Christine le Roux Keur 2. Christine le Roux

hy’t ’n bos rose gestuur wat my hele kamer vol gemaak het,” sê sy. “En die gasvrou het ’n groot fooitjie bygesit.” Sy kyk Roland streng aan. “Mense wil ongesteurd eet, hulle hou nie van sulke dramas nie. Toe daardie stukkie vleis uit sy keel spring, het ek almal tot bedaring gebring. ’n Glas water, ’n vermaning om stadiger te eet en alles was verby. Rustig, asof niks gebeur het nie.”

      Roland teken die strokie, sit sy kredietkaart in sy sak en staan op. “Dis gerusstellend om te weet jy gaan nie net na die kos omsien nie, maar ook na die welsyn van my gaste. As daar nog iets is, bespreek dit met mevrou Steyn.”

      “Dankie vir die slaai,” sê sy. “En geniet China.”

      Hy kyk met opgetrekte wenkbroue na haar. “Geniet? Dis nie die doel van die besoek nie.”

      “Oppas vir die kos,” sê sy vermanend. “Hulle eet snaakse goed. Slange en drake en honde en ape.”

      Maar hy hoor haar nie meer nie. Na ’n vinnige blik op sy horlosie verdwyn hy tussen die mense en stap haastig na sy kantoor toe vir sy volgende afspraak.

      Hoofstuk 2

      Roland dink nie weer aan die ete nie. Dit is, soos Victoria gesê het, iets wat hy net doen omdat hy skuldig genoeg voel oor al die uitnodigings wat hy aanvaar. Normaalweg neem hy mense na ’n restaurant en hy weet ook daar word nie veel meer van ’n alleenloper verwag nie. Maar aan die ander kant, as hy iemand kan kry wat ’n ordentlike ete kan voorsit, hou mense tog meer daarvan. Hy kwel hom in elk geval nie langer daaroor nie en laat alles aan mevrou Steyn oor terwyl hy voorbereidings tref vir sy besoek aan China.

      Hierdie taak word egter in die wiele gery deur sowel sy huishulp as sy tuinier. Om mee te begin, breek die tuinier sy arm en Roland moet hom hospitaal toe neem, reëlings tref vir sy versorging en iemand anders probeer kry om die tuin te versorg. En die oggend voor sy vertrek staan hy sommer by die kombuistoonbank en sluk ’n koppie koffie af toe Eva, sy huishulp, met ’n droewige gesig en die strykyster in haar hand na hom toe stap.

      “Dis stukkend,” sê sy. “Hy wil nie warm word nie.”

      Hy rol sy oë. “Eva, ek kan regtig nie nou iets daaromtrent doen nie. Bel vir mevrou Steyn.”

      Sy lyk nie tevrede nie en sleep die stofsuier uit sy kas. “Hy’s ook nie reg nie,” sê sy somber. “Hy suig so tjie-tjie, asof hy iets in sy keel het.”

      “Miskien het hy,” sê hy moedeloos. “Het jy al die pype uitmekaar gehaal en gekyk? Dalk sit daar iets vas, ’n papiertjie of so iets?”

      Sy skud net haar kop en haal ’n stuk papier uit haar sak. “Die kos is ook klaar.”

      Hy haal sy beursie uit en druk ’n klomp note in haar hand. “Gaan koop asseblief. Ek moet ry, anders verpas ek die vliegtuig.”

      Vir die eerste paar uur op die vliegtuig tob hy bitter hieroor. Hy kán nie langer sy bedrywige sakelewe en die behoeftes van die huis hanteer nie. Om alles op mevrou Steyn se skouers af te skuif, is ook nie regverdig nie. Sy het haar hande vol met sy skedule en die hoë eise wat hy aan haar stel. Sy kan nie boonop sorg dat daar suiker in sy spenskas is nie.

      Hy kyk op toe die sjarmante lugwaardin oor hom buig, haar blonde kapsel perfek, haar grimering foutloos, haar eweredige wit tande glinsterend tussen rooi lippe. Miskien moet hy haar vra of sy nie met hom wil trou nie. Vir ’n hofmakery het hy eenvoudig nie tyd nie, maar hy het ’n vrou nodig. Hy onderdruk die impuls, bestel iets om te drink en maak sy aktetas oop om voor te berei.

