoudig. “Ek is nie.”

      “Hoekom