      Vir die volgende twee weke vergeet hy van sy huis, maar toe hy moeg en vlugvoos by die voordeur instap, wag alles net so vir hom. Die lys goed wat verkeerd gegaan het, is so lank soos sy arm. Eva se gesig is een afkeurende frons. Dit het een nag verskriklik gereën en water het by die kombuisdeur ingestroom. Dit het gelukkig niks aan die teëlvloer gedoen nie, maar die gangmat is beskadig. Die warmwatertenk vir die kombuis het ’n defekte klep gehad, was vir vier dae buite werking en is pas eers herstel. Eva moes water in die ketel kook vir die skottelgoed. Josef, die tuinier, se neef sou in die tuin kom help het, maar het nooit opgedaag nie en die tuin was ’n oerwoud tot die vorige dag, toe ’n ander familielid ingespring het. Die mieliemeel is op, want die geld wat Roland gelos het, was nie genoeg nie. Die klagtes hou net aan en aan, en alhoewel Roland op sy kalender sien dat die ete al nader kom, word hy so besig gehou op kantoor dat hy saans laat eers by die huis kom en dan by Eva moet hoor wat alles kortkom.

      “Ag tog,” sug hy toe hy die middag voor die ete by die huis kom en na Eva roep om te help om die kruideniersware uit sy motor se bak te haal. Hy kon kwalik die tyd afknyp, maar hy het tog supermark toe gegaan. Dit was ’n enorme irritasie. Blykbaar het die hele werkende bevolking van die stad dieselfde idee gehad, want die toue was ellelank. Om ’n supermarktrollie rond te stoot, is ten beste van tye nie sy idee van pret nie, maar op hierdie besondere Vrydagmiddag was dit ’n totale nagmerrie.

      Hy loop reguit kamer toe, ruk sy das af en skop sy skoene uit. Dis broeiend warm en hy besluit om eers te gaan swem voordat hy enigiets anders doen of na verdere klagtes luister. Hy trek sy swembroek aan, vat sy handdoek en stap na die swembad, waar hy induik en heen en weer begin swem. Die water is koud en soos hy afkoel, begin hy meer mens voel. Moeg geswem, gryp hy na die rand van die swembad en wil net uitklim toe hy op ooghoogte ’n paar wit tekkies sien.

      Hy skrik so dat hy weer onder die water ingly en proesend opkom.

      Met een hand vee hy die water uit sy gesig en kyk op.

      Dis die meisiekind wat die ete gaan kook. Sy dra ’n lang donkerrooi rok van een of ander baie ligte materiaal, want dit beweeg liggies heen en weer in die briesie. Op haar kop het sy ’n effens gehawende strooihoed. Die rand is geskeur en strooispriete hang af oor haar gesig. Sy het ’n enorme bos blomme in haar arms en kyk belangstellend af na hom.

      “Hallo,” sê sy vriendelik.

      Hy vee oor sy mond en klim uit. “Goeiemiddag.”

      “Victoria,” sê sy behulpsaam. “Die ete môreaand.”

      “Ek weet, ek weet.” Hy tel sy handdoek op en draai dit om sy middellyf. “Het jy toe blomme gepluk?”

      “Ja. Jy was reg, jy het pragtige blomme. Ek wil net dié in ’n emmer gaan sit, dan gaan ek nog pluk. Loof ook. Dis nie nodig om blomme te gaan koop nie.” Sy stap by hom verby en verdwyn in die rigting van die kombuis.

      Hy skud sy kop, veronderstel sy en Eva het al kennis gemaak en gaan haal ’n bottel koue witwyn uit die yskas. Toe hy terugkom by die swembad is sy ook weer in die tuin. Sy loop gebukkend van een roosboom na die ander.

      “Wil jy ’n glas wyn hê?” roep hy.

      Sy kyk op, snoeiskêr in die hand. “As jy die ander emmer vir my sal kry, ja. Dit staan net buite die agterdeur. Die een vol ys.”

      Hy wil eers protesteer, nie gewoond daaraan dat iemand vir hom bevele gee nie, maar hy is ook nie lus vir baklei nie. Toe hy die emmer op die plaveisel neersit, kom sy nader, sit die bos rose versigtig in die koue water, vee haar hande aan haar rok af en kom sit by hom op die patio.

      “Gesondheid,” sê hy en lig sy glas.

      “Hoe was China?” vra sy.

      “Baie besig.”

      “Was jy in die Verbode Stad?”

      “Ek was nêrens nie. Ek het niks gesien nie behalwe hotelkamers, kantore en konferensiesale.”

      “Wat ’n vermorsing,” sê sy.

      “Dis hoekom ek daar was,” sê hy half ergerlik. “Nie om toerisme te bevorder nie.”

      “Bly ’n vermorsing,” sê sy gelykmatig. “Ek en Eva het na jou breekgoed en silwerware gekyk. Die silwer is alles pikswart en sy sê daar’s niks om dit mee skoon te maak nie.”

      Hy is op die plek kwaad. “Hoekom het sy dit nie op die lysie geskryf nie? Ek het nou net ure lank in die ellendige supermarktou gestaan om alles te kry. Vandat ek teruggekom het, is dit